Amour, Michael Haneke, 2012.

Vrijdag 8 maart 2013 zagen Ton en ik deze film voor het eerst, en ik weet nog hoe we toen na afloop sprakeloos naar huis fietsten. Het duurde heel lang voor we elkaar weer aan konden kijken, laat staan praten over wat we gezien hadden.

Ik veronderstel dat 'iedereen' deze film inmiddels gezien heeft: over een oud echtpaar, George en Anne, beiden muziekleraar, van wie de vrouw aftakelt na een beroerte. We maken het hele proces mee, van de eerste keer dat Anne een black-out heeft, tot en met het moment dat George besluit haar met een kussen te verstikken. Zij heeft al veel eerder gezegd niet meer te willen leven.

Op de poster staart zij in het niets, en reageert nergens meer op. 

Dit is een moment in de film dat goed illustreert hoe moeilijk ze het samen hebben: zij wil niet meer drinken, hij dringt het haar toch op. Ze spuugt het terug, hij slaat haar in het gezicht. Daarna verontschuldigt hij zich tegenover haar, beleefd, zoals hij altijd tegenover haar is geweest.

Dit is een dagdroom van hem, terwijl hij een cd beluistert. De tijd dat zij op de vleugel speelde is voorgoed voorbij. Zij ligt in bed, is al onbereikbaar ver weg.

De keuken waar ze samen eten.

Regisseur Michael Haneke met de voor deze film verworven Gouden Palm.

De hoofdrolspeelster, Emmanuelle Riva, hier op 86-jairge leeftijd, ik meen in 2013.

Haar tegenspeler, Jean Louis Trintignant, in 2012, links; rechts een jongere versie. (Hij is geboren in 1920)

Hun dochter Eva, gespeeld door Isabelle Hupert.

Trailer

Een bijzonder ontroerend moment: George heeft een duif gevangen onder een deken in zijn huis. Als kijker heb je geen idee wat hij wil met dat dier. Als hij hem te pakken heeft, gaat hij met veel moeite zitten op de stoel in de gang, helemaal alleen, en koestert en aait het dier.

De tweede keer de film zien was anders dan de eerste keer; het sprakeloze dat we tegenover elkaar hadden, was er nu niet meer in die mate. De schrik bijvoorbeeld bij de openings-scene, als de deur naar het appartement  met geweld wordt geopend, en het lijk wordt gevonden; of de scene dat de man een nachtmerrie heeft. Beide hadden nu niet meer het verrassingseffect van de eerste keer. Al was er nog altijd de schok.
Mij blijft de vraag maar bij, wat er met George is gebeurd: vermoedelijk ook gestorven, maar hoe, of waar.... Dat blijft me bezig houden.
Een aanrader destijds van Kristien Hemmerechts, van wie ik een workshop volgde. Inderdaad: een zeldzaam mooie, authentieke film.