De hoofdrol wordt gespeeld door Cate Blanchett. Een prachtige rol!
Blue Jasmine wordt door de Volkskrant een komedie genoemd, en daar moest ik even over nadenken. Ik vond hem eigenlijk heel echt. Maar bij nadere beschouwing moet ik wel erkennen dat de karakters wel wat één-dimensionaal zijn.
Toch blijft het woord komedie wat wringen bij mij.
Maar goed. Óp naar de film.
Het was heel leuk om te zien hoe zo'n dure madame, die zichzelf al een hele tijd bedroog, ten val komt. (Dus toch een komedie?) Ook interessant, dat dure leven, en hoe alle tekenen erop wijzen dat het niet goed zit. Jasmines man bedriegt haar, en hij verkrijgt zijn geld niet eerlijk. Het echtpaar zet zelfs haar zus en man af, zij ontfutselen hen het geld dat zij gewonnen hebben in een loterij. Zogenaamd om het goed te beleggen.
Het adoptief zusje dat Jasmine moet redden in haar nood als ze alles verloren heeft - haar man heeft zelfmoord gepleegd in de cel - is zo gewoon als het maar zijn kan. Ze heeft een gewone vriend (nadat ze de man met het lot uit de loterij verloren heeft na dat debacle met haar zwager) en een gewoon baantje. Alles, waar Jasmine op neerkijkt.
Met haar adoptief zusje
Ze krijgt de kans van haar leven als een rijk heer zich aandient, bij wie zij zich voorstelt als interieurontwerpster. Als ze op het punt staan ringen te kopen, komt haar ex-zwager opeens op de proppen en onthult in een paar zinnen haar werkelijke achtergrond.
Intussen kondigt haar man aan dat hij haar gaat verlaten. Uit wraak geeft ze hem aan bij de politie.
Later blijkt dat ze ook haar zoon kwijt is. Niemand die haar volgens haar moet redden, wil dat nog.
Zo wordt haar verlies definitief. Haar zus keert terug bij haar 'gewone geliefde', Jasmine staat op straat. Ze is verslaafd aan de drank en aan de pillen, ze praat de hele tijd in zichzelf. Kapot.
PS: Misschien is het ook wel moeilijk om een film met zo'n harde les een komedie te noemen.
Jasmine aan het eind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten