Saving private Ryan, 1998, Steven Spielberg

The longest day, 1962, Ken Annakin

Er zijn twee grote films waarin de landing op Normandië in juni 1944 wordt uitgebeeld: The Longest Day, uit 1962, en Saving Private Ryan, van 1998. 

The Longest Day heeft altijd grote indruk op me gemaakt, het is wat je met recht een epische film kunt noemen, en voor zover ik weet, een die de geschiedenis ook goed weergeeft. 

Natuurlijk ging ik daar anders over denken nadat ik Saving Pivate Ryan had gezien, met alle bloed in de zee, de verschrikkelijke gewonden, de slachting die op het strand werd aangericht. Niets van dat al hadden we gezien bij The Longest Day. 27 minuten duurt die openingsscene van Spielberg maar liefst, en het is geen pretje om naar te kijken. Ik heb er geen foto's van opgenomen.

Barry Pepper, als soldaat Jackson, scherpschutter, die voordat hij gaat schieten altijd een gebed doet.

Tom Hanks, als kapitein Miller

Steven Spielberg

FUBAR, het geheim van de mannen over wat oorlog is.

Samen met Ryan nog wat langer in de strijd

De oude Ryan, was zijn leven al die doden waard?

Beeld van de chaos aan het strand, bij de landing, 6 juni.

Matt Damon is soldaat Ryan

Als het strand veroverd is.

Straatbeeld oorlog

Vlak voor de landing; hierna suizen de kogels je om de oren.

Altijd in de oorlog is de groep belangrijk. 

Korporaal Upham, Jeremy Davies

Trailer

De film is buitengewoon spannend, hij heeft enorm veel prijzen ontvangen. Hij heeft de geschiedenis van de film sterk beïnvloed, en hij heeft tot tal van nieuwe games geleid. Het is allemaal waar. 

Toch, nu ik hem voor de derde of vierde keer zag, zag ik allerlei verhalende dingen die me stoorden. Ik kan me niet indenken dat dit werkelijk gebeurd is. Dat is ook geen voorwaarde, maar de vraag is wel: overtuigt dit verhaal? Ja, het geweld, de oorlog, de kameraadschap, de onderlinge verhoudingen, daar kan ik allemaal in geloven... Maar het gegeven van een hele groep die op zoek gaat naar een man omdat hij al drie broers heeft verloren.... Het gaat er niet meer in bij mij. 

Misschien komt het, omdat ik steeds meer van geschiedenis ben gaan houden, steeds minder van fictie. Het wordt te vaak te mooi gemaakt. Ondanks alle lof voor deze film vind ik dat hier ook het geval. 

Al zeg ik dat ook pas, zo veel jaar na dato....