Deze film is onderdeel van een tweeluik - eigenlijk zelfs een drieluik: je hebt het deel Her, Him en Them. Ik ben niet van plan het deel Them te gaan zien, dat schijnt geen goede film te zijn - vandaar dat ik die niet echt meetel.
Het idee voor de twee films trekt me wel aan: hetzelfde verhaal verteld vanuit twee verschillende perspectieven. Het jonge echtpaar Eleanor en Connor verliezen hun 6 maanden oude baby. Zij probeert zelfmoord te plegen, nadat ze haar man verlaten heeft. Om op te knappen gaat ze weer studeren, en in de collegebanken ontmoet ze Connor weer. Ze wil hem niet meer zien.
Ze knapt op van de gesprekken met haar vriendin Alexis, en met haar professor Lilian Friedman. Haar moeder raadt haar aan om naar Parijs te gaan, om haar ooit begonnen dissertatie af te maken.
Aan het slot van de film, zien we dat ze Connor weer ziet, en hem roept.
Connor is restauranteigenaar.
Dit is het begin van hun liefde. De rol van Eleanor wordt gespeeld door Jessica Chastain, die van Connor door James McAvoy.
Zo ziet zij eruit vóórdat ze zichzelf probeert om te brengen door van een brug af te springen. Met die mislukte suïcide begint de film.
En zo is zij als ze gekortwiekt is na haar herstel uit het ziekenhuis. Ze heeft dan een geheel eigen houding gevonden in het leven. Ik vond dat heel goed invoelbaar, maar ook pijnlijk. Niemand lijkt ook maar iets te kunnen zeggen om haar te troosten. Ze weigert ook stellig de troost of steun van haar vader,
Ik vind Jessica Chastain een erg mooie vrouw, die als Eleanor haar rouw waardig draagt. Ze is wel moeilijk toegankelijk voor anderen.
De liefde voor Connor is er nog wel, maar het lukt op de een of andere manier toch niet meer. Er is iets onherstelbaars gebeurd.
Met haar docent Lilian Friedman communiceert ze wel. (Viola Davis)
De complexiteit van hun relatie blijkt, als zij weer toenadering zoekt. Ze voelt dan aan dat hij een vriendin heeft. Maar daar had ze zelf op aangedrongen.
Dit was heel ontroerend. Ze zoekt hem op in hun oude, gezamenlijke huis. Ze vertelt Connor, dat ze zich niet meer herinnert hoe hun zoontje eruit zag. Ze troosten elkaar, het is een heel intieme scene.
Toch vertrekt ze de volgende morgen naar Parijs.
Ned Benson, de regisseur. Geboren 1977. Schreef ook het script. Deze films vormen zijn debuut.
De titelfiguur werd door haar ouders zo genoemd naar het liedje van The Beatles.
Tegen mijn gewoonte plaats ik hier géén trailer, omdat ze bijna allemaal een mix geven van de Her- en Him-versie. Ik bewaar dat wel, voor als ik de Him-versie gezien heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten