Filmposter
Deze film is om een aantal redenen heel bijzonder:
De eerste is de historisch juiste weergave van de feiten. Het laat Churchill zien aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, op een moment dat de Duitsers aan het winnen waren. De Engelsen zaten in Frankrijk bij Duinkerken eigenlijk als ratten in de val, ze werden de zee in gedreven. Dit stuk geschiedenis is goed terug te zien in de film Duinkerken. In de Engelse regering had je toen Lord Chamberlain en Lord Halifax, die vonden dat er voor vrede moest worden onderhandeld met Hitler. Als je de argumenten hoort, gecombineerd met het machtsoverwicht van Hitler, zie je de begrijpelijkheid van die stellingname in: liever vrede en zo nog meer verlies aan mensenlevens besparen, dan doorvechten.
Toch opteert Churchill voor díe mogelijkheid. Hij is strijdbaar, en moedig, blijft vooral de misdadigheid van het nazi-regime inzien waarvoor hij niet wil buigen.
Maar die strijd is zwaar, vooral als al die jonge mannen daar in Duinkerken geen kant uit kunnen. 
It took four hours for makeup artist Kazuhiro Tsuji to make Gary Oldman look like Winston Churchill. Oldman is pictured without makeup (inset).
Het tweede wat de film zo bijzonder maakt, is de rol van Churchill, gespeeld door Gary Oldman. Als je hem ziet als zichzelf, dan herken je hem helemaal niet als de vertolkte Churchill. Er was dan ook vier uur nodig om hem te transformeren, met opgeplakte huid et cetera. Geweldig mooi!
Churchill, fake en echt; dronk de hele dag whiskey, rookte de ene dikke sigaar na de andere.
Ronald Pickup as Neville Chamberlain in Darkest Hour
Koning George, de acteur naast de echte. Koning George heeft een grote ondersteunennde rol gespeeld voor Churchill. Feit of fictie?
Volgens DEZE SITE was die steun fictie.
NB: de vergelijkende foto's komen van diezelfde site.
De acteurs die Churchill en zijn vrouw vertolken. Zij was zijn hele leven zijn grote steun en toeverlaat.
Historisch: de zgn. War Rooms, in Londen; ook te zien in deze film. Ondergronds.
De secretaresse is ook historisch; ze schreef een boek over haar rol in de geschiedenis met Churchill.
Aan het kantelmoment in de film - dat wil zeggen het punt dat Churchill de politiek overtuigt - gaat een scène vooraf die laat zien hoe de premier de metro in gaat om aan 'de man en vrouw in de straat' te vragen hoe zij erover denken: onderhandelen met Hitler of doorvechten? Hierop is kritiek geleverd, aldus Trouw, omdat het nooit is gebeurd. In de ogenvan de Trouw-columnist moet je deze scène verstaan als metafoor van wat de gezaghebbende Duitse journalist Sebastian Haffner noemde 'de niet in woorden te vatten, maar onloochenbare influisteringen van het collectieve onderbewustzijn waaraan in die dagen en weken iedere Engelsman was overgeleverd'.Haffner gaf een kwart eeuw later in zijn fijnzinnige boek over Churchill aan die influisteringen wel woorden: 'Zou, als de oorlog wordt verloren, een nog net te verdragen vrede tot stand kunnen komen? Maar willen we dat, en is de oorlog dan al verloren? Nee, verdomme! Eerst willen we eens zien of die toch niet te winnen is'. Anders gezegd, Churchill was de juiste man, in de juiste tijd op de juiste plaats. Toen hij op 28 mei, minder dan drie weken na zijn aantreden, het pleit in het kernkabinet dreigde te verliezen, riep hij zijn voltallige kabinet bijeen om te tonen dat hij in zijn strijdlust volhardde: 'If this long island story of ours is to end at last, let it end only when each of us lies choking in his own blood upon the ground'. Het was Churchills overtuiging dat Engeland met een onderhandelde vrede met een onbetrouwbare dictator als Hitler niet beter af zou zijn. 'Landen die strijdend ten onder zijn gegaan, hebben zich weer opgericht. Met landen die zich gedwee hebben overgegeven, was het afgelopen'.
Zie voor het boek van Sebastian Haffner over Churchill MIJN BLOG, 2013.
Trailer
Regisseur Joe Wright (1972); verfilmde verder onder andere Anna Karenina.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten