Poster
'Leuke' film over euthansasie, uit Israël.
Hoofdrolspelers Yehezhel, zijn vrouw Levana, Max, Zelda.
De film begint met een telefoongesprek tussen Zelda en God. Ze wil naar de hemel. God geeft antwoord met een echo, maar verspreekt zich: heeft het over Zelda's man. 'Maar ik ben toch alleenstaand?!'
Zelda spreekt met God (=Yehezhel)
Op een luchtige, maar toch gevoelvolle manier wordt er over euthanasie gepraat. Max wil sterven, het lijden wordt hem te zwaar. De dokter wil niet helpen. Yehezhel bouwt een machientje, dat Max zelf bedienen kan. Zo wordt niemand beschuldigd, en kan Max rustig sterven.
Het vredige einde van Max.
Alleen Levana strooit roet in het eten, zij heeft het gewoon over moord.
De meneer met de pet op vooraan heeft ook al gehoord van de zeer geheime euthanasie.
Intussen melden zich andere mensen voor de zelfmoordmachine. Dat wordt lastig.
Yehezhel bezig met zijn euthanasie-machientje
Levana heeft een beginnende Alzheimer, ze bakt taart met haar kleindochter maar gooit er ik weet niet hoe veel eieren in.
Iedereen praat over de euthanasie, alleen Yehezhel niet met zijn vrouw, die langzamerhand wanhopig wordt. Ze doet een zelfmoordpoging. Als Yehezhel dat ziet gebeuren, begrijpt hij eindelijk haar eenzaamheid.
Opa en Oma met kleindochter.
Grappige momenten, bijvoorbeeld als de prullenbak een paar keer omvergelopen wordt. 's Nachts vallen ze minder op, haha.
Of hier: als ze met zijn vijven op een rijtje zitten te zwijgen. De eerste twee mannen zijn ook nog homo, dat levert ook wel grappige scenes.
Onder en boven: het regisseursduo, Tal Granit en Sharon Maymon.
De film won diverse prijzen. Het is alleen een raar stukje als de oudjes opeens beginnen te zingen. Net of het opeens een musical is.
Uit één van de recensies haal ik deze zinnen:
De vriendschap tussen de oudjes komt als echt over, en zelfs de ietwat infantiele pogingen om hun jeugd te herbeleven – naakt in een plantenkas zitten – zijn geloofwaardige acties. De meeste acteurs zijn grote namen in de Israëlische cinema en op toneel.
De vriendschap tussen de oudjes komt als echt over, en zelfs de ietwat infantiele pogingen om hun jeugd te herbeleven – naakt in een plantenkas zitten – zijn geloofwaardige acties. De meeste acteurs zijn grote namen in de Israëlische cinema en op toneel.
Net als in de kibboets, zo veel jaar geleden.
Het verhaal verloopt daarentegen stroef. Granit en Maymon laten hier en daar steken vallen, zoals een scène in waarbij alle ouderen in zingen uitbarsten, vergelijkbaar met het nummer Wise Up in Magnolia (1999). Een nogal vreemde scène, die compleet los lijkt te staan van de rest van de film. En ook het einde is wat vreemd. Alsof de schrijvers ineens klaar waren met het verhaal.
Over de karakters zegt iemand in de film:"Their bodies are old but they're still children inside.”
Yehezhel en Levana
Levana gespeeld door een heel wat jongere vrouw: Levana Finkelstein
En deze Yehezhel verbaast nog meer!: Ze'ev Revach
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten