Met deze letters is de poster het meest authentiek
Een echte klassieker: Casablanca, natuurlijk vanwege de geweldige Humphrey Bogart én Ingrid Bergman. Ook deze film weer in het kader van Canvas-Cinema.
De film is van 1942, en heeft een ingewikkelde geschiedenis wat betreft het scenario. Er bestond een toneelstuk van, Everybody Comes to Rick's, geschreven door Murray Burnett en Joan Allison.
Toneelstuk, basis voor de film.
Everybody comes to Rick's: het lssat op de goktent die Richard Caine heeft in Casablanca. (En ook eerder had in Parijs, waar hij Ilsa al van kende.)
Dat script werd bewerkt door Julius J. Epstein en Philip G. Epstein.
De Epsteins
Julius Epstein
Zelfs tijdens de opnames wisten ze zelf nog niet hoe de film moest aflopen, wie van de twee geliefden van Ilsa Lund zou haar nou krijgen? Het voordeel daarvan was dat Ingrid Bergman lekker vaag en onzeker bleef kijken, en dat was dan weer extra mooi voor de film.
Tijdens de opnames
Op de set; ik las, dat ze elkaar nauwelijks spraken tijdens de opnames. De vrouw van Bogart zou jaloers op Bergman zijn.
Oude geliefden
De makers noch de acteurs hadden het gevoel dat de film een succes zou worden, integendeel: de acteurs dachten dat hij hun carrière nog wel eens zou kunnen schaden. Niets minder was het geval, de film werd een groot succes.
In het voorgesprek van Canvas-Cinema werd vooral de stijl van Humphrey Bogart geprezen, die nog volstrekt niet verouderd aandeed. Als voorbeeld werd een dialoog uitgezonden.
Ingrid Bergman vond men een beetje de rol van aangeefster vervullen, zij moest Bogart des te beter doen uitkomen.
Met dit briefje had Ilas in Parijs afscheid genomen van Richard. Het werd verregend, en hij gooide het weg.
Dit soort plaatjes vind ik prachtig mooi!
Natuurlijk is het een 'oude' film, in zwart-wit, en zonder de snelheid die we nu gewend zijn. Maar genietbaar is de film nog zeer zeker, en ook het plot is leuk.
Ik vind zelf het genieten van Bergman én Bogart erg leuk, zulke iconische namen, en dan die opnamen met mooie jas en hoed, plús de heerlijke tranen in de ogen.
De scene met de Marseillaise tegen het lied van de Duitsers in is ook voortreffelijk.
En uit het dilemma 'wie krijgt Ilsa Lund' hebben de scenaristen zich uitstekend weten te redden.
Overigens kwam Noord-Afrika in dezelfde tijd nogal in het nieuws door Operatie Torch: de invasie van de Geallieerden in Noord-Afrika tijdens de Noord-Afrikaanse veldtocht. Maar de film kon niet meer van die publiciteit meegenieten, omdat die toen al - gehaast en wel - in elkaar gezet was.
Amerikanen landen bij Algiers, in het kader van Operatie Torch
In het midden: Claude Rains, als kapitein Louis Renault
Rechts: Ugarte (Peter Lorre) die Richard de documenten in handen speelt waarmee twee mensen gered kunnen worden.
Sam, de pianist, die het lied voor Richard en Ilsa moet spelen.
Edelmoedig einde.
Michael Curtiz, eigenlijk: Manó Kertesz Kaminer, Hongaars-Amerikaans regisseur.
Curtiz op latere leeftijd.
De vier belangrijkste rollen bij elkaar.
En zo ligt de film opgeslagen.
'Kid', zo noemt hij haar. 'Meid', o.i.d.
Nog even, zó mooi...!
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten