Poster
Bijzondere documentaire. Onderwerp is het leven van Nick Yarris, een ter dood veroordeelde, die meer dan twintig jaar in de dodencel gevangen zat. Onschuldig, naar hij zelf beweerde. Na zoveel jaar schreef hij een brief, waarin hij de autoriteiten vroeg hem maar ter dood te brengen, want dit was geen leven meer. Vanaf dat moment werd er haast gezet achter het DNA-onderzoek. Vrij snel werd zijn onschuld bewezen en kon hij vrijgelaten worden.
Het bijzondere aan de documentaire was, dat Yarris zijn eigen geschiedenis vertelt. Ik wist eerst niet zeker of het nagespeeld was door een acteur, maar hij is het zelf. Het is trouwens wel te zien aan jeugdfoto's van hem.
Er zaten een paar hele mooie momenten in de film:
Het verhaal van het gedwongen zwijgen in de gevangenis, dat doorbroken werd met gezang. Ondanks het dreigement van de hoofdbewaker, dat het 'na dit lied gedaan moest zijn' zong een vrouwenstem verder. De stem bleek bij een grote kerel te horen, voor wie iedereen eigenlijk bang was.
Hierna was de extra kwelling van de stilte voorbij.
Yarris was geen lekkere jongen: in zijn jeugd stal hij auto's 'op afroep', en raakte stevig aan de drugs. Hij had dus wel degelijk een en ander op zijn kerfstok. Maar niet de moord, die men hem in de schoenen schoof!
Hij dankte het aan zichzelf dat de aandacht op hem gevestigd werd: hij beschuldigde een ander van die brute moord en verkrachting. Hij meende dat die persoon al lang dood was. Dat bleek niet zo te zijn, en die man had een goed alibi. Toen kwam de aandacht uiteraard op hemzelf te liggen.
In de gevangenis krijgt Yarris een vriendin, met wie hij trouwt. Zij doet alles voor hem om hem vrij te krijgen. DNA-onderzoek is er aanvankelijk nog niet.
Na negen jaar kán zij niet verder, de situatie lijkt uitzichtsloos. Yarris laat haar gaan.
Als er eenmaal DNA-onderzoek bestaat, wordt bewijsmateriaal gevonden én onderzocht dat Yarris moet ontlasten. Maar tot twee keer toe wordt er zeer onzorgvuldig met het materiaal omgesprongen.
Uiteindelijk komt het verlossende onderzoek er pas (uit DNA-materiaal) als hij om de dood verzocht heeft.
De titel, Angst voor dertien, heeft een mooie achtergrond:
Een bewaker geeft Yarris boeken. Die heeft tot dan toe nog bijna niks gelezen. Maar het lezen verlost hem.
Hij gaat steeds een stapje verder om ook moeilijke boeken te kunnen lezen. Als hij een moeilijk woord tegenkomt, schrijft hij het een paar keer uit zijn hoofd op. Vervolgens verzint hij tien zinnen waarin dat woord goed gebruikt wordt.
Zo is hij op het woord triskaidekafobie gestuit: angst voor dertien.
Na zijn vrijlating verhuisde Yarris van Amerika naar Engeland, en trouwde daar opnieuw.
Ontroerend was de onthulling van zijn verkrachting op 14-jarige leeftijd. Ik kon me goed indenken dat dit een omkeermoment in zijn leven was: vanaf hier ging hij het foute pad op.
Er zaten een paar hele mooie momenten in de film:
Het verhaal van het gedwongen zwijgen in de gevangenis, dat doorbroken werd met gezang. Ondanks het dreigement van de hoofdbewaker, dat het 'na dit lied gedaan moest zijn' zong een vrouwenstem verder. De stem bleek bij een grote kerel te horen, voor wie iedereen eigenlijk bang was.
Hierna was de extra kwelling van de stilte voorbij.
Yarris was geen lekkere jongen: in zijn jeugd stal hij auto's 'op afroep', en raakte stevig aan de drugs. Hij had dus wel degelijk een en ander op zijn kerfstok. Maar niet de moord, die men hem in de schoenen schoof!
Hij dankte het aan zichzelf dat de aandacht op hem gevestigd werd: hij beschuldigde een ander van die brute moord en verkrachting. Hij meende dat die persoon al lang dood was. Dat bleek niet zo te zijn, en die man had een goed alibi. Toen kwam de aandacht uiteraard op hemzelf te liggen.
In de gevangenis krijgt Yarris een vriendin, met wie hij trouwt. Zij doet alles voor hem om hem vrij te krijgen. DNA-onderzoek is er aanvankelijk nog niet.
Na negen jaar kán zij niet verder, de situatie lijkt uitzichtsloos. Yarris laat haar gaan.
Als er eenmaal DNA-onderzoek bestaat, wordt bewijsmateriaal gevonden én onderzocht dat Yarris moet ontlasten. Maar tot twee keer toe wordt er zeer onzorgvuldig met het materiaal omgesprongen.
Uiteindelijk komt het verlossende onderzoek er pas (uit DNA-materiaal) als hij om de dood verzocht heeft.
De titel, Angst voor dertien, heeft een mooie achtergrond:
Een bewaker geeft Yarris boeken. Die heeft tot dan toe nog bijna niks gelezen. Maar het lezen verlost hem.
Hij gaat steeds een stapje verder om ook moeilijke boeken te kunnen lezen. Als hij een moeilijk woord tegenkomt, schrijft hij het een paar keer uit zijn hoofd op. Vervolgens verzint hij tien zinnen waarin dat woord goed gebruikt wordt.
Zo is hij op het woord triskaidekafobie gestuit: angst voor dertien.
Na zijn vrijlating verhuisde Yarris van Amerika naar Engeland, en trouwde daar opnieuw.
Ontroerend was de onthulling van zijn verkrachting op 14-jarige leeftijd. Ik kon me goed indenken dat dit een omkeermoment in zijn leven was: vanaf hier ging hij het foute pad op.
Filmpje met voorstelling van de verkrachting. Het zijn deze inlassingen die de monoloog (die voor de opnames vier dagen hebben geduurd) zo mooi maken. Zo horen we echt het gezang van de gevangenen; of de schoten gelost worden, de sleutels rammelen...
Hier de oudere en de jongere Yarris.
Deze mensen zijn ook bang voor dertien.
Rij dertien ontbreekt.
Trailer
David Sington, regie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten