Getekend, Marc-Marie Huijbregts, 11 januari 2017.

Poster

Iederéén kent Marc-Marie, hij komt ook wel erg vaak op de televisie. Ik vond het een tijd leuk als hij er was bij DWDD, maar langzamerhand begin ik daar ook wat op uitgekeken te raken. 

Maar zijn shows: dat is voor mij andere thee. Ik had er echt zin in.

Het decor van Getekend is een grote mond, geopend als een grot. Op de onderkaak, de tong, omrand met lichtjes, staat Marc-Marie bijna de hele show. Soms maakt hij een 'terzijde',  achter een microfoon. Onder een spotlight zegt hij zijn wensen: Ik wou dat ik wat groter was.... Ik wou dat ik wat knapper was. Ik wou dat ik wat georganiseerder was. Ik wou dat ik me wat minder schaamde. Enzovoorts.

Na elke wens trad hij terug in zijn muil-grot, en maakte grappen over wat hij net gewenst had. Over dat georganiseerde kwam Marie-Kondo aan de orde. Hij vroeg aan de zaal wie dat boek kende. Er ging geen enkele hand omhoog, behalve die van mij. En mij zag hij niet, want ik zat op het balkon, die richting keek hij niet uit. 'Omhoog!' riep Ton, en toen moest ik de dialoog aangaan.

'Levende' sokken, niet opgerold. 

Met die piepstem van hem legt hij de zaal uit wat Marie Kondo van ons wil: opruimen, per categorie. 'En dan moet je alle spullen van één categorie op de grond gooien! Heb jij dat ook zo , Agnes?'  - In werkelijkheid zegt Marie Kondo dat je die spullen op het bed moet gooien. -  'Nee, op het bed.'  - 'Op het bed nee, nee. Oh, daar heb je het al, dat is NIET goed.'  - Zaal lacht.

Marie Kondo, opruimgoeroe.

Mooi vond ik zijn wens, dat hij zich wat minder wilde schamen. Want als hij met zijn man op een terras zat, dan schaamde hij zich. Niet omdat hij dacht dat anderen hem veroordeelden, maar omdat hij dat zelf deed. 

Zo'n zin blijft heel lang bij me hangen.

Er waren weinig recensies op internet te vinden. Ik vond er één van de Volkskrant, die weinig goede woorden voor hem over had. Behalve het niveau van de grappen vond de recensent het zingen van Marc-Marie stijfjes, alsof hij audiëntie stond te doen. 

Met dat laatste ben ik het wel een beetje eens.

Maar ik heb over het geheel genomen een heerlijke avond gehad, ik kon heel erg om hem lachen. De zaal trouwens ook, en doordat hij met de zaal (of met een paar mensen daarin) een dialoog aangaat, heb je het gevoel dat je echt samen uit bent geweest. 

Bij het uitlopen van de zaal hoorde ik mensen praten, die net als ik, bamie hadden gegeten. Want ook dat had ik over de hoofden van de mensen heen aan hem toevertrouwd.  

Ja, ik vond het echt leuk.