Poster
Een hartstikke leuke film, met ook nog poëzie en diepgang. Het was de keuze van Zomergast Wim Opbrouck.
Het verhaal gaat over het 8-koppige Alexandre Ceremonial Police Orchestre, dat in Israël komt spelen.
Hilarisch: als er een foto op het vliegveld genomen wordt.
Maar ze belanden in het verkeerde plaatsje, en zijn gedwongen de nacht ergens door te brengen, tot aan hun optreden de volgende dag.
In het restaurantje van Dina (Ronit Elhabetz) worden ze opgevangen. Zij is heel aardig en hulpvaardig.
Die nacht gebeurt er van alles met alle bandleden.
Eerst even over de omgeving. Opvallend is de leegte overal: lege straten, een leeg station, een leeg landschap. (Negev-woestijn.) Dat doet al absurd aan en werkte op mijn lachspieren. Deed me ook denken aan De Noorderlingen, van Alex van Warmerdam.
De meeste bandleden krijgen een echt karakter in de film: de wat stijve dirigent Tawfiq, en de jonge, wat opstandige trompettist Khaled (een beetje een flierefluiter).
Tawfiq, dirigent.
Verder is er een componist met een lied waaraan hij geen eind weet te maken; tevens co-dirigent.
De dirigent is heel formeel en streng. Maar gaandeweg begrijpen we waarom hij zo is. Hij laat zichzelf zien, maar verandert toch niet.
Tawfiq wil geen hulp aanvaarden. Khaled wel.
Terwijl ze gedwongen overnachten bij Dina of bij haar buren, gebeurt er met iedereen iets bijzonders. De componist overnacht bij een klein jongetje op de kamer, en vindt opeens het einde van zijn lied. Tawfiq gaat uit met Dina, en vertelt haar van zijn liefde voor de muziek - die zij deelt -, maar ook van zijn gestorven vrouw.
Hij doet voor hoe hij dirigeert. Zij begrijpt hem en doet mee.
Hij glimlacht zowaar.
Het contact bekoelt als ze vraagt naar zijn zoon. Pas later vertelt hij haar over hem. Hij neemt haar niets kwalijk.
Drie mannen eten en overnachten twee stellen bij ruziënde Israëli's. De componist is de middelste van de drie.
Hij vindt het einde van zijn lied. Heel mooi, bij een klein jochie op de kamer.
Het allermeest geprezen is wel het gedeelte van Khaled, die uitgaat met twee jongens.
De een heeft een succesvolle date
De ander krijgt 'lessons in love': prachtig!
Een andere van de acht mannen telefoneert met de ambassade, zodat ze de volgende dag vervoer zullen hebben. Er is een soort strijd gaande tussen hem en een wachtende man bij de telefooncel. Ook dat heeft een leuk einde.
Een kleine woordeloze strijd om de openbare telefoon.
Aan het einde van de nacht zitten Tawfiq, Khaled en Dina samen aan een tafel.
Khaled vraagt of Dina van Chat Baker houdt. Dat doet ze niet, maar tot onze verrassing houdt de dirigent van Baker. Khaled speelt een stukje trompet voor hem. Dus zijn die ook verzoend.
Khaled eindigt in bed met Dina. Dat ziet Tawfiq.
De volgende dag nemen ze afscheid. Het is wel duidelijk dat Dina liever met Tawfiq had geslapen.
Maar zo is hij nu eenmaal niet. Hij blijft vormelijk.
In opdracht van de dirigent zwaait iedereen voorzichtig naar haar terug.
De acteur Sasson Gabai (Tawfiq) kreeg prijzen voor zijn rol.
De regisseur natuurlijk ook. Belangrijk was, dat Arabieren en Joden elkaar hier in de ogen keken, en gewoon met elkaar om konden gaan.
Waarbij ik aanteken, dat dat niet alléén de kracht was. Het verhaal had diepgang, door de muziek. En door de mooi getekende karakters en hun ontwikkeling. Prachtfilm!
Trailer
Dit moet ik ook nog even vertellen: aan het eind van de film treedt de band op. Tawfiq zingt. Het is nog mooie (Arabische) muziek ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten