Kom hier dat ik u kus - Griet Op de Beeck, 2014 (2016)

Als ik eerlijk ben, viel mij dit boek tegen. Het was niet (of niet alleen) dat het 'het boek van de maand' was bij DWDD, dat mij ertoe aanzette het boek te lezen. Ook niet, dat er toen ik het kreeg voor mijn verjaardag al 300.000 exemplaren van verkocht waren...
Nee, het was vooral het optreden van Griet Op de Beeck zelf in Zomergasten.

Met Thomas Erdbrink, in Zomergasten.

Ik was daar reuze enthousiast over, wat ik deelde bijvoorbeeld met Job en Nienke. Wat een leuke vrouw! En wat praat ze met een optimisme, en vooral met een kracht over zichzelf, over het geloof in jezelf. Ik zie het mooi verwoord terug in deze recensie van Zomergasten in TROUW van 22 augustus. (Ik heb voor dit moment niet zo veel aandacht voor de kritiek op Thomas Erdbrink, daar gaat het mij hier niet om.)
Maar goed: over leren opkomen voor jezelf, over het ophouden met anderen te pleasen, het trauma van niet gezien worden (een vaak voorkomende vorm van verwaarlozing), geen vanzelfsprekende gelijkwaardigheid in de nabijheid van anderen kunnen ervaren, over kinderen die hun ouders en broers en zusters niet tot last willen zijn, de onvoorwaardelijke liefde van kinderen voor hun ouders...
En wat ik me bij al die (voor mij) grote thema's vooral herinner, is dat sprekende gezicht van haar, die ogen, dat oprecht-vurige dat uit haar straalde....
Ze zei toen, dat ze iedereen een goede 'shrink' gunde, om van de ergste trauma's te kunnen genezen. Wat mij betreft had ze dát verhaal mogen vertellen. Geen fictie, gewoon autobiografisch.

Griet Op de Beeck: vooral als mens inspirerend

Ik vond dit verhaal, over deze Mona, wat kabbelen. Ik ben het eens met Recensieweb, we weten van meet af aan al wie Mona is, en pas na 250 bladzijden verandert er iets. Ik wilde wel weten hoe het afliep met Mona en die nare Louis, maar verder was het boek een beetje saai. Ook het ziekbed van de vader en alles daaromheen verveelde me wat. De karakters zijn eendimensionaal, ook daarmee ben ik het eens, de stiefmoeder Marie bijvoorbeeld is een en al egoïsme. Ik vind de omkering in het gedrag van Mona ook moeilijk te geloven, na de dood van haar vader komt er een fantastisch inzicht in het leven, vergelijkbaar met dat van Griet bij Zomergasten.... Maar waar komt die kracht opeens vandaan?
Ik moet denken aan J.J. Voskuil, die alleen geloofde in echtheid, hij had een hekel aan literatuur. Iets daarvan voel ik hier ook: het boek is voor mij niet goed genoeg. De werkelijkheid die Griet liet zien vond ik veel mooier.

Zie verder nog een interview met Griet in deze NRC-recensie; veel lof valt weer te lezen in deze Hebban recensie.

Zomergasten in vijf minuten

Dit moet ik nog toevoegen over de titel: Mona's partner Louis zegt dit tegen haar, als zij thuis komt na het sterven van haar vader. Het geeft aan, dat zij altijd maar moet doen wat hij wil,  hij laat haar feitelijk altijd alleen. Voor het eerst doet ze dat dan ook niet, kom jij maar eens hier, zegt ze.