Poster
Deze film zat in de cassette, die Ton van Dennis en Monique kreeg voor zijn verjaardag. Een Volkskrant-selectie.
Ik had geen idee wat we te zien zouden krijgen. Welnu: het bleek een film waarvan ik aanvankelijk dacht: wat moet ik hiermee? Maar al gauw schoot ik in de lach om die jonge grietjes, die zich op punk-wijze (het speelt in Stockholm in 1982) door het leven slaan.
Regisseur Lukas Moodysson
Coco Moodysson, die het stripboek schreef, waarnaar deze film gemaakt is. 
Plaatje uit dat boek.
De drie schattige meisjes die de hoofdrollen spelen.
Van links naar rechts: Liv LeMoyne, als Hedwig; Mira Barkhammar als Bobo, en Mira Grosin als Klara.
Aanvankelijk hebben we alleen van doen met Bobo en Klara, die zich bij elkaar beklagen over hun rare ouders. Hun overtuigingen over de wereld van de volwassenen zijn, zoals het hoort, erg stellig. Ze vermaken zich met het plagen van de band The Iron Fist, ze willen zelf ook gaan spelen en zullen ze wel even verbeteren. Ze kunnen er niks van, maar dat wordt anders als ze Hedwig voorstellen om mee te doen. Hedwig speelt elk jaar op school hetzelfde klassieke stukje muziek. Hedwig speelt met gemak ook andere muziekstukken, zo verloopt de aansluiting van een derde bij het pact wonderwel.
En hier besluit de doortastende Klara Hedwig te knippen, zodat ze meer past bij het punkstel.
Het aardigste aan deze film is, dat er ongelooflijk naturel gespeeld wordt. Je vergeet dat je met actrices te maken hebt, je ziet echt pubers, hun levensvisie, hun moeilijkheden.
Ze krijgen ook ruzie, nogal fiks. Bobo pikt Klara's vriendje een keertje in. Maar Klara is dan ook altijd haantje de voorste, die altijd de basgitaar inpikt en Bobo laat drummen. Die.waarheid gooit Bobo er dan ook maar uit. De christelijk opgevoede Hedwig weet de boel te sussen.
Een verrassende, innemende film!
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten