Elle, Paul Verhoeven, 2016.

Poster.

Er is veel publiciteit geweest rond Elle, de Franse film van Paul Verhoeven, die hij maakte na tien jaar stilte. (De voorlaatste film was Zwartboek, 2006).

Elle is gebaseerd op het boek "Oh...", van Philippe Djian.

Philippe Djian, geboren 1949, Franse schrijver van Armeense afkomst. Schrijver van het boek 'Oh...' de basis voor de film Elle.

Het heeft me nogal verbaasd dat in veel recensies stond dat Isabelle Huppert, als Michelle Leblanc in deze film op zoek is naar wraak op haar verkrachter. 

Die verkrachting vindt aan het begin van de film plaats. 

In werkelijkheid zit het gecompliceerder; ze heeft wraakfantasieën, na wat haar is aangedaan. Maar dan wordt ze verliefd op een buurman, en oh jee, deze man blijkt de verkrachter te zijn. Michelle gaat nu een verhouding met hem aan, waarin ze samen het 'spel' van de verkrachting voortzetten.

Elle wordt in dit opzicht vergeleken met La Pianiste, 2001, van Michael Haneke, naar het boek van Elfriede Jelinek. Het thema daar is meer perverse sex. 

Michelle is ook CEO van een bedrijf dat videogames maakt. Een bazige tante.

Hier sluit ze samen met haar buurman Patrick de luiken tijdens een storm.

Verhoeven in Cannes

Zijn film over Jezus is er nooit gekomen; het werd daarentegen een boek. 

De poes

Dit zijn Michelles zoon en schoondochter; zij krijgt een kind, waarvan hij denkt de vader te zijn. Maar het kind is bijna zwart.

Behalve de al genoemde hoofdlijn van het verhaal - de verkrachting en wat het verder voor de twee betrokkenen betekent - gaat de film nog over veel meer. Michelle is rijk, haar zoon is arm. Moet zij nu de flat betalen voor hem en zijn zwangere vriendin, een scheldende kattenkop?

Bovendien onderhoudt ze haar moeder, die weliswaar oud is, maar er een gigolo op na houdt. 

Verder heeft Michelle zelf minnaars: Richard, en Robert. Richard raakt verliefd op Helene, Robert is de man van haar vriendin en zakenpartner - met wie Michelle óók al een keer in bed belandt. 

Tijdens de opname.

Het is van betekenis dat Leblanc CEO is van een bedrijf voor computergames; daar wordt een game ontwikkeld waarin óók sprake is van een verkrachting. Heel naar: een monster penetreert een meisje met een van zijn tentakels. 

Seks is dus overal en niet op een prettige manier. 

Michelle leert schieten van een van haar werknemers. Deze jongen zet later een filmje op internet met het gezicht van zijn bazin. Onfris. 

Zij ontmaskert hem. Over het geheel genomen is zij nooit aardig, altijd ad rem. Over haar verkrachting doet zij onverschillig. Het verveelde mij dat ik nooit een andere (zachtere) kant van haar zag.

Het is overigens een genoegen om naar haar te kijken. Ze is, zoals ook overal te lezen staat, bijna voortdurend in beeld. 

Links zit ze met de brokken na de verkrachting. Ze veegt de boel bij elkaar en de film en zij gaan voorlopig even verder of er niets aan de hand is. 

Nóg hebben we alle verhaallijnen niet gehad: de moeder sterft in de film (hier verstrooit Huppert haar as); haar vader sterft ook. Hij is een notoire massamoordenaar, met maar liefst 27 doden op zijn geweten. Michelle was tien toen hij werd gearresteerd. Er zijn mensen die nog steeds wraak op haar nemen - zij schijnt ook een aandeel te hebben gehad in zijn moorden. Blijft wat vaag, in elk geval niet echt ernstig. 

Opvallend is, dat haar zoon  betrokken wordt bij de verkrachter van zijn moeder: als zij weer eens wordt 'verkracht', komt de zoon net thuis. Hij pakt een stuk hout en slaat de gemaskerde man dood. 

Opnieuw zijn een ouder en een kind samen betrokken bij een moord. 

Ik geloof dat ik nu alle lijnen wel heb verteld. 

Voor mij waren het er te veel. 'Eenheid van handeling' is er niet echt - behalve het thema 'sex all over'. 

Wij vonden de film ook allebei te lang.

Nog iets opvallends uit de recensies: net zo min als ik het een 'wraakfilm' vond, vond ik het een 'comedy'. The Guardian noemde hem zo, ik weet niet waarom. Wel las ik, dat het publiek te Cannes erg hard moest lachen om de poes die toekijkt bij de verkrachting. 

Ik vond het niet om te lachen. 

Verhoeven zelf verwachtte helemaal dat hij (eindelijk) een prijs zou winnen in Cannes; ik had het hem van harte gegund, maar het is er toch niet van gekomen. 

Ik vind Verhoeven goede films maken, maar hij blinkt niet uit in subtiliteit. Hij onderstreept soms wel erg dik wat hij te zeggen heeft. En sommige scenes vond ik ongeloofwaardig, bijvoorbeeld als Huppert zit te masturberen met een verrekijker in de hand, waarmee ze de man op wie ze verliefd is bespiedt. 

Nou ja, ik vind het ook best. 

Trailer