Studiebol: Mimosas, Oliver Laxe, 2016.

Poster

Film van Oliver Laxe. Hij noemde de film zelf 'a religious western'. De film is vooral heel bijzonder om zijn prachtige landschapsbeelden, die een rol spelen in het verhaal. Een groep mensen met aan het hoofd een sheik is namelijk onderweg door de bergen naar Sijilmasa.

De sheik, een heilige man.

De oude sheik wil daar sterven temidden van zijn familie. Sijilmasa is een middeleeuwse stad, een handelsknooppunt.

De lijkbaar

Onderweg sterft de sheik, de mensen en hun paarden en muilezels willen terugkeren.

Shakib, automonteur, en 'engel'.

Ahmed en Saïd, die aanvankelijk de groep leken te willen beroven, nemen het op zich de lijkbaar te bezorgen in Sijilmasa. Dan gaat de camera naar een heel andere tijd en plaats: een groep mannen wacht bij een taxistaanplaats of hen een baantje wordt toebedeeld. Shakib, automonteur, krijgt een speciale opdracht: hij moet speciaal op Ahmed letten.

Ahmed /Mohammed (Ahmed Hammoud)

Hij treedt verder op als diens beschermengel, hij lijkt spirituele gaven te hebben.

Onderweg voegen zich een oude man bij hen, met zijn doofstomme dochter Kran. Deze man wordt gedood bij een overval. Later wordt Saïd ook vermoord.

Saïd (Said Aagli)

De dochter dreigt op gruwelijke wijze vermoord te worden door een paar oude mannen in een dorp. Shakib bezweert Ahemd dat hij deze keer moedig moet zijn (bij de moord op Saïd was hij dat niet).

De doofstomme dochter Kran

Shakib en Ahmed stormen erop af, een zeer waarschijnlijke dood tegemoet. Einde film.

De film liet mij met een aantal vragen zitten. Waarom zagen we Saïd tóch weer terug, nadat hij vermoord was?

Welke rol spelen de drugs die Ahmed gebruikt? Droomt hij alleen maar?

Welke rol speelt de stad Sijilmasa? De stad bestaat niet meer, maar was in de Middeleeuwen een belangrijk handelsknooppunt. Het werd 'de gouden stad' genoemd. Is dat het verband met de titel, Mimosas? Of zit daar iets anders achter?

Waarom is er die afwisseling van heden en verleden? Heden met auto's en elektriciteit, verleden met muilezels en voddenachtige kleding.

Reminiscenties met de film The sky trembles and the earth is afraid and The two Eyes are not Brothers, van Ben Rivers. Die film is weer gebaseerd op een essay/verhaal van Paul Bowles A distant episode, uit 1945.

Film van Ben Rivers. Van de beelden die ik ervan zag, zijn er die precies hetzelfde zijn als van Mimosas

Boekomslag Paul Bowles; boek van 1945. Over een filmer die een film maakt met inheemse mensen. (Die film zou Mimosas kunnen zijn, was de gedachte van een der recensenten.)

De film Mimosas wordt statisch genoemd. Dat mag waar zijn, de beelden zijn onvergelijkelijk mooi!

Oliver Laxe, regisseur. Spaans, in Frankrijk geboren.

Hier aan het werk.

Hier pesten de twee vrienden Shakrib, ze noemen hem sukkel.

Ik heb naar een bijzondere betekenis gezocht van Mimosa, maar vond alleen dit: Mimosa: bescherming, liefde, profetische dromen, zuivering. Het leek mij niet van toepassing. Ik moest wel denken aan 'de gouden stad, the medieval Moroccan city of Sijilmasa.

Bloeiende mimosa in Marokko. (Komt niet in de film voor.)

Sijilmasa was een middeleeuwse Berberse handelsstad in het oosten van het huidige Marokko. De ruïnes van de stad liggen langs de rivier Ziz in de Tafilalt-oase. De stad kent een kleurrijke geschiedenis, die wordt gekenmerkt door de opkomst en ondergang van verschillende Berberdynastieën. Tot de 14e eeuw was het, door zijn belangrijke ligging in de Trans-Saharaanse handelsnetwerk, een van de belangrijkste handelscentra in de Maghreb.

En:

Set along the Sahara's edge, Sijilmasa was an African El Dorado, a legendary city of gold. But unlike El Dorado, Sijilmasa was a real city, the pivot in the gold trade between ancient Ghana and the Mediterranean world. Following its emergence as an independent city-state controlling a monopoly on gold during its first 250 years, Sijilmasa was incorporated into empires — Almoravid, Almohad, and onward—leading to the "last civilized place" becoming the cradle of today's Moroccan dynasty, the Alaouites. Sijilmasa's millennium of greatness ebbed with periods of war, renewal, and abandonment. .Today, its ruins lie adjacent to and under the modern town of Rissani, bypassed by time.

Geschreven door Ronald A. Messier en James A. Miller

Ruïne Sijilmasa

Citaat:
When the sheikh dies prematurely, rogues Ahmedoffer to transport the deceased for a fee – running into Shakib Ben Omar’s guardian angel along the way. Plot is not the takeaway from Mimosas, which reminded me of Abbas Kiarostami’s Taste of Cherry, another slow-winding ramble through the mountains. The pleasure is in the crunchy, wind-bitten soundscapes and the texture of Oliver Laxe’s compositions; landscapes that encompass tiny figurines dwarfed by mountains.

Mimosas is a challengingly static, dreamily mysterious and beautifully shot film about two disreputable Moroccan men who, as part of a caravan of travellers, accept the task of carrying the dead body of a holy man, the “Sheikh”, across the Atlas mountains to be buried in his home village. They receive help from a stranger who is as enigmatic as everything and everyone else in the film. It has been compared to Werner Herzog’s Aguirre: The Wrath of God, but where that has a very real sense of hubris and fear, this is too opaque and unreal to have quite that effect. It is more like a parable. Certain scenes look as if they have been improvised on location and there is something exasperatingly non-committal and provisional about it. But it certainly looks wonderful.

“Mimosas” is divided into three sections named for different elements of Islamic prayer, which perhaps provides one entryway on how to view the film’s arc. The 16mm photography impresses, particularly in long shots of the characters trudging through the snow or — à la “Aguirre, the Wrath of God” — descending en masse from great heights, although the look was decidedly digital in the DCP transfer.

Werner Herzog, 1972.

De drie genoemde delen / gebedshoudingen zijn: de gebogen houding, de rechtopstaande houding, en de knielende houding.

Behalve naar Werners Herzogs Aguirre verwijst de film ook naar de al eerder genoemde film van Ben Rivers, The sky trembles and the earth is afraid and the two eyes are not brothers.