Zie de blog van De papieren Man over Herta Müller en de Nobelprijs voor literatuur.
het boek
Vind hier een korte samenvatting.
Mijn verslag:
Ik las het boek voor de tweede keer. De eerste keer maakte het diepe indruk op me, en ook nu was het weer raak. De taal is heel bijzonder, heel poëtisch. Ik heb ook andere boeken van Müller gelezen, maar die waren mij te cryptisch. Dit boek bleef ondanks het bijzondere taalgebruik goed te begrijpen.
Er ligt een stuk geschiedenis aan ten grondslag, namelijk dat de Russen in 1944 alle mannen tussen de 17 en 45 oppikten en naar strafkampen brachten voor de wederopbouw.
De hoofdpersoon is pas 17, als hem dat overkomt. Wij volgen hem gedurende de 5 jaar dat hij gevangen zit. Hij wordt vergezeld door de hongerengel. Hij beschrijft veel van zijn dagelijkse werkzaamheden, met steenkool, met cement, met slakken.
We krijgen te maken met zijn medekampbewoners, Tur Prikulitsch, de kapo; Bea Zakel, zijn geliefde; Kati-de-planton en vele anderen.
Na vijf jaar keert Oskar terug naar huis. Het heimwee gaat niet meer over, in zijn hoofd is hij nog altijd in het kamp, en komt daar ook niet meer vandaan. Hij praat nergens meer over, er is een nietaanraker in hem. Hij pakt zijn oude bezigheid van homosexuele contacten in het park weer op.
Herta Müller schrijft in het nawoord dat ze ooit begonnen was samen met Oskar Pastior zijn verhaal op te schrijven. Het was een slag voor haar toen hij stierf. Met de schriftjes die hij had nagelaten schreef ze alleen zijn verhaal af.
Herta Müller, Nobelprijswinnares literatuur in 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten