In 2013 werd een documentaire in vier delen uitgezonden over de 10 jaar durende verbouwing van het Rijksmuseum. Een happening! Natuurlijk omdat toen eindelijk het museum weer heropend werd, maar ook om de soms hilarische beelden van de geschiedenis van de restauratie. Om maar wat te noemen: de Franse deskundige die in slaap valt tijdens een vergadering. Het voortdurende uitstellen van de opening.
Eind 2003 begon toenmalig directeur Ronald de Boer met de verbouwing, het Rijks ging voor onbepaalde tijd dicht.
De vier delen documentaire zijn intussen niet meer op Uitzending Gemist te zien. Inmiddels draait wel in de bioscoop de film met de hele geschiedenis van de verbouwing. De documentaire is hier ingedikt tot ruim twee uur. Héél erg leuk, onthullend soms, interessant zeker.
De zelfverzekerde rug van Wim Pijbes. De conservatoren hebben ander werk te doen, zie achtergrond.
Alles wat we uit de geschiedenis weten komt weer naar boven: het protest van de fietsers tegen het sluiten van de onderdoorgang; de budgetoverschrijdingen; het probleem van de wateroverlast, waardoor het werk weer stil kwam te liggen; het voortijdige vertrek van Ronald de Boer; de poging van Wim Pijbes, de nieuwe directeur, om alsnog de fietsers te weren, oftewel een wat grootsere entree te realiseren...
Maar ook dingen die ik niet wist zag ik: dat er een huisbewaarder was, één man, met een fotografisch geheugen, die al die tijd in een keet bij het Rijksmuseum woonde. Ik heb van hem helaas geen beelden terug kunnen vinden, noch zijn naam. Maar genoot wel van zijn rol.
Sommige veranderingen waren erg leuk om mee te maken, bijvoorbeeld die rond het Japanse paviljoen, en de aankoop van de twee Tempelwachters.
De Twee Tempelwachters
Verantwoordelijke hiervoor was de conservator van die afdeling, Menno Fitski.
Menno Fitski
De eerbied waarmee hij zijn kunstvoorwerpen tegemoet trad, was zeer sympathiek. Hij bouwde bijvoorbeeld zelf een maquette om te kunnen zien wat het effect van de plaatsing van beelden en kunstvoorwerpen was. Dat werkte beter dan een tekening alléén. Ook liet hij, toen alles stond waar het moest staan, een Japanse ceremonie houden, omdat de twee wachters nu hun verder leven hier zouden slijten; ze moesten zich thuis kunnen voelen.
Beeld van de ceremonie.
Verhuizing van een ander beeld
Dit waren ook hele leuke beelden om naar te kijken: de restauratie en het vernissen van 'de Ketel'. Dat vernissen moest snel, het was hard werken en puffen!
Let op de kleuren van de wanden. Uit Parijs werd deskundigheid ingehuurd voor o.a. de kleuren van de wanden. Maar Pijbes vond het allemaal 'te'; het advies werd in de wind geslagen.
Laatste hand aan de verhuizing: het ophangen van de stukken.
Hier staat hij er onopgemaakt op. Maar voor de foto van Erwin Olaf werd hij keurig geschminkt.
Wim Pijbes, directeur vanaf 2008 tot heden.
Zijn topmoment, vertelt hij later, is als hij met Obama voor de Nachtwacht gefotografeerd wordt.
Henk van Os, directeur van 1989-1996. Een totaal andere persoonlijkheid dan Pijbes.
Arthur van Schendel, directeur van 1959-1975. Dit feit was nieuw voor mij.
Taco Dibbits, directeur collecties. Toen Ronald de Leeuw wegging, vertelde Dibbits in de film, vond hij wel dat hij de gedoodverfde opvolger was.
Niet dus.
Ronald de Leeuw, directeur van 1996 tot 2008.
De fietsers die hun zin kregen in de Gemeenteraad. Tegen de zin van architecten en museumdirecteuren in.
Trailer van de film, met die ontzettend leuke beelden van de opening.
Erg leuke film, het was ook één van de weinige keren dat Eye flink bezet was.
Genoten!
Documentairemaakster Oeke Hoogendijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten