Poster
Deze film gaat over de laatste 25 jaar van het leven van de schilder William Turner. Turner (voluit: Joseph Mallord William Turner) leefde van 1775 tot 1851. Hij wordt wel de schilder van het licht genoemd. Hij schilderde vooral veel zeegezichten. In Engeland is hij net zo beroemd als bij ons Rembrandt.
Zelfportret van een jonge Turner.
Op latere leeftijd vervloeiden de afbeeldingen op zijn schilderijen; hij is in dat opzicht modern, lijkt een voorloper van de impressionisten.
The Blue Rigi Sunrise, Turner
Ik heb de titel van dit werk niet kunnen vinden, maar het moet een ouder werk zien, gezien de precieze weergave. Ik zag dit beeld op het Historiek-net: er is in 2015 NB een tentoonstelling van het werk van Turner in Enschede en Zwolle geweest!
Turner leefde lange tijd (30 jaar) samen met zijn vader, die een soort dienaar voor hem was.
Tweede van rechts is de papa van William.
Hier nog wat duidelijker, vader en zoon.
Bij Sarah Danby verwekte hij twee dochters. Maar hij trok zich niets van vrouw en kinderen aan.
Hier komen een paar vrouwen naar Turner toe, omdat een van zijn dochters is overleden. Hij heeft niets van zich laten horen, en zegt ook niets nu hem naar een reactie daarop wordt gevraagd. Eenmaal alleen, brult hij als een gewond dier.
Dit is zijn dienstmeisje, Hannah.
Een aangrijpende rol van Dorothy Atkinson.
Turner stierf steenrijk, en liet al zijn werk aan de Engelse staat na. Het hangt nu onder andere in de Tate Galery.
Zeilvaart en stoomvaart bij elkaar. The fighting Temeraire. Komt in de film voor.
Venetië.
Fishermen at sea
Snow Storm; steamboat off a harbour's mouth.
Dort, of Dordrecht.
Lokomotiefje dat tevoorschijn komt uit de eigen stoomwolken; komt ook in de film voor.
The Slave ship, 1840.
Ik maakte eigenlijk via deze film voor het eerst kennis met William Turner. Prachtig!
Zo prachtig als der schilderijen zijn, zo prachtig heeft Mike Leigh gefilmd. (Als ik die vergelijking zo mag maken.) Prachtige beelden van de kust, van zijn werkplaats, de huizen, de kostuums.
Afgezien van de beelden is het verhaal ook erg mooi verteld. Turner was een verschrikkelijke man - althans: voor sommigen. Zie het verhaal hierboven over de dood van zijn dochter.
Hij had iets contact-gestoords over zich. Het duidelijkste kwam dat naar buiten in zijn relatie tot zijn dienstmeisje. Hij verkracht haar (bijna?) steeds. Hij zegt niets tegen haar, er is geen enkele intimiteit. Toch hunkert zij naar hem, dat zie je aan haar lichaamstaal, aan haar ogen, aan haar zoeken van zijn nabijheid.
Zij hoopt tevergeefs.
Intussen krijgt hij wel een échte relatie, met Mrs. Booth, met wie hij ook gaat samenwonen.
Met haar laat hij zich van een normale, wat zachtere kant zien.
Het dienstmeisje zoekt hem naar het einde van de film op, ze is dan vreselijk achteruit gegaan. Schuifelde ze altijd al met een wat kromme rug door het huis; ze heeft nu ook een vreselijke huiduitslag, en kan alleen lopen ondersteund door een vriendin. Als ze merkt dat 'haar' Mr. Turner getrouwd is, keert ze om.
Aan deze foto is goed af te lezen met wat voor man we te maken hebben. Een zonderling. Heel mooi is dat ook uitgebeeld met zijn gegrom, als van een beer. Zijn gebruikelijke antwoord op wat mensen tegen hem zeggen.
Onder zijn kunstvrienden is hij in het begin nog wel populair. Maar ook dat verandert naar het einde toe. Zijn nieuwe kunst wordt niet begrepen. Koningin Victoria komt naar zijn werk kijken en misprijst het. In een poppentheater wordt hij belachelijk gemaakt.
Nog een keer met Mrs. Booth, met wie hij wel geluk vindt. En geeft.
Dit bedoel ik: zo onwaarschijnlijk mooi gefilmd.
Timothy Spall speelt Mr. Turner, kreeg daarvoor de Best Actor Award in Cannes.
Mike Leigh, regisseur, die ook het scenario schreef.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten