Magnolia, Paul Thomas Anderson, 1999.

Magnolia, poster met de kikkers.

Deze film is ook weer uitgezonden in de serie Canvas-cinema. Als mensen even niet meer weten wat voor film 'Magnolia' ook weer was, hoef je maar even te zeggen: 'die met die kikkers' - en mensen zijn weer helemaal bij. 

Het is een geweldige film, geschreven door Paul Thomas Anderson. Anderson had destijds nooit durven dromen dat Tom Cruise de rol van Frank T.J. Mackey zou willen spelen. MaarCruise meldde zichzelf aan. Een droom voor Anderson die uitkwam. En Cruise deed het inderdaad fantastisch!

Cruise, de seks-goeroe Mackey

Nogmaals

Het leuke van Canvas-cinema is dat je dingen te weten komt over de film die je anders wellicht zouden zijn ontgaan.

Dat geldt in elk geval voor dit voorbeeld:

Ik heb nooit kunnen verklaren waarom die kikkers eigenlijk aan het eind naar beneden komen. Nu blijkt dat er eigenlijk in de hele film steeds verwijzingen naar zitten. Het gaat om de getallen 8 en 2, die heel vaak getoond worden: op een vliegtuig, op een bord, omhooggehouden in een zaal, in een weerbericht, en ga zo maar door. 

Op dat bord in de zaal, staat het zelfs helemaal: Exodus 8, 2. Ik citeer  het begin van hoofdstuk 8 uit mijn eigen bijbel: 

1. Daarna zeide de Here tot Mozes: Ga tot Farao en zeg tot hem: zo zegt de Here: laat mijn volk gaan, om Mij te dienen; 2. indien gij weigert het te laten gaan, zal Ik uw hele gebied met kikvorsen teisteren.

Ik kan nu nog steeds niet zeggen wat die kikkers daar precies doen. Wel is het zo, dat alle verhaallijnen vanaf die kikkers samenvallen, en ook dat alles eigenlijk goed komt. Terwijl we de hele film naar fragmenten zaten te kijken waarvan we de samenhang niet zagen. 

Er wordt gezegd, dat de 'Tagline' voor de film is: Things fall down. People look up. And when it rains, it pours. 

Weerbericht

Philip Seymour Hoffman heeft een heel mooie rol als de verpleger Phil Parma

Julianne Moore speelt de tweede vrouw van Earl Partridge, de vader van Harry Mackey. Hier in de apotheek, waar ze tekeer gaat tegen de apotheker.

Ze is verslaafd, heeft haar man altijd bedrogen, en eindigt in het ziekenhuis na een zelfmoordpoging. Daar zoekt haar stiefzoon haar op.

De levenslessen van Harry Mackey. In werkelijkheid blijkt hij een overgevoelig kind te zijn (geweest), die als veertienjarige  zijn moeder verpleegde (kanker), terwijl zijn vader zelfs niet een keer belde. Dat neemt hij hem vreselijk kwalijk. Zijn manier van leven is zijn reactie op deze jeugd. 

Deze scene is ook weer prachtig: Harry Mackey wordt geïnterviewd. Hij is één en al machismo.

Zelfs een handstand achterover!

De interviewster kijkt het rustig aan. Ze ondervraagt hem en raakt zijn zwakke punt: zijn gestorven moeder. 

Eerst blijft hij opscheppen. Als zij er doorheen heeft geprikt, zwijgt hij, tot de tijd op is. Hij wil haar slaan, maar zij is sneller en slaat terug. 

En hier, doorgeprikt.... Hij gaat hierna naar het sterfbed van zijn vader. Misschien was het daarvoor wel nodig dat hij eerst doorzien werd door iemand.

Een ander verhaallijn: een gelovige politieman, die zeer trouw zijn plicht als agent vervult.

Hij komt bij Laura Gator, verslaafd. Zij verbergt haar verslaving. Zij wil niets meer met haar vader te maken hebben, al weet ze dat hij kanker heeft.

Ze worden verliefd op elkaar.

Ze wil graag alles kunnen zeggen tegen hem. Maar voorlopig komt ze er bij hem niet tussen.

Hij had evenmin als zij verwacht nog ooit de ware te zullen vinden. Ten slotte verbiedt hij haar nog ooit te zeggen dat ze hem niet waard is.  

Dit is het wonderkind Stanley Spector (Jeremy Blackman). Met zijn kennis wordt hij gebruikt (misbruikt) door zijn vader.

Hij studeert altijd maar. Heeft een vreselijke ervaring als hij voor de tv in zijn broek plast, omdat hij niet naar de wc mocht. 

Zo is in zijn volwassen leven dat bijzondere aura wel weg. Hij is een gewone man. Homoseksueel, en erg eenzaam. Zit onder de schulden.

(William H. Macy in deze rol.)

Hij droomt van een beugel, zoals de aanbeden barkeeper er een heeft.

Dan is er ook nog de verhaallijn van de quizmaster: die heeft zijn dochter misbruikt (vandaar dat zij, Laura, zie boven, haar vader niet meer wil zien.) De moeder ontdekt eindelijk wat er aan de hand is geweest. Zij kiest (na de kikkers) voor steun aan haar dochter. 

Partridge en echtgenote, vlak voor haar zelfmoordpoging.

Zoon gooit zijn ellende eruit bij zijn stervende vader. Je ziet vooral zijn woede, aanvankelijk.

De man die er alles aan heeft gedaan om de zoon bij de vader thuis te krijgen. 

Ik heb nog niet verteld, dat de film begint met drie heel kort vertelde verhalen over toeval. Drie mannen die samen worden opgehangen in een plaatsje met een naam waarin alle drie hun namen voorkomen; een agent vindt een lijk in een kast, en een vrouw die ruzie maakt met haar man schiet per ongeluk haar zoon dood die juist omlaag gesprongen is om zelfmoord te plegen. 

Wat is toeval?

De toevallige moord op haar zoon.

Het is gewoon niet leuk om alles te gaan verklaren in deze film, omdat er een gevoel is van samenhang. Dat is eerder associatief dan logisch. 

Harry Mackey wordt weer wat normaler, Donnie de Quiz Kid legt braaf het gestolen geld terug in de kluis van de winkel waar hij ontslagen is. Linda Partridge krijgt bezoek, haar eenzaamheid lijkt voorbij. 

Zoals de drie korte voorbeelden aan het begin laten zien, komen de levens bij toeval bij elkaar. Anders dan de kikkers suggereren (straf van Jahweh) is er geen ellende gekomen, maar is die juist een klein beetje voorbij. Een katharsis. 

Voor een blog over het getal 82 : zie dit Blog over het getal 82.

Regisseur Paul Thomas Anderson.

Trailer

Er zitten veel lijnen in van ouders en kinderen: hoe de opvoeding van ouders en/of hun fouten doorwerken naar hun kinderen: Harry, Donnie, Laura zijn alle drie kinderen van de rekening, dat wil zeggen getraumatiseerd.  

Eén kwestie viel me nog op, die ik nergens anders vermeld zag: 

Het verhaal van Donnie geeft een anachronisme te zien. We zien Donnie bij de kikkers zowel als kind, als als volwassene. 

Ten slotte nog een heel andere poster.