Iederéén kent deze prachtige film. Ik natuurlijk ook, ik zag hem in 1993 al, en zeker nog wel een tweede en misschien zelfs nog een vierde keer. En daar is dan vrijdagavond nóg een keertje bijgekomen.
Een 'net iets te veel geprezen film', stond in de VPRO-gids. Ja, waarom eigenlijk 'te veel geprezen'? Is het prijzen gemeengoed geworden? Ik kan er niets bij bedenken.
De film is bekroond met een aantal prijzen. Terecht. En er is ook zeer veel over geschreven. Een vrouwelijke film tegen het patriarchale; met de vrouwelijke seksualiteit centraal, dergelijke dingen. Ook waar, natuurlijk.
Hoes
Dochtertje Flora McGrath, gespeeld door destijds 11-jarige Anna Paquin
Anna Paquin in 2012.Zij was in 1994 de jongste Oscar-winnaar, voor 'best supporting role' in The Piano.
Net aangekomen in Nieuw Zeeland, voor een door de vader van Ada McGrath's gearrangeerd huwelijk
Ze lijken erg op elkaar, moeder en dochter. Hun verhouding wordt in de een of andere case-study op internet 'symbiotisch' genoemd
Nadat Ada's vinger is afgehakt. Je leeft als toeschouwer sterk met haar mee
Sam Neill speelt de verlegen en impotente echtgenoot Alisdair Stewart.
Ook weer zo'n aangrijpend moment, prachtig gefilmd.
De sexy minnaar, George Baines, door Harvey Keitel. Met Maori-tatoeages.
Jane Campion
In elkaars armen, Baines en Ada; overspel.
Sensaliteit
Indrukwekkend hier de zee; elders de bossen, de modder.
Het leven na het drama
In dit stadium wordt Ada eigenlijk gebruikt als hoer, ze betaalt Baines voor haar piano. Later wordt hun verhouding anders, dan wordt duidelijk dat het om liefde gaat.
Trailer
Ik vond het wel grappig om te zien welke stukken uit een film ik vergeet. Zo wist ik nauwelijks meer iets van de andere spelers rond dit drama, de buren en de Maori's. De vrouw met die vreselijke zwarte pukkel op haar kin! Of het schaduwspel van Blauwbaard, waarin de bijl als het ware een voorafschaduwing vormt van het werkelijke drama van de film.
Ik was ook vergeten dat Ada voor elke toets moest betalen. En de boodschap die ze met een toets via haar dochtertje wilde overbrengen - hetgeen door de feiten veranderde in de gruwelijke boodschap van haar afgehouwen vinger!
De prachtige beelden - de golven aan het strand, de kleding, de gezichtsuitdrukking van Ada, het spel van haar dochtertje, de bomen - kwamen weer als nieuw op me over, en bleven nog een tijdje door me heen spelen. Met heel veel genoegen, het blijft een prachtige film!
Oh ja, ook vergeten: Ada spreekt op een gegeven moment tegen haar echtgenoot. Niet fysiek, maar hij hoort haar 'mind's voice' in zijn hoofd. Ze zegt, dat ze soms bang is voor de kracht van haar eigen wil. En dat ze weg wil van hem!
Dat staat hij toe, waarmee de weg naar het geluk (bijna) open ligt. Nog even gered worden uit de oceaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten