Studiebol: Back to Utopia, Fabio Wuytack, 2016.

De familie van Thomas More; More zelf is de tweede van links (eerste rij). Schilderij van Hans Holbein de Jongere.

Thomas More, door Hans Holbein de jongere.

More schreef in 1516, precies 500 jaar geleden, zijn Utopia.

Illustratie uit de Utopia.

Recentere uitgave van Utopia

En nu was er deze week de fictie-documentaire Back to Utopia, van Fabio Wuytack.

Het script was geschreven door Fabio Wuytack.

Een bijzondere film.

Hij begon met de onthoofding van Thomas More.

Vervolgens werd verteld, hoe in 2011 een 500 jaar oud exemplaar van de Utopia door de maffia in Napels werd gestolen. Het boek is nog altijd niet teruggevonden.

Het verhaal begon raadselachtig: ik had volstrekt geen idee wat ik te zien zou krijgen. Je zag alvast wat plaatjes van wat er komen ging.

Vervolgens kwam in beeld kwam de onderzoeksjournalist Alex Dillen, gespeeld door Johan Leysen. Leysen is een Vlaams acteur.

Dillen loopt steeds als het ware door de erfenis van Panludic heen.

Hij had een brief gekregen van zijn overleden mentor professor Panludic. Deze nam hem mee via allerlei aanwijzingen op een reis over de wereld.

We horen Panludic via de stem van John Hurt.

We horen de stem van John Hurt, als die van Professor Panludic.

Hurt overleed in januari van dit jaar.

Allereerst gaat Dillen naar Peru. Daar vertelt een man een hartverscheurend verhaal over het goud dat daar gewonnen wordt door bewoners. Maar elke regering staat toe dat er weer nieuwe 'eigenaars' opduiken, die de oorspronkelijke bewoners hun gebied en hun gewonnen goud afnemen. Moord op de arme mensen die daar proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen, is gewoon.

'Illegale' goudzoeker, aan de rivier de Madre de Dios, in Peru. Huis en familie in brand gestoken. Onder en boven.

De volgende bestemming van Dillen was naar een savanne-gemeenschap in Oeganda. Volgens de bewoners daar is grond van niemand, lucht al helemaal niet. Toch komen Chinezen en Amerikanen om hun land voor een habbekrats in te pikken.

Hulpverleners hadden er wat op op gevonden: ze hadden kaarten gemaakt, die ze de aan de bewoners uitdeelden. Daarop lieten ze zien met tabellen hoe veel hun grond werkelijk waard waren. Het was leuk bedacht, maar het paste totaal niet bij de denkwereld van de stam zelf. Je zag de 'Google-Earth-kaarten' dan ook verwaaien in een opstekende storm.

Bewoonster savanne.

Het volgende reisdoel was het Lacandon-woud in Mexico. Een klein meisje met haar oma, Oma geeft altijd raad aan de dorpelingen. Hoe moesten de dorpelingen omgaan met de rijke westerlingen die lucht bij hen kwamen kopen? Bedoeld was de schone lucht, die de rijke landen kopen ten einde zelf aan de eisen van de milieuverontreiniging te voldoen.

Hier het kleine meisje met de mooie taal, die helemaal leefde in de traditie van haar stam.

Weer een volgende etappe ging naar een dorpje in de omgeving van Fukushima. Kinderen daar die hun dorp verlaten hadden, konden er nooit meer naar terug. Het zou zeker nog zo'n dertig jaar duren vuur de radio-activiteit daar was uitgewerkt.

Kinderen vertellen hun droom. Dit meisje fluistert het jongetje in wat hij moet dromen. :-)

Bibliotheek in het verlaten dorp; de straling wordt er gemeten.

Het laatste reisdoel was de haven van Lampedoesa. In paniek worden kinderen aan boord van een schip gehesen.

Haven van Lapedusa; andere boot dan die in de film.

Zie, wat maken we van Utopia? Utopia is geen staat, het is een state of mind. we moeten naar onze kinderen luisteren, en naar de toekomst kijken. De onderzoeksjournalist kijkt terug op zijn werk, hij had het anders moeten doen. De mensen die hij heeft bezocht weten pas echt wat More heeft bedoeld.

Fabio Wuytack; maakte eerder bijzondere documentaires, bijvoorbeeld Persona non grata, van 2009, over het leven van zijn vader Frans Wuytack in Zuid-Amerika..