Wat de films van Zvyagintsev zo bijzonder maakt, is het gewone ervan. De grootste drama's in ons leven, zo voel ik dat bij hem, ontrollen zich 'als vanzelf' en worden niet met veel bombarie aangekondigd. Ook klinkt er geen vioolmuziek, of krijgen woorden of daden geen apart accent, geen nadruk. En zó geeft Zvyagintsev de gebeurtenissen dan ook weer. Het is dat normale verloop dat tóch alle aandacht krijgt. Misschien omdat een scene alle aandacht krijgt, alle aandacht en tijd die nodig is om tot ons door te laten dringen wat er gebeurt.
En doordringend zijn zijn films dan ook.
En er is natuurlijk ook de samenhang: in deze film de twee torens, een aan het begin en een aan het eind. Het lichaam van de vader. Het water met het wrak erin, waarmee de film begint. En eindigt.
Verder de gezichtsuitdrukkingen, en het zwijgen soms. En prachtige beelden, alles is een lust voor het oog. Mét de prachtige muziek, heel bijzondere muziek, die ik helaas niet kan laten horen hier. Maar ga zelf maar eens zoeken op Andrey Dergatchev. Hij schreef ook de muziek bij de film The Banishment, van dezelfde regisseur.
Kortom: deze film (naast de andere twee, Elena en The Leviathan, roepen enorm veel emoties op. Geen oppervlakkige, maar diepgaande emoties. Je voelt dat ze ook met je eigen leven te maken hebben.
Poster
Dit is de derde film die ik van Zvyangintsev zag. Opnieuw ben ik geweldig getroffen door de kwaliteit van deze film: ik zei het al.
Ik heb een heleboel foto's opgehaald van internet, om me het verhaal weer goed te binnen te kunnen brengen.
Ik vertel het hier aan de hand van de foto's:
Een toren aan een meer, waar jongens vanaf springen. De jongste, Ivan, durft niet, Andrei, de oudste wel.
Dit is Ivan, de jongste van de twee broers, die met vader meegaat op een avontuurlijke reis, nadat Pa 12 jaar afwezig is geweest. Ivan wordt gespeeld door Ivan Dobronravov.
Dit is het eerste wat ze van hun vader zien op zekere ochtend. Na die terugkeer dus. De acteur is Konstantin Lavronenko.
En zo bekijken ze die man die ze niet kennen. Rechts de oudste, Andrei, gespeeld door Vladimir Garin..
Ze wonen met hun moeder (zie boven) en hun oma, tot dan toe. 
Een zwijgend ontbijt, met de man erbij opeens. Achterdochtige blikken van oma.
En van Ivan.
Pa is hard; hier laat hij Ivan alleen achter, omdat die obstinaat is. Hij wordt kletsnat geregend.
Andrei, de oudste, is in tegenstelling tot zijn jongere broertje, juist heel blij met zijn opgedoken vader.
Vrolijkheid. Maar die duurt niet lang meer.
Pa commandeert, de jonge knullen moeten roeien, als galeislaven, wanneer de motor het begeeft. 
Hij is niet alleen maar bot, soms lijkt hij aardig. Maar een echte vader kan hij zo maar niet zijn.
Zo komen ze op een prachtig eiland aan, het mysterieuze doel van hun tocht.
De opnamen zijn gemaakt bij Lake Ladoga en de Golf van Finland. Bij Sint Petersburg.
Pa graaft hier wat op in een kistje, en zet dat in de boot. het wordt nergens gezegd, maar we raden dat hij een crimineel is, die na zijn gevangenisstraf zijn verborgen buit hier heeft opgehaald.
Het gezicht van de jongste spreekt dikwijls boekdelen. Hij verzet zich hardnekkig tegen deze indringer in zijn leven, die hem in allemaal situaties brengt die hij niet wil.
Ivan heeft het mes van zijn vader gejat. Als kijker voel je de spanning oplopen, al weet je niet waar het naar toe gaat.
Na een uitstapje van de jongens, straft de vader Andrei. Ivan loopt woedend weg.
Hij kijkt omhoog naar een bouwwerk.
Hij klimt erin, terwijl wij weten dat hij vreselijk bang is, hoogtevrees heeft. Vanwege alle ellende met zijn pa dreigt Ivan van deze enorm wankele toren af te springen.
Hier bewijst de vader toch een echte vader te zijn, die naar zijn zoon toe wil. Met een dramatische afloop.
Pa valt dood neer. De zoons nemen hem mee terug in de boot. Onwillekeurig denkt de kijker terug aan de kennismaking met de vader op zijn bed.
We denken ook terug aan de toren, waarmee de film begon: Ivan durfde er niet af te springen. Andrei en zijn vrienden wel.
Nog een dramatischer verhaal, niet in de film, maar in de werkelijkheid: de jongen die Andrei vertolkte, kwam een paar maanden na de opnames om (verdronk) in hetzelfde meer waar de opnames gemaakt waren. Het Lake Ladoga. Hij heeft de definitieve versie van de film nooit gezien.
Zó zijn ze, als het ongeluk met hun vader heeft plaats gevonden. 
Vlak bij huis, bij dit grote wrak - altijd kapotte dingen bij Zvyagintsev - loopt het bootje op een rotsblok.
Als ze met heel veel moeite bij de auto terug zijn, zien ze wat het gevolg van die botsing is: De boot met het dode lichaam van hun vader is aan het zinken. Papa! schreeuwen ze. Voor het eerst komt dit 'papa!' uit hun hart.
De film eindigt met foto's, en de mooie muziek van Andrey Dergatchev.
Bij de prijsuitreiking ontbrak Vladimir Garin natuurlijk pijnlijk. Konstantin Lavronenko verhaalde, hoehij met de jongens twee maanden buiten was geweest, en ze elkaar diepgaand hadden leren kennen.
Onder en boven: Vladimir Garin.
Trailer.
De regisseur.
Andrey Dergatchev
Deze muziek is van Dergachev, maar uit de film The Banishment. Van The Return was het niet mogelijk muziek te plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten