Nachtschrijver, Jannie Regnerus, 2017.

'In byld fan dy yn é golven'

Motto van het boek, vertaald:

'Een beeld van jou in de golven'

Boekomslag

Geschenk voor mijn verjaardag, van mijn vriendin Tony. 

Wat een prachtig boekje! Het was haar antwoord op mijn vraag: Welk boek kun jij mij geven dat voor jouzelf veel betekend heeft?

Dat werd dit dus. Niet om het verhaaltje, maar om de thematiek had het haar aangegrepen. 

Eerdere uitgave; de mijne is van 2021.

Ik had nog nooit van Jannie Regnerus gehoord, en was afwachtend. 

's Avonds meteen in begonnen.... En wat een verrassing: de Blindman waarover Jannie spreekt, kén ik. Noemt ze hem ook? 

Ach, ik zag het motto over het hoofd: daar staat hij al, de Blindman. 

En uit een recensie: 

"De lezer herkent de Friese dichter Tsjêbbe Hettinga (1949-2013), de dichter van klassieke regels, in het Fries, als 'It is slim simmer/ En de sinne winkt dizze middei mei it ljocht dat earst / Op de griene harpen fan 'e heuvels syn gruntoan fynt' ( 'Het is wreed zomer, / En de zon wenkt deze middag met het licht dat pas hier / op de groene harpen van de heuvels zijn grondtoon vindt.' Vert. Benno Barnard). Maar bij Regnerus heet hij gewoon Blindman en ze citeert hem niet.

Tsjêbbe Hettinga, foto Leeuwarder Courant.

Tsjebbe Hettinga.... Natuurlijk! Zie MIJN BLOG over de documentaire van Pieter Verhoeff van 2006.
En ook mijn blog It Faderpaard,

.... het prachtige dichtbundeltje, tweetalig, Fries en Nederlands....

Later kreeg zijn Verzameld Werk dezelfde titel; uitgave ik meen 2017, 

Jannie Regnerus, geboren 1971. 

Schrijver en beeldend kunstenaar

Maar goed, nu Jannie Regnerus:
Zij schrijft fictie, waarin hoofdpersoon Hannah restaurateur is in het Rijksmuseum, en kennis heeft gemaakt met het werk van Hettinga. Wat de roman biedt, zijn impressies en tegenover elkaar-plaatsingen van leven en kijken van haar, als restaurateur, en Tsjêbbe als blinde dichter. Voor beiden is het kijken essentieel, voor haar om alle licht en leven en glans op het doek terug te brengen, zo, als het ooit door de kunstschilder gezien werd.
De dichter Tsjêbbe doet hetzelfde, hij graaft in zijn geheugen, van uit de tijd toen hij nog zag. Hoe doet hij dat? Jannie laat je dat voelen door prachtige zinnen:
'Achter Blindmans doffe pupillen barst de binnenwereld uit haar voegen. Voor een blinde bevat zijn poëzie opvallend veel licht. Junilicht kleurt de dunne huid van konijnenoren knalroze, late augustuszon geeft koeien in de wei reusachtige schaduwen. (...) Er zijn blauwe vensters boven de horizon en wolken gaan op bedevaart.'
Jannie ensceneert een ontmoeting met Tsjêbbe, ze brengt een vakantie met hem door op een Waddeneiland, en zwemt met hem in zee. Nogmaals, dat is fictief, maar ze laat daarbij wondermooi zien hoe de blinde man met heel zijn wezen proeft en voelt wat er te zien is, waarbij hij met zijn blinde ogen recht de zon in kijkt.
Het boekje is pure poëzie, ik vond het heel verrassend.

Tot slot wat nog het meeste bij mij leeft: de voordracht van Tsjêbbe Hettinga zelf, It Faderpaard.