Film van Roger Ross Williams, van 2016.
Eerder verscheen dit boek van Ron Suskind, de vader van Owen; 2014.
Ik denk dat veel mensen deze film intussen wel kennen. Dat verdient hij ook, het is ook een prachtig verhaal:
Een jongetje, de tweede in een gezin, ontwikkelt zich goed en blij, tot er in zijn derde levensjaar iets drastisch verandert. Hij keert als het ware naar binnen, de motoriek wordt slecht, hij kan alleen nog maar brabbelen, zwijgt. De ontwikkeling stagneert, 'Owen vanishes'.
Hij moet erg eenzaam zijn geweest.
Er wordt autisme vastgesteld.
De situatie lijkt hopeloos. Het kind brengt liefst zijn tijd door met Disneyfilms, maar communiceert niet.
Totdat hij opeens een woord uitbrengt: Iets als Juicevooc.
De vader ontdekt een stukje film waarin dat voorkomt; 'just the voice'. Dát is de betekenis.
De behandelend arts zegt aan vader dat hij er niet te veel hoop uit moet putten, het is vermoedelijk een geval van echolalie - het nabauwen van woorden.
Maar Papa geeft niet op, en krijgt contact met zijn zoon, door een animatiefilm-figuur na te doen.
Ik ken al die namen niet, maar het gaat om het figuurtje rechts.
Hier wordt via animatie uitgebeeld wat er gebeurt tussen vader en zoon. Want, oh wonder, er komen opeens hele zinnen uit!
Het boek gaat vooral over de jeugd van Owen, de film gaat over Owen van 23 jaar. Hij staat dan op het punt van 'uitvliegen' via een begeleid wonen-project.
Er wordt prachtig verteld door vader en moeder, en door oudere broer Walter wat ze allemaal met elkaar hebben meegemaakt. En dat Owen angstig is voor de aanstaande stap is ook duidelijk.
De ontwikkeling van Owen is spectaculair. Want in plaats van een geheel afgesloten jongeman te zijn geworden, heeft hij contact met zijn familie en met de buitenwereld.
Er is een terugval als blijkt dat Owen op school gepest wordt.
Helaas blijven er beperkingen: het is niet zo dat de stoornis/ziekte weg is. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het verhaal van broer Walter, die er erg tegenop ziet als zijn ouders er straks niet meer zijn. Hij zal dan voor zijn broer moeten zorgen als die dat nodig heeft. Nieuwe situaties vooral blijven moeilijk. Vooral als hij die niet kent via de Disney-films.
Heel mooi zijn bepaalde scenes uit Owens leven geanimeerd weergegeven. Dit is op basis van door Owen zelf gemaakte tekeningen. De animaties zijn van de film-animatiestudio Mac Griff.
23 jaar, maar soms nog net een klein kind.
Hij bleef overigens verassen: vaak trok hij terug in de kelder. De ouders ontdekten daar een schat aan tekeningen die Owen gemaakt had om zijn gevoelens tot uiting te brengen.
Owen heeft ook een kring van andere beperkte mensen om zich heen verzameld, die allemaal putten uit de rijke geschiedenis van Disney.
Heel leuk om de communicatie tussen vader en zoon te zien.
Nogmaals: de animaties van het leven van Owen zelf zijn heel mooi en ontroerend.
In Disneyland.
Owen ziet zichzelf als sidekick; helden zijn er al genoeg.
Deze tekeningen zien er eerlijk gezegd wat onbeholpener uit dan die van de animaties.
Hier een foto van Papa Suskind met de kleintjes; zo te zien is er hier nog niks mis met Owen.
Dit is de regisseur, Roger Ross Williams; zelf zwart en homoseksueel. Voor hem is neuro-diversiteit van belang.
Het moet heerlijk zijn voor ouders hun zoon weer terug te hebben, en zoals hier, gelukkig te zien.
De hele familie bij elkaar, Walter, Moeder, Owen en Ron.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten