Hoes
Mei 2014 was de James Bond-maand op RTL-4. Daar hebben we het dit keer maar eens van genomen. Om de andere dag zagen we helikopters zich te pletter vliegen, gekke voertuigen, mooie meisjes in bed met deze of gene Bond-vertolker, dwaze one-liners na een nieuw soort moord, engerds met littekens of idiote tanden, belachelijke gadgets, de Bollinger 1961 en noem alle vaste bestanddelen ('shaken, not stirred') maar op van James Bond. Achter elkaar zagen we Sean Connery 1962- 1971, George Lazenby 1971, Sean Connery nog een keer 1971, Roger Moore 1973 - 1985, Timothy Dalton 1087 - 1989, Pierce Brosnan 1995 tot 2002 en Daniel Craig sinds 2006.
Mooi slachtoffer van de schurk.
RTL zond de nieuwste Bond-films met Daniel Craig niet uit. Nieuwsgierig geworden huurde ik Skyfall van de bieb. Het was een ontdekking!
Trailer
Ik weet niet hoe de eerdere films met Craig waren, maar deze was beslist anders dan de geijkte Bond-films. Harder waren de films sowieso gaandeweg wel geworden. De moordpartijen waren af en toe niet meer om aan te zien, zo gruwelijk waren ze bedacht.
Skyfall begint met de goede traditie van elkaar achtervolgende auto's, kapotgereden marktkramen met geplette tomaten en sinaasappels, de meest onwaarschijnlijke achtervolgingen (per motor op een dakrichel; of per auto de trappen op): heerlijk spekta en lekker lachen om de nonsens.
Deze al haast vertrouwde scene werd duchtig uitgebouwd met een happende kraan ;-)
Nieuw was wel wat meer psychologie in het verhaal: hetmaakte Bond veel menselijker. Dit keer werd ook Judi Dench als M uitgeschreven, en dat is best een aardig verhaaltje geworden. Bond is de enige die haar nog vertrouwt, voor de anderen heeft ze uitgediend.
Bond samen met M, Judi Dench, voor het laatst.
Ook zien we een stukje van het verleden van Bond, een arme wees die in een vreselijk internaat (Skyfall) is grootgebracht.
Ik heb genoten van de rol van Javier Bardem, die in deze film de meest gruwelijke schurk is van alle die ik tot nu toe gezien heb. Hij deed me vaak denken aan Hannibal Lector,
Deze scene doet denken aan Silence of the lambs, inclusief ontsnapping
met zijn psychopathische uiterlijk en zijn enge glimlachjes. Hij deinsde nergens voor terug. Maar bij Bond ben je dan toch aan het verkeerde adres, uiteindelijk weet die ook met zo iemand wel raad.
Geweldige rol van Bardem.
Al sterft M wel in zijn armen. In haar opvolging is wel meteen voorzien: Mallory wordt M, vertolkt door Ralph Fiennes.
De nieuwe M.
Herhaaldelijk werd trouwens gerefereerd aan het ouderwetse karakter van James Bond. En meteen voorzien van een nieuw plan. De oude Q bijvoorbeeld, jarenlang vertolkt door Desmond Llewelyn, 
Desmond Llewelyn, de oude Q
en twee keer door John Cleese (géén succes, John!) wordt nu vertolkt door een jong broekie, een computernerd, die niet doet aan 'van die gekke dingen als exploderende pennen'! Hij lijkt een beetje op een kruising van Wim Helsen en Harry Potter.
De nieuwe Q
Het vermaak dat geboden werd was beslist anders. Meestal slaat tegen driekwart van de film de verveling bij mij wel toe, dat was deze keer anders. Natuurlijk nog altijd onwaarschijnlijke verhaallijnen, en de blik van Criag met zijn lichtblauwe ogen was een beetje te vaak te indringend. Toch leuk om deze film te hebben gezien, de volgende kijk ik wéér.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten