Poster
Deze documentaire maakten de Latasters over het laatste jaar dat Hermine Lataster- van Hall, moeder van Peter, schoonmoeder van Petra, en haar man Ger nog samen waren. Vijfenzestig jaar was het echtpaar getrouwd geweest. Nu leed zij aan nierkanker, hij is slecht ter been en doof. Bovendien begint zij verward te raken. De ouderdom is aan alles te zien en te voelen, het opstaan, bewegen, slapen. Tijdens de opnames overlijdt Hermine.
De film is zonder commentaar opgenomen.
Het is een buitengewoon liefdevol en ontroerend portret van twee mensen die al zo lang samen zijn, en gewend zijn het leven te delen. Ger is beeldend kunstenaar, Hermine is zijn muze. Zij moet naast hem komen zitten op een stoel om feedback te geven over wat hij geschilderd heeft.
Hermine van Hall.
Het echtpaar.
De liefde wordt getoond van haar mooie, en van haar lelijke kanten. Mooi is de toewijding, de trouw, je voelt ook respect... Lelijk is het gekibbel, de irritatie over en weer. Zie de trailer onderaan.
Hij kwam op mij af en toe behoorlijk knorrig over.
Er waren een paar hele mooie scenes. Bijvoorbeeld blijft mij bij die van Hermine, in de weer in de tuin met een waterslang. Er stond een stenen vogelbad op een zuil, ik weet niet wat ze daar nou precies mee aan het doen was, ze hing de tuinslang erin, het water stroomde over de rand. Maar omdat de film geen commentaar had, nergens, dus ook hier niet, bleef je als toeschouwer wat in het ongewisse.
Mooi was hier wel, dat Ger er meteen een tekening van maakte: met een paar houtskoolschetsen zette hij haar neer, in al het schetsmatige herkende ik wel de gele tuinslang.
Hier zien we Hermine met een foto-album. Links heeft zij zoon Peter aan de borst.
Er zaten nog wat flashbacks in, bijvoorbeeld van toen ze vroeger samen dansten.
Ik heb helaas geen foto's van Hermine (fotografe) op internet kunnen vinden).
Dit was ook ontroerend: Ger wil een stuk van dit laken afscheuren, maar dan zie je hoe moeilijk dat is geworden als je kracht afgenomen is.
Hier voelt zij haar einde naderen. Paracetamol helpt niet meer tegen de pijn. Ze lijdt.
Moeder Hermine wordt ten slotte bedlegerig, je voelt de verslagenheid. Ze ligt in een bed in de huiskamer, ze slaapt, we zien haar niet meer bij kennis komen. Een van de kinderen streelt haar wangen. Vlak daarna zien we haar gestorven lichaam, heel sereen. Ze hebben wat bloemen op haar bost gelegd. In een eenvoudige kist wordt ze het huis uitgedragen.
Dode vrouw, 1954
Dit schilderij vond ik op internet, en dat trof me. Lataster gaat meteen dóór met schilderen na de dood van zijn vrouw. Hij maakt dan een houtskooltekening, in een paar lijnen herkennen we een vrouw met de ogen dicht. Dit (veel oudere) schilderij deed me daar onmiddellijk aan denken.
Het schilderen van de vlag (onder en boven)
Ik besluit met wat werk weer te geven van Ger Lataster. Hij wordt een abstract-expressionistisch beeldend kunstenaar genoemd.
De dag der overwinning
Dit plaatje hoort bij een documentaire die Limburg Doc maakte over zijn leven. Ik zag hem nog te koop als dvd.
Pastorale II
Westenwind
Ravage
De documentaire straalt een enorme rust uit. Dat komt door de aanvaardende houding waarmee gefilmd is. En - hoe gek dat misschien ook klinkt, bij zo'n onderwerp: de film geeft mooie beelden te zien. Het huis is heel mooi, met veel licht, een tuin eromheen, en een levendig atelier. De film geeft dus zowel een ervaring van diepte, rouw, als van grote schoonheid.
Trailer. Gekibbel om de kurkentrekker en glaasjes; 1½ minuut.
En ten slotte nog een interview met de kunstenaar. 9½ minuut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten