Vissers uit Buras vrezen vrijhandelsverdragen - Erik van Zwam, Trouw 15 september.

Dit zal het laatste artikel zijn van Erik van Zwam over de Mississippi, we zijn aan het einde van de
rivier beland.

Garnalenboot in de haven van Buras, aan de Mississippi

Van Zwam spreekt hier met de Vietnamese garnalenvisser Sinh Pham. Hij en zijn collega's, van wie 80% van Cambodjaanse of Vietnamese afkomst is, kwam hier onder erbarmelijke omstandigheden als bootvluchteling, en vond een bestaan in de garnalenvisserij. We zijn in het vissersplaatsje Buras.
Als je googelt op die naam, krijg je tal van foto's van mensen met grote vissen in hun handen die ze gevangen hebben. Het lijkt een paradijs.

Onder en boven: van internet geplukte foto's, Buras; wat we zien lijken mij meer sportvissers.

De werkelijkheid is anders: Sinh Pham laat een schamele vangst zien, niet eens genoeg om de brandstof voor zijn boot te betalen.

Een van de weinige blanke garnalenvissers, in gesprek met Sandy Ha Nguyen, die 1400 vissers vertegenwoordigt in de Coastal Communities Consulting.

Visser met beetje garnalen.

In 2005 verwoestte de orkaan Katrina de boten van de garnalenvissers, en hun haven. Het was niet de enige ramp die ze te verwerken kregen: de zeebodem is verwoest door de olievervuiling als gevolg van de ramp met de olieboorput Deepwater Horizon, van BP, in 2010. De broedplaatsen voor de garnalen zijn dood.

Poging de gigantische olievlek in te dammen,

Tekening Google Earth

De ramp is intussen ook verfilmd.

Dit is de poster. Regisseur is Peter Berg. De film komt 30 september a.s. in Amerika uit.

Daar bovenop komt een prijzenslag van de visfabrieken: zij geven een extreem lage prijs voor de gevangen gamba's. Veel vissers varen niet eens meer uit, zij leven van de uitkering die BP hen geeft, als schadevergoeding.

 

Verlaten vissersschip

De vissers krijgen 2,3 miljard dollar van de 61,6 miljard die BP moet betalen. Het meeste geld gaat naar advocaten die de claims begeleidden.
Er is veel vis-import uit Zuidoost Azië, de VS laten veel te veel gekweekte garnalen toe. Het vrijhandelsverdrag TPP (Trans Pacific Partnership) werd dit jaar getekend, waardoor de laatste handelsbeperkingen worden weggenomen; met alle risico's voor de Amerikaanse garnalenvissers. Het Congres moet het verdrag nog goedkeuren. Als het zo ver komt, gaat het veel banen kosten. Niet alleen voor de garnalenvissers, er komt heel veel tilapia uit het verre oosten, dat vervangt de 'eigen' zeebrasem.

Superpower; tilapia-verwerking, Vietnam.

Zo ziet BP zichzelf graag.

Maar dit hebben ze veroorzaakt.

Nog zijn niet alle bronnen van ellende genoemd: in een eerder artikel noemde Van Zwan al de dead zone, het deel van de Golf van Mexico  (10.000 vierkante kilometer!) waar veel algen groeien, als gevolg van de nitraten die maïsboeren lozen in de Mississippi.

Geen zuurstof in een dead zone.

Dead Zone, Golf van Mexico.

Die algen vermenigvuldigen zich in extreme mate en bij dat proces wordt zuurstof aan de zee onttrokken. Het doodt niet zozeer de garnalen, die worden onder de kust gevangen. Wel de verder weg in zee levende andere vissen, zoals de zeebrasem.
Een laatste ramp is het verdwijnen van de zogenaamde wetlands: sinds 1927 wordt de Mississippi gekanaliseerd, waardoor die bijna geen slib meer afzet. De wetlands zijn de natte, waterrijke gebieden die de kust van de staat Louisiana bepalen. Ze verdwijnen langzamerhand, en daarmee verdwijnen ook de broedplaatsen van de garnalen.

Wetland aan de kust.

Liberate Tate’s “Human Cost” performance (2011) at Tate Britain (photo by Amy Scaife, courtesy Liberate Tate)

BP is intussen gestopt als belangrijke sponsor van Tate. Ze zeggen dat deze kritische kunstenaars er niks mee te maken hebben.