Hoes
Onderstaand citaat komt van de website van de Balie, Amsterdam:
Na het succes van Rite du Cinema is Willem Jan Otten terug met een nieuwe reeks films en essays. In de vastentijd iedere twee weken een essay in Trouw en de bijbehorende filmvertoning met gesprek in De Balie. Na de vertoning van Poetry gaat Otten in gesprek met dichteres Ester Naomi Perquin.
Yoon Jeong-hee, ‘de Zuid-Koreaanse Meryl Streep’, levert een indrukwekkende acteerprestatie in de rol van Mija, de ouder wordende verzorgster op de rand van dementie, die de voogdij over haar kleinzoon draagt. Mija is bescheiden en trots tegelijk.
Ze draagt haar verantwoordelijkheden met een stille droefheid, die ze tot uiting brengt in een poëzieklasje. ‘Ik hou van bloemen en zeg vaak rare dingen’ zegt ze, als bewijs voor haar dichterlijke inslag. Haar toestand verslechtert als ze ontdekt dat haar kleinzoon betrokken is bij een serie groepsverkrachtingen, die zelfs een klasgenote tot zelfmoord bewogen. De jongen, ondergedompeld in een wereld van junkfood en oppervlakkige televisie, blijkt een gevoelloos monster. Ondanks deze keiharde kijk op de werkelijkheid laat Poetry zien dat schoonheid overal te vinden is voor wie goed kijkt.
Einde citaat.
Ik ben een fan van Willem Jan Otten, en na het lezen van het essay van hem in Trouw heb ik meteen de film op de bieb geleend.
Het is een pracht! Er zitten mooie natuurbeelden in (de bergen lijken daar blauw, de rivier met het geluid van het stromend water ontroert) en de hoofdrolspeelster is indrukwekkend. Ze is oud maar nog altijd mooi; ze is een werkster maar kleedt zich als een dame, met een hoedje en mooie lange rokken, bijpassende sjaals. Haar karakter is indrukwekkend, omdat ze alle verantwoordelijkheid neemt.
De film laat je verdrietig achter, omdat er in het leven in een dergelijke schaamtecultuur (mijn woorden) geen beter oplossing denkbaar lijkt.
Yoon Jeong-hee, ‘de Zuid-Koreaanse Meryl Streep’, levert een indrukwekkende acteerprestatie in de rol van Mija, de ouder wordende verzorgster op de rand van dementie, die de voogdij over haar kleinzoon draagt. Mija is bescheiden en trots tegelijk.
Ze draagt haar verantwoordelijkheden met een stille droefheid, die ze tot uiting brengt in een poëzieklasje. ‘Ik hou van bloemen en zeg vaak rare dingen’ zegt ze, als bewijs voor haar dichterlijke inslag. Haar toestand verslechtert als ze ontdekt dat haar kleinzoon betrokken is bij een serie groepsverkrachtingen, die zelfs een klasgenote tot zelfmoord bewogen. De jongen, ondergedompeld in een wereld van junkfood en oppervlakkige televisie, blijkt een gevoelloos monster. Ondanks deze keiharde kijk op de werkelijkheid laat Poetry zien dat schoonheid overal te vinden is voor wie goed kijkt.
Einde citaat.
Ik ben een fan van Willem Jan Otten, en na het lezen van het essay van hem in Trouw heb ik meteen de film op de bieb geleend.
Het is een pracht! Er zitten mooie natuurbeelden in (de bergen lijken daar blauw, de rivier met het geluid van het stromend water ontroert) en de hoofdrolspeelster is indrukwekkend. Ze is oud maar nog altijd mooi; ze is een werkster maar kleedt zich als een dame, met een hoedje en mooie lange rokken, bijpassende sjaals. Haar karakter is indrukwekkend, omdat ze alle verantwoordelijkheid neemt.
De film laat je verdrietig achter, omdat er in het leven in een dergelijke schaamtecultuur (mijn woorden) geen beter oplossing denkbaar lijkt.
Oma Yang Mi-ja probeert dichterlijke gevoelens op te roepen bij het zien van een appel.
Hier bereikt ze het diepste punt van haar ellende. Vlak hierna komt de politieman die ze kent van het poëzieclubje. Vermoedelijk bekent ze hem wat er aan de hand is. De avond erna wordt haar vreselijke kleinzoon gearresteerd.
Voor deze rijke man (die lijdt aan de gevolgen van een beroerte) is zij werkster. Ook toont ze hier haar menselijkheid, door hem toe te staan 'zich nog één keer (met haar) man te voelen.'
Van hem wil ze het geld om de moeder van het gestorven meisje mede (met de ouders van de andere daders samen) af te kopen.
Oma met haar kleinzoon Jong-Wook.
Op de brug waar het jonge meisje, het verkrachtingsslachtoffer, van af is gesprongen.
Als een voorafspiegeling van haar dood waait haar hoedje het water in.
Ze probeert steeds te dichten. Dat lukt maar niet. Maar de film eindigt met haar dood (gesuggereerd door beelden van het stromende water, dezelfde als in het begin, en het lezen van het prachtige gedicht dat ze aan het eind van haar leven geschreven heeft voor Agnes, het slachtoffermeisje.
Het is echt een hele mooie oudere dame, lief en licht.
Trailer
De regisseur.
Willem-Jan Otten, die mij met zijn essay over deze film maar mooi weer aan het kijken bracht. (Trouw van zaterdag 31.1.2015)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten