Ik had nog nooit van deze Canadese schrijfster gehoord, die op haar 82e de Nobelprijs voor literatuur won.
Dat bericht kwam vlak voor mijn verjaardag, en ik vond het dan ook erg leuk om boeken van haar te vragen. Ik kreeg er drie: Lief leven las ik het eerste.
Munroe wordt geroemd om haar korte verhalen; in Humo wordt zelfs gezegd dat het eigenlijk korte romans zijn.
Lief leven is de vertaling van Dear life, dat in 2012 verscheen.
In dit artikel, ook Belgisch, wordt verteld waarom zij de Nobelprijs gewonnen heeft. Ook wordt hier vermeld dat haar werk in het Nederlands is uitgebracht door uitgeverij De Geus. Het zijn mooie, gebonden boeken. En in de serie Colibri (van uitgeverij World Editions) kwam bij toeval De liefde van een goede vrouw uit, gratis nog wel!
Dat laatste boek ben ik nu aan het lezen.
Het is moeilijk om een boek met korte verhalen te verslaan. Ik vond ze in elk geval allemaal wel spannend, in de zin dat ze me tot het einde geboeid hielden. Soms was het dramatisch, maar nergens larmoyant. Het allereerste verhaal vond ik het minste, Japan bereiken. Het kan aan mij gelegen hebben, ik vond de zinnen hier en daar zwak. Maar bij de volgende verhalen had ik nergens meer last van, en genoot ik van de bijzondere wendingen, de heerlijke zinnen.
Vier verhalen - de laatste vier van deze bundel - geeft ze het stempel autobiografisch mee. Ze doet dat als volgt:
Finale
De laatste vier werken in dit boek kunnen niet echt verhalen genoemd worden. Ze vormen een apate eenheid, een die autobiografisch is wat gevoelens betreft, hoewel soms niet helemaal volgens de feiten. Ik geloof dat dit de eerste en de laatste keer - en de persoonlijkste - dingen zijn die ik over mijn eigen leven te zeggen heb.
Zulk schrijven!
Ik weet bijna wel zeker dat ik dit boek - of delen eruit - nog eens zal herlezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten