Steve McQueen
Het is deze Steve McQueen, niet de filmster met dezelfde naam die ik ken van o.a. zijn rol in Papillon, 1973. Deze:
die andere met de bekende naam; leefde van 1930 tot 1980.
De filmmaker was aanvankelijk bekend als fotograaf en als videokunstenaar. Hij regisseerde ook de films Shame (2011) en 12 Years a slave (2013).
Hunger (2008) was een gruwelijke film om naar te kijken.
dvd-hoes
De film gaat over Bobby Sands, en hoe die in 1981 na een vergeefse strijd in de beruchte Maze-prison in Noord-Ierland om als politiek gevangene te worden aangemerkt, in hongerstaking gaat. Af en toe horen we de kille commentaarstem van Margaret Thatcher, die consequent weigerde deze IRA-gevangenen anders dan als terroristen te zien.
Bobby Sands hongerde zich uiteindelijk in 66 dagen dood; negen andere IRA-leden ondergingen hetzelfde lot.
Vergelijk je de situatie van deze gevangenen met die van Guantánamo Bay, en de rel die ontstond toen bleek dat die mannen gemarteld en onteerd werden, dan slaat de schrik je om het hart. Dit is dus gebeurd in een westers, 'beschaafd' land, bijna bij onze naaste buren. De mannen werden verschrikkelijk gemarteld door de politie. Ik denk dat de moderne communicatiemiddelen ertoe hebben bijgedragen dat dergelijke misstanden niet meer verborgen kunnen blijven.
De IRA sloeg heus wel terug - zo waren ze ook wel weer.
die arme geschaafde knokkels
Zo zien we, dat een van de bewakers, een die altijd zijn geschaafde knokkels - van zijn afranselpartijen van de gevangenen - in een wasbakje weekt, in het verpleegtehuis van zijn moeder vlak voor haar neus wordt doodgeschoten.
dood in de schoot van zijn demente moeder
Een lange scene betreft een discussie tussen Bobby Sands (die overigens in de film een fictieve naam draagt) met pastoor Dominic Moran.
pastoor Moran
Deze probeert hem van zijn voorgenomen hongerstaking af te brengen. Hij vindt dat hij voor het leven, en voor zijn zoontje moet kiezen. Sands geeft niet toe.
Sands in dialoog met Dom; hoofdrol van Michael Fassbender
Vervolgens zien wij hem zich doodhongeren. Ik weet niet wat gruwelijker was om te zien: dit sterfbed of de talrijke geweldplegingen van de Britse politie.
Toch een heel goede film, vooral door de kunstzinnige manier van filmen. McQueen schrikt er niet voor terug het ergste uit te beelden. Soms ongelooflijk volhardend in een bepaald beeld, bijvoorbeeld als de gevangenisgang wordt ontsmet en schoongebezemd. Of het tonen van hoe vuil de cellen zijn, onderdeel van de actie van de gevangenen. Het zogenaamde vuil- en dekenprotest, 'blanket/no wash'. Gevangenen smeerden hun uitwerpselen op de muur.
tekening van uitwerpselen op celmuur
Gedurende de hongerstakingen (die werden na elkaar gehouden, om het effect te vergroten) gaf Thatcher toe aan de eisen: de gevangenen mochten hun eigen kleren dragen (i.p.v. de dekens). Maar nooit werd hun status aangepast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten