Studiebol: Mandy, Panos Cosmatos, 2018.

"Mandy is een film die griezelig, plat, mooi, droef en lachwekkend tegelijk is. Panos Cosmatos heeft talent voor paradoxen. Hij maakt bloedserieuze camp met emotioneel geladen formalisme en zegt niks oorspronkelijks met een geheel eigen stem. Iemand om in de gaten te houden."

NRC, 11 september 2018.

Filmposter.

Ik werd door mijn dcohter op deze film gewezen vanwege het opvallende talent van Nicolas Cage. Ik geloof dat zij niet zeker wist of ze deze film (of de speler) nu goed of niet moest vinden, voor mij was er geen twijfel: ik vond de film steengoed. Hij was heel erg spannend, om niet te zeggen af en toe eng, de beelden en kleuren maakte indruk, ik moest vaak ook lachen - hoe eng het ook was - en ik was getroffen door de muziek. Die is van de IJslandse componist Johann Johannson. Ik haal hier een stukje aan uit een review van Rogerebert:

"One more thing before you go on this journey with Nicolas Cage: the incredible Johann Johannsson ("Sicario," "Arrival") does the best of his career in this, his final film composition. The score here is another character, a series of screeching, violent noises that add to the tone of the film in ways that can't be overstated. The film simply doesn't work without it. And, as much as I like other parts of the movie, Johannson's work alone justifies a viewing. It reminds us how much we lost by his early passing." - Helaas onverleed Johannson al in 2018, nog geen 50 jaar oud.

Mandy (Original Motion Picture Soundtrack)

by Jóhann Jóhannsson

De cd met de filmmuziek.

De componist.

Het is niet zo dat ik van death metal houd, en ook het horrorgenre is niet het genre dat mij het beste ligt... Maar het is wel zo dat er in deze film een hoogtepunt bereikt wordt aan gekte, griezeligheid, schoonheid, acteertalent.

Neem Nicolas Cage:

Cage als zichzelf.

Hier als de gedwongen toeschouwer - Red Miller - bij de moord op zijn vriendin Mandy.

Cage schaamt zich nergens voor. Op het dieptepunt van zijn verdriet staat hij in zijn onderbroek met een fles wodka, die hij gillend en huilend verorbert, zowel door de wodka op zijn wonden te gieten, als door hem als water op te drinken. 'Over the top", jawel: maar zo mooi over de top.

Hij had zo'n lieflijke band met zijn artistieke vriendin Mandy. Later, als hij lijdt onder haar verlies, komen tekeningen van haar terug in zijn geeest.

Als zij gevangen genomen wordt door een griezelige motorbende en de al haast even griezelige volgelingen van Jermiah Sand, is er een prachtige - maar ook weer enge - scene, waarbij de trekken van Jeremiah overgaan in die van Mandy. Zij wordt gespeeld door Andrea Riseborough, en haar trekken - de ogen! - hebben iets griezeligs. Ik zag dat bij Riseboroug zelf niet terug.

Andrea Riseborough als zichzelf.

Hier als Mandy. Artistiek, gevoelig, en een beetje eng.

Hier lacht ze haar belager uit.

Uitgelachen staat Jeremiah zodanig voor gek in zijn blootje, dat alleen de erngste wraak nog goed genoeg is.

En zo ziet de engerd er als zichzelf uit, Linus Roache.

In 2002 speelde hij Robert Kennedy, in de film RFK

Mandy is het slachtoffer van Jeremiah Sand, een Charles Manson-achtige sekteleider, die een aantal volgelingen aan zijn voeten heeft, maar ook kan beschikken over een griezelige motorbende, Die ontvoeren Mandy, omdat Jeremiah denkt dat hij God is en over Mandy wil beschikken.

Zij lacht hem in zijn gezicht uit: een doodzonde. Hij vermoordt haar voor de ogen van haar geliefde. In de tweede helft van de film volgt dan de superieure wraaktocht van Red Miller, Nicolas Cage. Een opvallende scene daarbij is het gevecht met de twee motorzagen. Eng ja, maar ook weer erg om te lachen.