Claudy Jongstra, in de documentaire Verweven Wereld van Allard Detiger

Dinsdagavond 5 november jl. was er in Avro's Close Up een documentaire over Claudy Jongstra. Een kunstenares die werkt met wol en vilt. Ze is wereldberoemd, vooral door haar grote wandtapijten in openbare gebouwen. In Nederland hangt ze bijvoorbeeld in het Utrechts Medisch Centrum en in het Fries Museum in Leeuwarden. Maar ze heeft ook werk in Amerika hangen.
Haar methode is te werken vanuit de rust, en vanuit de natuur. Ze doet dat bijvoorbeeld door zich te omringen met medewerkers. Heel belangrijk daarbij is de vrouw met wie ze zielsverwantschap voelt, ik weet helaas haar naam niet, maar die verzorgt al haar public relations. Claudy zelf kan daardoor de benodigde tijd besteden aan rust, natuurbeleving en het invoelen van welke kant ze op wil. We zien haar in de documentaire dikwijls langs de zee, of in de duinen. Meestal nog wel met een vinger-handwerkje met mooie draden.
Het materiaal dat ze gebruikt, is allemaal door haar bedrijfje zelf op de natuur gewonnen: wol van prachtige schapen, zelf gesponnen - het ouderwetse geluid van het spinnewiel! - zelf geweven, zelf geverfd. Dat verven maakte ook indruk: bloemetjes verzamelen, mooi rood en geel, die de verfstof leveren die nodig is.
Er is zo veel vraag naar haar werk, dat er een spanning komt te staan op de eisen die ze zichzelf stelt - het moet 'intuïtief' blijven - en de eisen van de opdrachtgevers. Aan het eind van de documentaire vertelt ze dat ze eigenlijk nog alleen tijd heeft voor haar kunst, niet meer voor die hele grote opdrachten.
De documentaire was van Allard Detiger.

 



Claudy Jongstra

 

 

  

wol

 

wol

 

wol

 

wol, na verfbad

wol, in een detail van haar werk

 

De documentaire greep mij zo aan, omdat zij zo ondubbelzinnig koos voor de rust. Een grote erkenning van het eigen gevoelsleven, de eigen intuïtie. Ze wist welke kant ze op moest door innerlijk te luisteren.

Een mooi stuk uit de documentaire ging over de totstandkoming van een bepaald tapijt. Hiervoor liet ze mensen in een rechthoek lopen, en de computer sloeg op wat de meest gegane routes waren, en de knooppunten. Dat beeldde ze vervolgens uit in patronen van verschillende strengen. Het werden prachtige figuren!

Het was opvallend hoe gevoelig niet alleen de kunstenares was, maar ook de mensen die haar werk ondergingen.

De documentaire was indrukwekkend. Het lijkt me prachtig om eens werk van haar in het echt te gaan zien. Ik moet maar eens naar het UMC, of naar Leeuwarden.
Want Amerika is wel erg ver weg:

 

Zie Trouw, voor een recent artikel dat ik zelf helaas gemist heb. 

Verder de website van de kunstenares zelf en tenslotte het Fries museum, Leeuwarden.