Studiebol: Er wordt naar u geluisterd, Wim Helsen, De Purmaryn, 24 november 2016.

Poster

Wim Helsen kroop dit keer in de huid van een begrafenis-ceremoniemeester. Dit is niet zijn vaste job, die is achter de schermen. Maar nu moest hij invallen voor mevrouw Sylvia Mollema, de vaste begrafenisondernemer. Maar zij had een ongeluk gekregen, waarbij ze een been verloor.
De betreurde dode was 'de Yvo' , oh nee, bij nader inzien 'de Guido', die zelfmoord gepleegd had door van een brug af te springen. Je moest er niet aan denken hoe de vissen aan hem gevreten hadden, zo bij die ogen. Terwijl hij er niet aan moet denken, begint hij er telkens opnieuw over en vertelt precies hoe rottig dat eruit ziet.
Hij zegt de ergste dingen; dingen waarvan je denkt dat kan je niet zeggen. Maar hij zegt het wel, en dan zit ik er nog bij te lachen ook. Ik kan zelfs niet meer stoppen met lachen. Vooral niet, als hij zijn verhaal steeds samenvat in idioot krom Engels. Om je wild bij te schamen.

Grappen over zelfmoord. Maar bij Helsen is het van een ander kaliber: hij zegt de ongemakkelijkste dingen.

En daarbij komen er dingen naar boven die ook al niet horen. Opeens gaat het erover dat Sylvia Mollema in haar blote foef (wat is dat precies?) stond, dat wil zeggen zonder ondergoed onder haar kleren. Zo dat je een geluid hoorde als te dun pannenkoekenbeslag als ze liep. En dan dat te koop lopen met die borsten, terwijl hij geeneens een borstenman is, hij is meer van direct de 'vagina' in, zegt hij, op zijn Engels, en kijkt de zogenaamde kersverse weduwe aan.

Hier zaten wij dus zogenaamd. Misschien is die afbeelding ook wel een soort champignon.

Want hij heeft in het publiek twee plaatsen vaagweg aangeduid waar de ouders van 'de Guido' zitten, en ook diens vrouw, Vivian. Wat meer naar achteren, zitten Guido's vriend en zijn vrouw. Het helpt mee om het verhaal achter de katheder een vorm van echtheid te verlenen.en wat doet die champignon hier toch?
Bij aanvang ligt op het toneel een witte hoop van iets, we kunnen niet zien wat.

Een bergje lakens?

Enkele lichtstaven branden. Vóór Helsen opkomt komen er nog enkele lichtstaven uit het plafond, die een halve kring om hem heen gaan vormen. Helsen komt op, hij duwt een katheder op wieltjes naar binnen, daarachter doet hij zijn stuntelige betoog. Hij heeft vele vellen papier waar hij niet uitkomt, die door de war zitten, waarop andere dingen opeens zijn aandacht vragen.

Warboel

De witte hoop achter hem zien we langzaam opgeblazen worden, het wordt een halve bol groter dan hijzelf, Op een gegeven moment draait hij zich om en vraagt en wat doet die champignon hier toch?

De opgeblazen lakens, tot één grote lichtgevende bol.

Sylvia Mollema blijkt helemaal geen ongeluk te hebben gehad, zij had gewoon een vergadering, dat ongeluk was maar een smoes, en hoe moet hij dat nou verantwoorden als iedereen haar ziet met twee benen?

Het decor enkele buizen licht

Achter de katheder

Wat wij in de Purmaryn zagen was de tryout, a.s. donderdag gaat het programma in première. In de aankondiging lezen we: Helsen legde zijn oor te luisteren bij uw binnenste en luisterde naar uw eenzaamste gedachten, uw meest verborgen pijn, en uw diepste angsten.'

'Geniale gekte' was de karakteristiek die Trouw eerder meegaf een Helsen, 'te zot voor woorden' die van het NRC. Helsen geldt als een absurdistisch cabaretier.

Over absurdisme gesproken: Amai bakker...

Er wordt naar u geluisterd is de vijfde show van Wim Helsen. Hij won prijzen met Heden soup en Spijtig, spijtig, spijtig.

Helsen studeerde Germaanse filologie gestudeerd, en was leraar voor anderstaligen, schoonmaker, sociaal werker, bouwvakker, museumgids, bankbediende en cafébaas. Hij werd geboren 5 oktober 1968.