Perfect Days, Wim Wenders. 2023.

"Next time is next time, now is now." 

Filmposter

"Hirayama lijkt volkomen tevreden met zijn eenvoudige leven als toiletreiniger in Tokio. Buiten zijn zeer gestructureerde dagelijkse routine geniet hij van zijn passie voor muziek en voor boeken. En hij houdt van bomen en maakt er foto's van. Een reeks onverwachte ontmoetingen onthult geleidelijk meer van zijn verleden. Een diep ontroerende en poëtische reflectie op het vinden van schoonheid in de alledaagse wereld om ons heen." - Tekst van Filmfestival Cannes.

Still uit ‘Perfect Days’.

BEELD FILMDEPOT

De still hierboven laat de toilet-schoonmaker zien op een wekelijks terugkerend ritueel, waar hij naar het badhuis gaat. 

De film bestaat uit vrijwel allemaal rituelen: het opstaan 's morgens, het opruimen van zijn slaapmat en dekbed, snor knippen, sleutels aan zijn riem hangen, iets te drinken uit een automaat halen, naar de diverse openbare toiletten gaan en die zeer zorgvuldig reinigen. Het eten in zijn vaste restaurant/snackbar, één keer per week naar een wat duurdere bar om te eten. Slapen gaan 's avonds, eventjes lezen in bed totdat het boek van de slaap uit zijn handen valt. 

In zijn auto geniet hij van leuke muziek die hij bewaart op cassettebandjes. Daaronder het Perfect Day uit de titel: 

Such a perfect day, van Lou Reed

Op zijn werkplek ziet hij dagelijks een man die bomen 'aanbidt', met wie hij een click heeft. 

Dit is de danser Min Tanaka, hij speelt de dakloze bomenaanbidder. 

Hier niet in zijn rol.

Foto IMAGO

Hij 'aanbidt' ze zelf ook, fotografeert ze van onder af. Eens per week brengt hij zijn fotorolletje weg, en kijkt wat er terecht is gekomen van het rolletje van de week ervoor. De geslaagde foto's gaan in een bak, hij heeft bakken vol staan van alle jaren, het is als een dagboek van de zon door de blaren (of misschien wel van God).

Afwisseling in het geheel vormen de ontmoeting met zijn collega Takashi die hem graag gebruikt voor zijn eigen doelen. 

Links collega Takashi, rechts de vriendin die hij wil versieren; Achterin Hirayama

Foto Friesch Dagblad

Zijn nichtje Niko logeert een paar dagen bij hem, omdat ze ruzie heeft met haar moeder (de zus van de hoofdpersoon). 

Met nichtje Niko. 

Foto DEZE SITE.

De lieve 'Mama' van de 'luxe' bar waar hij eet, sterft. Dat wordt heel subtiel getoond. 

Wat opvalt, is dat Hirayama zichzelf altijd wegcijfert: hij geeft zijn collega geld - verliest dat uiteindelijk ook, leent zijn auto uit, allemaal om hem te helpen. Ter wille van zijn nichtje slaapt hij in een bezemkast. 

Wat verder vermeld moet worden zijn de terugkerende beelden van Tokio, vooral de snelwegen en de openbare toiletten. 

Bovendien Hirayama's liefde voor bomen, zoals die ook nog tot uiting komt in de bonsaistekjes die hij liefdevol verzorgt. 

Kōji Yakusho speelt de hoofdrol 

Geboren 1956.

Een leuk extra element is het boter-kaas-eieren blaadje. Het toont weer waar geluk in kan zitten. Hirayama's karakter wordt ook nog getekend door zijn muziek. Het is deel van zijn leven,  hij draait het altijd in zijn werkauto. Hij wil de cassettebandjes beslist niet kwijt, al zijn ze nog zo veel waard - zoals zijn collega weet. Nee, die houdt hij zelf. En af en toe koopt hij een nieuw boekje, tweedehands. Een van  Patricia Higsmith is het laatste. Dat is voor voor het slapen gaan. 

Aan het eind van de film kijken we Hirayama recht in zijn gezicht, secondenlang zelfs in de ogen. Hij toont zielsgelukkig. Het ontroert. 

Foto Cinema

Trailer

Wim Wenders, in 2017.

Duits regisseur. in 2023 bracht hij maar liefst twee geweldige films uit, de eerste die ik zag was  die over Anselm Kiefer. Zie Anselm, The Rushing of Time.