De hoofdpersoon in Close Up: Philip Seymour Hoffman, overleden in 2014.
Een documentaire om wat verdrietig bij te worden. Hoffman was een groot acteur, en dat hij stierf aan een overdosis (heroïne + pijnstillers) is zo rot, omdat hij vele jaren clean is geweest, na een verslaving. Het lijkt erop, dat hij nu net weer teruggevallen was. In elk geval leidde hij niet het leven van een junk, hij was ijverig, werkzaam, altijd op tijd etcetera. Wel las ik, dat na zijn dood in zijn huis naalden en drugs gevonden werden.
Hoffman was de man van de karakterrollen. Dikwijls geen sympathieke figuren, 'losers, addicts, criminals', of wanhopige mensen.
Hij speelde geen rol, hij was de rol. Hij was ook belangrijk voor het New Yorkse theater.
Prachtig!
Dit was een belangrijke rol: die van Truman Capote. Hij leverde hem een Oscar op.
Hier in The Master.
Volgens mij is hij hier de verpleger in Magnolia. 'Extreem invoelend.'
Zijn woorden over hoe moeilijk het was een rol te zijn, deden me denken aan die van Pierre Bokma, die ook heel behartigenswaardige dingen zei over toneelspel. Hoe moeilijk het was/is de routine er niet in te laten slijten.
Met Robert de Niro in Flawless
Boven en onder in Capote.
Het lijzige stemgeluid van Capote dat hij zo goed nadeed zal ik niet gauw vergeten!
Veel van zijn films komen aan bod: buiten de hier al genoemde onder andere: Jack in love, waarin hij een verlegen New Yorker speelt. Hij sprak veel in lichaamstaal. Hoffman was altijd zichzelf, en heel veelzijdig. Hij speelde ook in The Hunger Games.
Hij speelde al op zijn 16e de rol van Loman in Death of a salesman. Hij deed alles wat anderen niet durfden, ging ook naakt, bijvoorbeeld in Flawless, met Robert de Niro, als transgender. Hij gold lang als de meester van de bijrol; geen perfecte mens, wel gevoelig.
Hier een scene uit Punch Drunk Love; hij had hierin een kleine rol, maar dit stukje is echt geweldig om even naar te kijken!
New York was zijn stad, voor hem geen Los Angelos. Er staan 'veel dorpen' in New York, dat maakt het daar zo leuk, vond hij.
Hij wilde niet anders behandeld worden dan anderen. Hij ging ook onopvallend gekleed. Hij was een grote man, 1.80 lang; nors en kribbig.
De eerste keer dat ik hem zag was in de film Happiness. Ik herinner me die film niet, maar wel de scenes met hem. Hij masturbeert terwijl hij aan de lijn is met een duistere sekslijn. Hoffman was bang voor de reactie van zijn moeder ( zij had veel invloed op zijn leven en carrière) maar zij vond het juist goed. Dit soort mensen moest juist aandacht krijgen, vond ze.
Hij werkte mee aan 29 theaterprodukties, zijn echte passie lag daar. Hij regisseerde ook, bijvoorbeeld Labyrinth, in 1995. Hij deed de casting voor die productie, en financierde haar. Het theater noemde hij zijn tweede familie.
In 2012 speelde hij Loman in Death of a Salesman opnieuw. Aan het woord over Hoffman is vaak de regisseuse Midge Marshall.
Midge Marshal.
Hoffmans persoonlijke leven kwam maar heel kort aan de orde: dat hij in 1999 trouwde met Mimi O'Donnell, met wie hij tot 2013 getrouwd isgeweest; ze hadden samen 3 kinderen.
Ik vond deze plaatjes op internet:
Bij hun huwelijk in 1999.
Met hun drie kindertjes.
Als eerbetoon gingen op Broadway op de dag van zijn dood alle lichten uit.
Hoffman speelde in 55 films; ik noem ze niet allemaal, maar voeg aan bovenstaande toe: The Savages, uit 2007, The Talented Mr. Ripley, uit 1999, en Doubt, met Meryl Streep uit 2008.
Philip Seymour met zijn vrouw.
Een hele jonge Hoffman. Echt jammer dat hij er niet meer is. Hij stierf op 2 februari 2014. Hij werd maar 46 jaar.
Van de maker, Mathias Schmidt, vond ik helaas geen plaatjes. Close Up is een productie van Broadview TV in samenwerking met ARTE.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten