Het boek, eerste druk 2009
Ik heb dit boek al zeker een jaar geleden gelezen, in het kader van de historische Senia-leesgroep.
Het is me altijd bijgebleven, omdat het een zeer schokkend verhaal was. De ondertitel is Een Indische familiegeschiedenis, en het betrof een stuk geschiedenis dat ik hiervoor niet kende: de zogenaamde Bersiap-periode. Bersiap betekent wees bereid, een kreet die de Indonesische onafhankelijkheidsstrijders, de zogenaamde pemuda's gebruikten, en die later door de slachtoffers is overgenomen.
De reden dat het weer actueel voor me is geworden, is een artikel in Trouw van vandaag; een interview van Meindert van der Kaay met de Amerikaanse historicus William H. Frederick (72). Frederick heeft praktisch zijn hele wetenschappelijke carrière gewijd aan de geschiedenis van Indonesië. 'Nooit heeft hij echter goed begrepen waarom Nederland zich zo bar weinig gelegen heeft laten liggen aan de Bersiap.' Aldus Trouw, Verdieping, 18 november 2013 p. 2-3.
Ik pakte het boek van Inez Hollander maar weer eens van de plank. Bij haar Literatuur-opgave stond inderdaad W. Frederick genoemd, en ook in de tekst wordt hij meermalen aangehaald.
Terwijl het boek bij ons aan de orde was, werd op de tv de tweedelige documentaire Archief van tranen uitgezonden. Ik zie nu dat het augustus 2012 was. Ik bekeek de beide films samen met Ton, we waren opnieuw geschokt.
Ten slotte herinnerde ik me een recente bioscoopfilm The act of killing ; maar hier vergiste ik me toch. Wel komt de bijzondere wreedheid die in deze film tentoon gespreid wordt overeen met die van de Bersiap, maar het betreft de communistenjacht in Indonesië in 1965 en 1966.
Slachtoffers van de Bersiap-massamoord
De Simpang-club, waar grote aantallen Nederlanders en Indo's gevangen werden gehouden.
Wat me bij lezing van het boek, en ook nu weer bij het krantenartikel schokt, is dat deze hele geschiedenis niet echt wordt uitgezocht. Het ligt allemaal politiek te gevoelig. Het aantal slachtoffers schat Frederick op de 28.000. Maar juist dat precieze aantal moet onderzocht worden.
Wij als Nederland moeten elke keer klaar staan onze excuses te maken voor wat wij daar hebben aangericht: prima! Maar waarom wordt nooit openlijk over de andere kant, deze kant gesproken? De pemuda's, de daders in deze kwestie, waren buitengewoon wreed, en velen - waaronder enkele familieleden van Inez Hollander - waren daarvan het slachtoffer. Buiten een enkele publicatie wordt er geen aandacht aan geschonken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten