Poster
Deze film greep mij behoorlijk aan, en dat zat 'm in het geweldige script. Natuurlijk ook in het goede spel van de acteurs, vooral de vader Olivier, en daarbij de kinderen. Elliot en Rose. - Maar de hoofdzaak is toch het goede script, volgens mij is dat van de maker Guillaume Senez.
Hier is moeder Laura nog thuis en is lief voor haar twee kinderen.
Moeder Laura verdwijnt zomaar op een dag, zonder briefje, niks. Ook haar kinderen weten van niks, ze zijn natuurlijk verschrikkelijk in de steek gelaten. Vader Olivier moet het maar zien te rooien. Zijn moeder springt in, en ook zijn zus Betty.
Papa Oliveri met Betty, aan wie hij zojuist bekent dat hij een slippertje heeft gemaakt.
Wij weten als kijker ook niet waarom Laura weg is. Maar eigenlijk kunnen we dat tijdens het kijken van de film heel goed opmaken uit het gedrag van Olivier. Hij is ploegbaas in een distributiecentrum, hij werkt onder een verschrikkelijke cheffin, die alles durft en kan doen om het onderste uit de kan te halen bij haar werknemers. Hoewel Olivier het voor 'zijn' mensen opneemt - hij is lid van een vakbond, en doet ook daar 'goed werk' - praat hij nooit iemand echt ergens over. In het begin maken we dan ook mee, dat een oudere werknemer ondanks gesprekken met hem zelfmoord pleegt. Cheffin Agatha ontsloeg de man omdat hij het fysiek niet meer aan zou kunnen, Olivier ontwijkt een echt gesprek.
Olivier met zijn kinderen. Hij geeft ze niks anders te eten, lijkt het wel, dan ontbijtgranen. Hij is er niet echt voor zijn kinderen.
Guillaume Senez (1978) in 2016
Het einde van de film is treurig, want Laura komt niet terug. Olivier verdwijnt met zijn gezin, en laat een briefje voor Laura achter waar haar gezin te vinden is. Trailer
Een prachtige, verdrietige film over menselijk tekort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten