'Wat doen we met de rest van zijn hoofd?'
Drie posters; alle drie veelzeggend: zie mijn blog.
Jeremy Saulnier & Macon Blair, respectievelijk regisseur en hoofdrolspeler. Het zijn vrienden, en beiden hebben al meer films samen gemaakt.
De film wordt een 'revenge-thriller' genoemd, maar hij wijkt in essentiële onderdelen af van de gewone wraak-film. Dat ligt aan de wreker, die geen overwinnaars-rol speelt, bij zijn wraak-acties. Hij is in méér dan een opzicht een excentrieke persoonlijkheid, zoals in AV-FILM wordt opgemerkt. Het is een zwerver, die in een roestbak van een oude Pontiac huist - de blue ruin uit de titel - uit vuilnisbakken eet, en in het begin van de film betrapt wordt terwijl hij zich baadt in andermans badkamer.
..... terwijl hij zich baadt in andermans badkamer.
Hij ziet er goedig uit, met een onverzorgde baard, en droevige ogen.
Op een dag krijgt hij te horen dat er een gevangene vervroegd wordt vrijgelaten. Het gaat om de moordenaar van zijn beide ouders.
Dan wordt de Pontiac opeens weer een auto, in plaats van een woon- en slaapverblijf. Hij probeert een wapen te stelen - dat hij niet van het slot afkrijgt - ziet de bewuste gevangene vrijkomen, en achtervolgt hem en zijn familie. Ergens bij een wegrestaurant of zoiets, wacht hij hem op in de toiletten, en vermoordt hem, een schokkende, bloedige scene.
Moord in de toiletten, heel heftig. En gepleegd door zo'n goedig uitziend persoon.... Dwight Evans blijkt levensgevaarlijk, en blijft ook zo. De pijn van het verleden werkt door in hem.
Het verschil met een echte wraakfilm is nu, dat het hier niet om 'de weldaad' van het wreken gaat, maar om alles wat ervoor nodig is, en wat het aan nasleep met zich meebrengt. Want eenmaal de moord gepleegd beseft hij dat zijn zus Sam in gevaar is. Er zit niets anders op dan de hele familie om zeep te helpen.
Allerlei verwikkelingen volgen na de moord, Dwight zit onder het bloed.
Deze film van Saulnier wordt vergeleken met het werk van the Coen Brothers, met name met No Country for Old Men, vanwege het keiharde bloedvergieten en de focus op de details van de vlucht.
Dwight moet aan een wapen komen, en leren schieten. Dat zijn maar een paar van de moeilijkheden die hij moet zien te overwinnen. Hier met vriend Ben.
De film is echt een hit vanwege de figuur Dwight (Macon Blair). Zijn onhandigheid werkt soms ook humoristisch .Denk bijvoorbeeld aan de pijl die in zijn been steekt, en die hij zelf probeert te verwijderen. (Zie de pijl op de onderste poster.) Tegelijk vond ik persoonlijk dat ook nogal eng, maar goed.
Die pijl wordt er uiteindelijk in het ziekenhuis uitgehaald. Daar 'ontsnapt' hij weer, in zijn operatiehemd. Hier luistert hij of zijn gevangene nog leeft.
Op een ander moment wordt een belager van Dwight door zijn vriend Ben in het hoofd geschoten. Het wordt ook weer een bloedig tafereel, en als ze het lijk oppikken zegt Dwight: 'Wat doen we met de rest van zijn hoofd?' - Dat vind ik dan wel weer een goeie.
Een van de daders, die later door vriend Ben door het hoofd wordt geschoten.
Hij is sukkel genoeg om zich door de man in de kofferbak met een gebroken been te laten overmeesteren. Gelukkig is zijn vriend dan nog in de buurt.
Er zijn nogal wat scenes dat we Dwight zien gluren naar zijn slachtoffers vanuit een verborgen ruimte. Om dan des te beter te kunnen toeslaan - met meer of minder succes.
Ik citeer nog een keer AV-film:
'But Dwight is also a lost soul, his face sunken with ancient grief, and Blair invests him with the reckless forward momentum of someone running on last-ditch desperation.'
Angst op zijn gezicht.
Ook Saulnier krijgt alle lof:
'Blue Ruin is as visually striking as one might expect a film helmed by a talented cinematographer to be. But Saulnier has more than a great eye; he’s got the soul of a natural filmmaker—a patience and confidence, evident from the mysterious opening scenes onward.'
In RECENSIE GUARDIAN wordt dezelfde vergelijking met de Coen Brothers getrokken. De recensent roemt vooral de eerste twintig minuten - die waren voor mij ook adembenemend, ik voelde dat ik met een authentiek verhaal te maken had. Na dat overdonderende begin is 'What follows (...) the fallout from those actions, with age-old eye-for-an-eye riffs suddenly made to seem fresh and new by a film-maker crucially more interested in exploring what happens next than simply rehashing what has gone before.'
Jeremy Saulnier, 1976.
Verdere films: Hold the dark, 2018, en Green room, 2015.
En: 'After a brilliant 20 minutes, Blue Ruin has not only covered but largely overturned the ground upon which most revenge thrillers would expend their entire running time.'
Trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten