(Altijd als ik een film zo mooi vind als een zoals deze, heb ik eigenlijk geen zin om erover te praten of te schrijven. Net of woorden aan de schoonheid, en de indringendheid afbreuk doen.
Maar dan toch maar:)
De film begint met het einde, 'ze moeten in Marokko begraven worden,' zegt de vrouw in het ziekenhuis een paar keer achtereen. Het deel met de lijkkisten die in het vliegtuig gedragen worden, weet ik niet meer, maar zo staat het in de samenvatting van de Filmkrant.
Dan begint de film met de liefde tussen Muriëlle en Manour. Ze trouwen, wonen in bij de dokter André Pinget, en krijgen achter elkaar vier kinderen.
Manour is van Marokkaanse afkomst, de dokter heeft hem ooit geadopteerd. Hij is getrouwd met een zus van Manour, maar alleen om haar papieren te verschaffen. Hij helpt André aan werk en aan woonruimte, maar is alom tegenwoordig in het gezin, dat compleet van hem afhankelijk is. Je ziet als toeschouwer hoe Muriëlle aan die verhouding ten onder gaat, hoe ze niet gehoord noch gezien wordt door de beide mannen, van wie je je afvraagt wat hen bindt.
Met de moeder van Manour heeft Muriëlle een heel goede band: je merkt dat zij doorheeft dat het echt niet meer gaat met Muriëlle. De dokter en haar eigen man bagatelliseren voortdurend haar problemen van oververmoeidheid en depressie.
Ten slotte, als ze een keer alleen is met haar kinderen, roept ze hen één voor één naar boven. Wij zien niets, alleen een beeld van het huis aan de buitenkant. Even later belt ze met de alarmdienst, ze vertelt dat ze haar kinderen vermoord heeft. Ze had ook zelfmoord willen plegen, maar dat lukte niet.
Einde film.
De film is gebaseerd op de waar gebeurde geschiedenis van Geneviève Lhermitte, die op 28 februari 2007 haar kinderen één voor een de keel doorsneed, in Nijvel, België.
Hoes
Tahar Rahir; speelde ook in Un prophète, van Jacques Audiard. Met ook Niels Arestrup (dokter André) al belangrijke tegenspeler.
De twee mannen die de vrouw domineren.
Muriëlle in haar trouwjapon, die door de dokter betaald is; hij gaat zelfs mee op huwelijksreis.
De enorme invloed van de arts-adoptievader wordt verder niet verklaard.
Joachim Lafosse, regisseur
Trailer
Ik voeg hier nog een foto toe van Émilie Dequenne, die de hoofdrol prachtig vertolkte.
En vermeld bovendien dat de muziek erg mooi was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten