Ik geloof dat heel Nederland dit boek onderhand gelezen heeft. En voor wie dat nog niet heeft gedaan: er komt ook een tv-serie van, dus dan hóef je zelfs dit boek niet te lezen, knipoogje.
Zo gaat dat: iets leuks wordt meteen massa-produktie.
Toegegeven: er zaten heel leuke grappen in dit boek. Maar om nou te zeggen dat ik het hele boek dóór dubbel gelegen van het lachen, zoals ik van sommigen hoorde, is ook niet waar.
Bij de uitreiking van de Publieksprijs 2016. Groen was er zelf niet bij om hem in ontvangst te nemen.
Zelf was ik nog het meest getroffen door de pogingen van de club Omanido (Oud Maar Niet Dood) om door middel van uitstapjes en lekker eten en drinken met elkaar nog iets van het leven te maken, zoals de titel zegt. Om met zijn zessen als hoogbejaarden nog eens naar het casino te gaan, of naar een kookworkshop, allemaal zelf georganiseerd, dat vind ik bewonderenswaardig. De clubleden oogsten er jaloezie en boosheid mee. Jaloezie van de medebewoners, want de club is gelsoten, er kunnen geen andere leden meer bij. Boosheid bij de leiding van het verzorgingshuis en bij de kok: 'Is het verdorie niet meer goed genoeg in het tehuis zelf? Of het eten?!"
Populair.
Het leven gaat intussen door, Evert heeft nare operaties als gevolg van zijn diabetes, een paar tenen en zijn onderbeen worden geamputeerd. Grietje krijgt Alzheimer, en zeer geliefde vriendin Eefje krijgt een beroerte en sterft. Jammer dat Hendrik haar nooit gezegd heeft dat hij van haar houdt.
Interessant zijn ook de pogingen van Hendrik om de reglementen van het tehuis te pakken te krijgen. Om de een of andere reden worden die geheim gehouden, wat een vervelend gevoel geeft over de gang van zaken daar.
Even vervelend is het onderlinge gepest, dat had ik al eens eerder gehoord van bejaardentehuizen.
Er is veel gespeculeerd over de vraag wie de schrijver van het boek was. men dacht onder anderen aan Arnon Grünberg, maar het raadsel is intussen opgelost. het is een debutant, Peter de Smet. Een bibliothecaris.
De enkele foto die ik van Peter de Smet vond, uit 2009. In een muziekschool.
Deel 2 schijnt veel minder te zijn.
Deel 2 schijnt nogal in haast geschreven te zijn. Met veel onafgewerkte eindjes.
Voor wie nog enkele professionele recensies wil lezen: zie de Post Scriptum Bespreking en de Tzum Recensie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten