Thomas Rau is de werkgever van mijn nichtje Debbie. Ik kende hem al van VPRO Tegenlicht, van de documentaire 'Het einde van bezit', uitgezonden november 2015.
Boek
Op een zeker moment kreeg ik van Debbie een mailtje, dat ze 'een tijdlang in een grot geleefd had'. Vanwege het meewerken aan de publicatie van dit boek.
Ik vind het leuk als iemand in de familie iets met boeken van doen heeft, daar moet ik het mijne van weten. Helemaal, omdat het onderwerp mij uiteraard ter harte gaat.
'Onze' Debbie.
De ondertitel van het boek luidt: Het alternatief voor onze roofbouw-maatschappij. Thomas Rau maakt hier in een samenhangend geheel zijn visie op onze consumptiemaatschappij duidelijk; en hoe we tot een nieuwe samenhang kunnen komen met elkaar.
Ik herkende het verhaal van de gloeilamp uit 1901 in het Amerikaanse stadje Livermore, Californië, die daar sindsdien onafgebroken brandt.
Oudste kooldraaadlamp, brandt sinds 1901 onafgebroken. Blijkbaar fabriceerden we toen zeer duurzaam. Dat is wel voorgoed voorbij!
Of het verhaal van het kopen van licht, van Philips, in plaats van het kopen van lampen. Door architectenbureau Rau. Ik kende beide verhalen uit de uitzending die Tegenlicht van de VPRO in 2015 aan Rau wijdde: Het einde van bezit.
Tegenlicht Kort: Het einde van bezit, 2015. Ongeveer 15 minuten.
Citaat: 'Nieuw betekent: net niet stuk.'
Rau legt in zijn boek uit, dat producten tegenwoordig niet meer gemaakt worden om lang mee te gaan. Meestal doen ze het probleemloos gedurende de garantietermijn. Daarna gaan ze stuk, en zo zijn ze ook ontworpen: bijtijds stuk gaan, zodat nieuwe producten gekocht worden en de economie draaiende blijft.
Dit wordt nog eens extra in stand gehouden door een voortdurend veranderende mode, en het aanwakkeren van onze hebzucht. Denk maar aan onze smartphones.
Lezing Thomas Rau
Rau spreekt van een lineaire economie: alles is erop gericht producten zo snel mogelijk naar de prullenbak te laten verhuizen, en nieuwe producten te kopen. Aan het eind van 'het lijntje' betekent dat, dat de consument verantwoordelijk is voor de afvalberg. Rau stelt daar tegenover een circulaire economie voor, waarbij niet de consument opgezadeld wordt met het afval, maar waarbij materiaal gezien wordt als grondstof die je kunt blijven gebruiken. Denk aan het vele goud dat nu in (oude) mobieltjes zit die achter in een la liggen. Producenten zouden daarvoor verantwoordelijk blijven. je kunt dingen niet eindeloos laten verdwijnen, dan raken grondstoffen eenvoudig op.
Bouwbedrijf met tweedehands materialen.
Ook stelt Rau aan de kaak, dat alleen alles van geld van waarde lijkt. Als iets maar in geld uitgedrukt wordt, heeft het economisch belang. Daarmee gaan heel veel andere waarden verloren.
Rau propageert The Universal Declaration of Material Rights en het materialenpaspoort. Deze moet daadwerkelijk worden aangenomen door de Verenigde Naties. Producenten zouden daarmee verantwoordelijk worden voor materiaal. Je kunt de verklaring HIER DOWNLOADEN.
Er staan erg veel interessante observaties in dit boekje, Material Matters. Ik denk nu even aan de observatie, dat 'alles even belangrijk is' in een circulaire economie: Als voorbeeld geeft Rau de spullen aan die nodig waren om de Apollo dertien te redden: wat karton en plakband.
Ik denk ook nog even aan het omstander-effect: niemand voelt zich verantwoordelijk als er meerdere mensen rond een ongeluk staan.
Debbie houdt een presentatie
In dit filmpje legt Rau het Turntoo-principe uit:
Kijkend naar de aarde vanaf een afstand wordt het duidelijk: de mens is een tijdelijke gast in een gesloten systeem, de aarde. Daarbinnen is alles even belangrijk.
De kleine aarde gezien vanuit de ruimte. Wij zijn kwetsbaar, omdat alles wat we nodig hebben, alleen van onze eigen aarde vandaan te halen valt. Zuinigheid is geboden!
'Draai ook', net als de aarde. Volg een circulair systeem, in plaats van het huidige lineaire.
De visie van Turntoo:
Gast op aarde.
De aarde is een gesloten systeem.
Sabine Oberhuber, de tweede auteur van het boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten