Hond, één van de zwarte schilderijen van Goya.
Bovenstaand beeld vond ik één van de mooiste uit de film Heart of a dog, van Laure Anderson. De camera keert steeds naar het goud van de zon. Ja, de hond is er ook, maar slechts voor een deel. En Anderson laat van het schilderij vooral het goud zien.
De film is van 2015, en beschrijft en geeft in tal van beelden weer, Anderson's liefde voor en afscheid van haar moeder, haar rat-terriër Lolabelle, en haar echtgenoot Lou Reed. Alle drie stierven in 2013.
Laurie met echtgenoot en hond in 2003. Lou Reeds naam is verbonden met The Velvet Underground, en voor mij met de 70-er jaren hit Walk on the wild side.
Anderson werkt met geluid, met tekeningen, animaties, en verschillende filosofische gedachten. Ze gebruikt in deze film ook homevideo's.
Tekening van Lolabelle.
De film bestaat uit allemaal 'losse' gedachten, de binding tussen de elementen is associatief. Je weet aanvankelijk niet zo goed wat je ermee aanmoet, de beelden verspringen en de samenhang is niet direct duidelijk. De eerste gedachte is, dat moeder stierf, en dat ze op haar sterfbed steeds naar het plafond lag te kijken, waar ze dieren zag.
De moeder komt later weer terug in het verhaal.
Lolabelle is het meest prominent in de film, de hond die blind werd, en toen leerde schilderen, boetseren en piano spelen. Daarmee gaf Anderson benefietconcerten.
Lolabell met vrouwtje.
Lolabell treedt op
Tekening van Laurie Anderson, zelfportret.
Dit is de poster. Te zien zijn de twee zusjes Anderson. Laurie vertelt hoe ze als klein meisje haar zusje redde nadat die door het ijs was gezakt.
Laurie op het ijs. Onverschrokken dook ze onder, toen haar zusje onder het ijs verdween, en nam haar mee terug naar huis. Haar moeder complimenteerde haar.
Dit verhaal over haar zusje en haar is een van de anekdotes van vroeger. Een ander is het verhaal, dat ze van de hoge duikplank dook, en op het beton van de zwembadrand terecht kwam. Ondanks alles is ze na jaren van die klap hersteld.
Alles lijkt te huilen.
Ik denk dat dit beeld de moeder van Laurie Anderson weergeeft. 'Ik hield niet van mijn moeder.' Er werd ook nog iets gezegd over de wijsheid van Joodse oma's, maar dat ben ik vergeten.
Overigens: ook wat ze zei over de NSA, de opslag van de talloze gegevens, herinner ik me niet meer.
Dit suggereert het sterfbed van haar moeder.
Een erg mooie anekdote was, dat op de dag van de aanval op de TwinTowers, Lolabell werd aangevallen door een havik. Die dook uit de lucht en zag Lolabell voor een prooi aan. Sindsdien kon Lolabell niet meer onbevangen omhoog naar de hemel kijken. Zoals de New Yorkers sinds de aanval op de Twin Towers dat ook niet meer konden.
Ze noemt het stof in de straten, terwijl ze daar met Lolabell loopt, voordat de havik zijn aanval inzet.
Boven en onder Lolabelle.
Er komen filosofische gedachten langs, van Wittgenstein:
Bekende filosofische uitspraak van Wittgenstein.
En deze, boeddhistische uitspraak: Learn to feel sad without being sad.
Volgens het Tibetaanse Dodenboek verblijft de ziel na het sterven 49 dagen in het bardo. Gedachten over het verblijf van Lolabell daar.
Recognise this, bezweert ze een aantal keer.
The Purpose of death is to release of love.
Het afscheid van Lou Reed gebeurt heel impliciet, ze noemt hem niet. Of ken ik Lou Reed en diens werk niet goed genoeg om verwijzingen te verstaan? Er schijnt aan het eind een lied van hem te klinken, bij beelden (van hen samen?) aan het strand.
De film is poëtisch, filosofisch, en diepzinnig. Hij duurt vijf kwartier, na onze aanvankelijke reserve waren we geheel en al gegrepen.
Mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten