Poster Il Divo
In Zomergasten kwam tijdens het interview met gast Wim Opbrouck een filmfragment langs van de film Il Divo, van Paolo Sorrentino.
Wim Opbrouck, met Janine Abbring in Zomergasten.
Paolo Sorrentino kende ik van La grande belleza, uit 2013.
Het filmfragment dat Wim Opbrouck gekozen had vond ik zo goed, dat ik meteen besloot te proberen de film van de bieb te lenen. Dat lukte.
Op de muur staat iets als: Craxi en Andreotti plegen de terreurdaden.
Wat me trof in de getoonde scene was de manier van filmen, of anders gezegd: de uitbeelding van de hoofdpersoon, premier Giulio Andreotti. Hij had een volstrekt onbewogen gezicht, en behield dat gedurende de hele film. Andreotti wil (foto hierboven) te biecht gaan midden in de nacht, en we zien hem omgeven door beveiligers die hem begeleiden naar de kerk.
Hoezeer we ook genoten van de bijzondere manier van filmen - en die is 'typisch Italiaans', soms moeilijk te volgen, soms bizar, en met heel veel feiten en feitjes - echt tot in alle gegeven informatie konden we de film niet begrijpen. Er komen tal van namen voor, personen die ons niets zeggen. De naam Craxi herinner ik me nog wel, Toto Riina ook, en vooral ook de namen Aldo Moro, en Giovanni Falcone. Voor de laatste zie De vrouw met de camera, over Letizia Battaglia. Zij heeft de terreurdaden van de maffia op foto's vastgelegd.
In hetzelfde verband: eerder blogde ik over Rosaria Schiffani, die in 1992 een speech hield in de San Donato-kathedraal. In Il Divo hoor je op een gegeven moment een stukje uit haar speech, op de achtergrond. Schiffani was toen 21 jaar oud, en vier maanden zwanger. Haar man hoorde bij de escorte van Falcone, en werd met hem opgeblazen. Ze sprak in de kerk tegen de aanwezige maffiosi: ze konden veranderen.
Inderdaad gaven toen een aantal mensen zich over. Ook dit gegeven komt in de film voor.
De werkelijke Giulio Andreotti, 1919-2013.
Toni Servillo speelt Andreotti. Volkomen als een sfynx.
Nog een keer Andreotti in het echt.
En rechts staat de acteur Toni Servillo met een veel leukere gezichtsuitdrukking. Links staat Paolo Sorrentino.
Terug naar Il Divo: de titel zegt iets als 'de ster', Denk aan diva, voor een vrouw. Il divo is een mannelijke ster. Andreotti had trouwens nog veel meer bijnamen: de zwarte paus, de vos, Beëlzebub, enzovoorts.
De tijd van Andreotti wordt gekenmerkt door tal van aanslagen door de Rode Brigades. Een van die aanslagen betrof die op Aldo Moro. Hij zat gevangen van maart tot mei 1978.
Premier Aldo Moro gegijzeld.
Andreotti was toen minister-president, en wilde opeens niet meer onderhandelen met de communistische terroristen. Aldo Moro werd vermoord gevonden in de bagageruimte van een auto.
Dit schokkende beeld herinner ik me nog heel goed.
Andreotti bleef zich verantwoordelijk - schuldig? - voelen over deze moord.
Deze film gaat eigenlijk over de vraag, of Andreotti nu eigenlijk wel of geen banden had met de maffia. Andreotti is sinds 1946 zeven keer minister-president geweest. De film speelt van 1992, tot aan zijn rechtszaak. Andreotti was christen-democraat. Er waren ook banden met de Vrijmetselaars, maar dat werd me al helemaal niet duidelijk.
Overigens leed Andreotti haast permanent aan migraine, we zien hem dus vaak met een glas bruisende alka-seltzer (of iets dergelijks). Hij deed er alles aan dat dat middel op de farmaceutische lijst mocht blijven staan.
Een paar keer werd een feestje uitgebeeld. Heel vreemd, met vreemde muziek ook.
Uiteindelijk draait de film om de vraag, of Andreotti nu wel of niet schuldig was aan het hebben van banden met de maffia. De rechtszaak duurde lang, en hij is ten slotte niet verder vervolgd. Voor een deel waren de daden waaraan hij schuldig zou zijn verjaard.
Het is volgens mij wel zeker dat hij die banden had. Zelf zegt hij in de film, dat hij soms het kwade deed om erger te voorkomen. Ook lijkt hij eerlijk tegenover zijn vrouw, tegen wie hij zijn onschuld blijft volhouden.
Zoals ik al zei: het was moeilijk om de film op de historische feiten te beoordelen. Niet alleen ken ik daarvoor de geschiedenis lang niet goed genoeg, het was in de film ook een komen en gaan van namen en van gebeurtenissen. We zagen een aantal moorden, zelfmoorden (of geënsceneerde zelfmoorden?), het opblazen van onder anderen rechter Falcone, en ook de moord op de journalist Miro Pecorelli.
Salvo Limo werd op 12 maart 1992 vermoord; hij gold als schakel tussen Andreotti en de Siciliaanse maffia. Hij was degene die Andreotti beschuldigd had van banden met de maffia.
Deel van de cast en de regisseur
Ook een christen-democratisch politicus in de film, ik weet echt niet wie hij uitbeeldde.
De regisseur aan het werk.
Een maffialid, bijgenaamd 'de haai'.
Onbewogen tijdens ieder rumoer.
Het begin van de gekozen scene door Wim Opbrouck. Vlak hiervoor hangt er een lamp voor zijn gezicht. Het is echt formidabel gedaan!
Trailer
The Guardian Review is zeker interessant te lezen; het stuk is bijkans literair, en vertelt heel goed waarom de film bijzonder is. The Guardian besluit met de woorden: Toni Servillo's Andreotti is a macabre masterpiece.
De film kreeg overigens de Juryprijs in Cannes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten