Gisteren voor het eerst sinds de zomervakantie weer bijeen gekomen met ons historisch leesgroepje om De Vergelding te bespreken.
Het was al snel duidelijk dat dit boek niet aan onze groep besteed was. De meesten van ons vonden het 'geen echt historisch boek'. Er zou te veel een detective van zijn gemaakt, de auteur sprak zijn eigen gedachten overal op nieuwe plaatsen weer tegen, het was 'niks', 'geen vlees noch vis', men 'kon er niets mee'. Iemand van ons kan er niet tegen, als een auteur zich voorstelt wat een personage voelt of denkt. 'Dat kan niet,' 'hoe kan je dat nou weten'. 'Niet historisch.' En zo kon eigenlijk de hele zoektocht van Jan Brokken ons niet echt boeien.
Dergelijke bijeenkomsten hebben groot nut.
Ik voor mij, ik had het boek twee keer gelezen, omdat er zoveel namen in voorkwamen. In mijn blog De Vergelding had ik er daarom een flink aantal genoemd. Om weer terug te kunnen halen.
Helaas hielp het mij niet de sfeer van het boek weer terug te brengen in mijn hoofd.
Dat was anders met het gesprek met elkaar:
Ook al vonden de meesten het niks, we haalden het boek toch al pratende met elkaar weer 'binnen boord'. Ik wist weer waarover het ging - zij het niet in alle details, maar dat hoeft ook niet.
Ook het tegen elkaar botsen van onze verschillende meningen - want ik vond het wél een goed boek - helpt heel erg om je eigen plaats te bepalen.
En de meesten hebben het wel zo goed gelezen, dat er weer van alles terugkomt in je geest: 'Oh ja, dit,' en 'oh ja, dat'.
Ik heb nog nagekeken of er bij de recensies ook eentje zat die overeen kwam met wat onze groep voelde. Dat was niet het geval. Stuk voor stuk staken ze de loftrompet over dit boek. De mooiste recensie stond wat mij betreft hier, zie de recensie in Contrabas . Iemand die het boek eigenlijk het volgen van een proces vond in het hoofd van Brokken. Deze man of vrouw zei hiermee iets wat het dichtst in de buurt kwam bij wat ik zelf vond.
We vinden met elkaar de vragen van Senia niet altijd even geweldig. Ik heb er soms ook weer wel begrip voor (bijvoorbeeld bij een vraag als of je vindt dat Brokken overtuigend overkwam). Andere keren zou ik het antwoord echt niet weten, en dan denk ik 'die vragen bedenken kunnen we zelf ook wel!'
Ik was het niet in alles met mijn leesgenoten eens. Wel vind ik Brokken soms te lang doorgaan met zijn gepluis en zijn dingen naar boven halen. Baltische Zielen, maar vooral In het huis van de dichter gingen mij te lang door.
Maar geweldig blijft hij voor mij. Een integere, zoekende man. Waar vind je die nou nog. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten