Boyhood, Richard Linklater, 2014

Een indrukwekkende film die vandaag besproken werd in Trouw. Ik had de voorfilm al gezien in Eye en wist meteen dat ik deze film graag wilde zien. Vanmorgen werd hij ook op Vroeg op Vier besproken, en ja, iedereen is er lovend over.Hoe komt dat? Omdat voor deze film de spelers gecast werden en hun rol speelden gedurende een periode van twaalf jaar. Je ziet ze dus voor je ogen veranderen!

Dit is de hoofdpersoon, Mason. Links boven is hij zes, rechts beneden achttien jaar.

Dit grijpt je aan! Ook al is het een fictief verhaal, de veranderingen zijn echt. Niet alleen mason is ouder geworden, óók zijn ouders en zijn zus. En aan het eind van de film verwoorden enkelen van hen zo mooi wat er gebeurd is. Zo zegt de moeder, dat ze na haar huwelijken en echtscheidingen niets anders meer tegoed heeft dan de dood. Waarop de zoon lakoniek antwoordt dat dat nog wel veertig jaar duren kan. De vader zegt, dat hij nu eindelijk de verantwoordelijke echtgenoot is die de moeder van zijn kinderen zo graag wilde dat hij was. Hij bedankt zijn vrouw voor de goede opvoeding van hun kinderen. Die verantwoordelijke man is hij niet voor haar, maar voor een tweede vrouw, met wie hij ook een kind heeft.

Mason zelf heeft een nieuw vriendinnetje. Beiden geloven weten dat 'je het moment moet pakken'. Maar dan zegt het meisje iets prachtigs: Wij pakken niet het moment, het moment pakt ons. Dan zitten ze nog even bij elkaar, je ziet wat er zich afspeelt tussen hen... En dat is het einde van de film.



Een lieve moeder die haar kinderen voorleest; soms ook streng is, en zeer verantwoordelijk is. 

                                              De 6-jarige Mason                                               

Gescheiden moeder met twee kinderen, Samantha en Mason. Sam is bazig. Ze is in werkelijkheid het dochtertje van de regisseur. 

Hup, naar school jij. 

Richard Linklater, regisseur, met zijn dochter Lorelei (Sam in de film). 

De broer en zus in de film, ongeveer veertien en zestien.

Moeder en dochter 

Vader en zoon 

Idem, hier weer wat jonger. 

Met Papa is het altijd 'leuk.'

Trailer

Boyhood doet denken aan Michael Apted's nog steeds lopende serie waarbij mensen om de zeven jaar gefilmd worden.  ...Up.  Linklater zelf noemt  'Truffaut's dramatic 20-year Antoine Doinel sequence (in which the director's alter ego from Les quatre cents coups became a recurring character in several subsequent films) as a closer cinematic cousin.'

Echt een film die heel erg de moeite waard is, die ontroert, je iets van het echte leven doet voelen, liefdevol gefilmd is... Prachtig, vijf sterren!

A History of Violence, Dennis Cronenberg, 2005.

Hoes 

Na ons bezoek aan de TENTOONSTELLING CRONENBERG EYE ben ik uiteraard extra geïnteresseerd geraakt in deze filmregisseur. Ik zag van zijn hand al VIDEODROME,  voorafgaand aan ons bezoek aan de tentoonstelling. Zie mijn verslag in mijn blog Staycation 2014. Verder kende ik al  EASTERN PROMISES, een geweldige, spannende film. Trouwens, The Fly is een bekende voor heel veel mensen, en ook voor mij. Oók een Cronenberg.

Cronenbergs fascinatie betreft altijd een samenspel van psychologie en techniek, en is dikwijls futuristisch. Dit gold althans voor zijn vroege films, waartoe The Fly en Videodrome hoorden. Eastern Promises en deze film zijn anders: nog steeds gaat het om de zwarte kant in de mens, maar nu is er geen vreemde, enge nieuwe techniek meer nodig, die de opening geeft naar het onbekende en gewelddadige. Deze omslag zit steeds in zijn films, en komt nu dus uiteindelijk vanuit de mens zelf.

In deze film is het de vraag, wie de hoofdrolspeler eigenlijk is. Is hij de brave huisvader die een net restaurantje runt? Of is hij een geducht moordenaar, die nog wat open rekeningen heeft lopen bij zijn broer en vroegere maten?  De hoofdpersoon heet Tom Stall (of toch niet?) en wordt gespeeld door Viggo Mortensen. Hij heeft een tienerzoon Jack en een dochtertje Sarah; zijn vrouw Edie is advocaat. Indrukwekkend vond ik Mortensen al in Eastern Promises, nu weer.

Deze still is genomen uit een sequentie die zo snel gaat dat je nauwelijks weet wat je ziet.

De gebeurtenissen hebben ook grote invloed op de zoon van de hoofdpersoon.

Gezin kapot?

Weer zo'n beeld dat in de snelheid van de werkelijkheid nauwelijks kan worden opgemerkt.

De veelgeprezen William Hurt. 

Trailer 

Het gelukkige gezin. 

Zijn vrouw Edie word, gespeeld door Maria Bella.

Ed Harris; deze foto herinner ik me van de tentoonstelling. Harris is in werkelijkheid een leuke vent, maar hier een behoorlijke griezel. Met dat oog. 

Het begin zet al lekker de toon.

 

In een van zijn laatste films, A Dangerous Method van 2011 hebben de psychologie en de psychotherapie het helemaal overgenomen. Gaat over Carl Jung en een patiënte. Film staat op mijn verlanglijstje!

 

 

Oorlog en Vrede, deel 1. Lev Tolstoi, 1869.

Omslag

Er zijn verschillende versies van dit boek, ik kan niet zeggen van welke versie dit een vertaling is. Het bestaat uit twee delen, en beslaat de oorlogen tussen Frankrijk en Rusland van 1805 tot 1814.

Ton en ik hebben dit boek aan elkaar voorgelezen na de warme maaltijd. We zijn nu op de helft: de verloving tussen Natasja Rostov en Andrej Bolkonski is verbroken door Natasja. De reden is dat Natasja verleid is door Anatole Kuragin, de broer van de mooie, maar slechte Helena. Tot zijn grote verdriet is Pierre Bezoechov met haar getrouwd.
Het boek wisselt familiale gebeurtenissen af met oorlogshandelingen.
Ton en ik genieten van de manier waarop Tolstoj schrijft. Hij laat in zijn zinnen tegelijkertijd zien wat iemand werkelijk denkt of voelt, hoe hij vindt dat hij zou moeten zijn, en wat hij denkt te laten zien. Deze stukken zijn juweeltjes van inzicht!
Ook wat er op de slagvelden gebeurt is onthullend. De soldaten streden zich met groot plezier dood voor hun keizer. Het:  'Hoera!' ligt hen in de mond bestorven.
Opvallend is, hoe veel er gegokt wordt, en hoeveel geld er verloren raakt. Niet alleen met speelschulden. De vader van Natasja bijvoorbeeld verliest buitengewoon veel geld door de grootse feesten en maaltijden die hij voor zeer veel mensen aanricht. De kinderen moeten dat met een verstandig gesloten huwelijk (bruidsschat!) goedmaken voor hun ouders.
De vader van Andrej is een vreselijke man, die zijn dochter Marja laat lijden. Zij doet dat overigens graag voor haar vader. Intussen rijzen mij de haren erom te berge!
Pierre is een schat, een dikzak, goedig. Als hij inziet dat hij met de verkeerde getrouwd is, gaat hij naar de vrijmetselaars om aan zichzelf te werken. Pierre is vriend van Andrej.
Natasja is een vrolijke, levenslustige meid. Naar haar is het boek van Orlando Figes genoemd, Natajsa's Dans. Op een jachtpartij danst zij met de gewone mensen, alsof het haar in het bloed zit. Daarmee geeft ze te kennen dat ze de ware Russische ziel heeft.
Natajsa is bevriend met Sonja, een nicht die bij hun thuis is opgegroeid. Sonja trouwt met Boris.

Bij de legeronderdelen horen onder andere de namen vorst Bagration, Denisov, Koetoezov, Nikolai Rostov.
Tolstoj's belangrijkste leerstuk is dat de geschiedenis niet door zogeheten 'grote persoonlijkheden' wordt gemaakt, maar door de alledaagse strevingen van gewone mensen. Zelfs oorlogen worden niet door generaals gemaakt maar door de kleine luiden op het slagveld. Daarom was Tolstoj een bewonderaar van de Russische bevelhebber Koetoezov. Die beval alleen wat zijn mensen toch al deden. Sloegen ze op de vlucht, dan beval hij de terugtocht. Braken ze door, dan beval hij de aanval.
Oorlog en Vrede is een roman, en tegelijk een geschiedenisboek - maar dan wel de geschiedenis zoals Tolstoj hem zag. Hij legt hier ook verantwoording van af. Zo is de inval in Rusland in 1813 volgens Tolstoj een noodzakelijke samenloop van omstandigheden (en toevalligheden) geworden, en was door niets meer terug te draaien.

De uitgave die wij hebben gelezen was een boek van mijn moeder, van Van Loghum Slaterus uit 1949. Spelling en woordkeuze zijn merkwaardig ouderwets. het boek is geïllustreerd met lithografieën. Aan de onderkant was waterschade.

Van mijn moeder stamt de uitdrukking: Typisch Tolstoi!' - Die bezigde ze ook, toen het over heel iemand anders ging. ;-)
Leuk om te weten, dat het boek eerst als feuilleton verscheen.

De auteur.

Zie verder de recensie van  TROUW.
Ook is het nog misschien leuk mijn blog na te lezen over de film Oorlog en Vrede van Sergei Bondartsjoek .

We zijn met veel plezier verdergegaan met deel 2. Te zijner tijd volgt daar weer verslag van!

Ten slotte een filmpje over Tolstoi.

 



North by Northwest, Alfred Hitchcock, 1959.

 

Hoes

Zeer veel geprezen film van 'the master of suspense' Alfred Hitcock, uit 1959. Kon mij anno 2014 nog maar matig boeien. Ik denk dat je de film vooral historisch moet beoordelen. Cary Grant was in die jaren een schoonheid, en maakte vier keer een film met Hithcock. De mysterieuze blondine werd gespeeld door Eve Marie Saint, ik geloof dat het een ontdekking was.

De titel van de film is een anomalie, (tegenstrijdigheid), en slaat op het absurde, verwarrende plot, waarin niemand is die hij lijkt te zijn. Er is geen scherp omlijnde richting N-NW op een kompas, een onwaarschijnlijke richting.  In Hamlet komt een citaat voor: I am but mad north-north-west: when the wind is southerly. De held legt ook een traject af in N-Nw- richting. 

Trailer, op de bekende manier ingeleid door Alfred Hitchcock.

Er komen een paar beroemde scenes in voor: die waarin Cary Grant belaagd wordt door een vliegtuigje in een woestijnachtig landschap (waar middenin een bushalte staat??). De ander is de klimpartij op de stenen hoofden van de Amerikaanse presidenten. Ook de veiling-scene is beroemd.
Het verhaaltje is verwarrend, maar dat is ook de bedoeling. Verder nogal langdradig. Sorry, Hitchcock-fans. ;-)

Cary Grant

Hij wordt gezocht voor moord.

Deugt ze, of deugt ze niet?

Schiet ze hem nou dood?!

Hangend aan de rots met presidentiële hoofden. 

Happy ending?

 

Incendies, Dennis Villeneuve, 2010.

Hoes

Canadese film van Dennis Villeneuve. Naar een toneelstuk van Wajdi Mouawad met dezelfde titel.  

Buitengewoon spannende film, met realistische beelden van de situatie in het Midden-Oosten, met name Libanon. 

De verloren zoon. 

De ene helft van de tweeling, Jeanne,  die bij de notaris komt en een envelop krijgt om het raadsel van haar moeders leven te ontrafelen. 

De moeder in het zwembad, vlak voor zij een ontdekking doet: de man met de tatoeages op zijn hiel. Wie is hij?

Na een bom-aanslag. 

Als enige nog over. 

Zingende vrouw in de cel. 

Scherpschutter. Wie is hij? 

De andere helft van de tweeling, Simon, die het verleden moet zien te doorgronden.

 

Verdwaasd kijkt ze naar de hiel  van een andere badgast. 

Broer van moeder pleegt moord uit eerwraak. 

Trailer

Ondanks de realistische beelden is de film fictief. Het verhaal is spannend, maar tegelijk een beetje over the top; in de recensie van (o.a.) de Trouw las ik dat terug. Het samenvallen van twee afschuwelijke gebeurtenissen in één en dezelfde persoon is wel heel veel van het kwaad. Desondanks is het een aanbevelenswaardige film. 'Oorlogsdrama en thriller inéén'. Brengt  de ellende in het Midden-Oosten zeer nabij, daar moet je wel tegen kunnen.

Ik verklap expres niet hoe het in elkaar steekt. De film blijft tot het einde toe raadselachtig.

Ik vetel wel hoe het begint: een tweeling ontvangt na de dood van hun moeder van notaris allebei een envelop. Ze moeten elk naar een deel van het verleden van hun moeder op zoek.

Les Impardonnables, André Téchiné, 2011

Hoesje

Ik heb deze film met weinig plezier bekeken. Ik hield het vol, maar vond het een opgave. Ik had hem opgenomen van Arte, hij gaf een deels Engelse, deels Franse ondertiteling. Ik kreeg ook niet alles mee. Hij duurde erg lang, en wat er nou zo indrukwekkend aan was, was me niet duidelijk. De titel slaat op alle figuren in de film die allemaal wel iets menselijks hadden of deden wat onvergeeflijk was.
De regisseur graaft niet erg diep (ik citeer een recensie), begeeft zich voortdurend op zijpaden.
Advies: kijk maar niet.
Naar een boek van Philippe Djian, Unforgivable.

Trailer

 

Regisseur

 

 

Alamar, Pedro González-Rubio, 2009

Hoes (naar de zee)

Voordat de vijfjarige Natan met zijn pas gescheiden moeder vertrekt naar Rome gaat hij nog een tijdje met zijn Mexicaanse vader Jorge naar het koraalrif Banco Chinchorro in Mexico. Daar maakt Natan kennis met de verschillende wilde dieren en de eenvoudige levensstijl van de vissers. Alamar (To the Sea) is vooral een verhaal over de relatie tussen vader en zoon, met zeer eenvoudige middelen gefilmd, zonder script. Het resultaat is een bescheiden maar betoverende mix van documentaire en fictie. Alamar won onder andere een Tiger Award in Rotterdam.

Trailer

De regisseur is Pedro González Rubio. Er gebeurt feitelijk niet veel in de film. Vader, moeder en zoon spelen zichzelf,  het zijn Jorge Machoado, Natan Machado-Palombini, de moeder Roberta Palombini. De vaderrol is volgens mij iemand anders, Nestór Marín.. 

De beelden zijn geweldig mooi, de verhouding tussen vader en zoon is heel lief, aandoenlijk!

Terecht las ik ergens, dat de film een illusie is. Het leventje daar in het huisje op palen vlak bij het koraalrif wordt wel erg idealistisch weergegeven, dat viel ons hier thuis ook wel op.  

Schattig joch 

De vader vist hier naar kreeften met een lans 

Vader en zoon met koereiger, 'Blanquita'.



Autobiografie van Generaal Franco - Manuel Vázquez Montalbán. 1994.

 

Het was heel leuk om dit boek nog te pakken te kunnen krijgen. Job had het gelezen, en hij betreurde het zeer dat hij het niet in zijn bezit had. Maar het was onvindbaar.
Na enig speurwerk zag ik, dat de uitgeverij Menken Kasander & Wigman het nog in hun bestand hadden. Zij hebben enige moeilijk te verkrijgen titels (uit het Spaans) nog te koop. Onder andere Unamuno is ook bij hen nog te koop. Franco kon ik zelfs verkrijgen tegen een lagere prijs!

Omslag

Ik kocht twee exemplaren, omdat Jobs mening me wel nieuwsgierig had gemaakt: een voor Job, een voor mijzelf. .

Eerlijk gezegd viel het lezen mij niet mee! Job vond het zo goed, dat de beweringen van Franco mooi werden weerlegd door de auteur, met verhalen over wat hij zelf had meegemaakt of uitgezocht. Daar zat zeker wat in. Toch kostte het mij moeite om door te lezen over die verschrikkelijke man, die zichzelf zo geweldig vond! Ik vond het zeker interessant om te lezen wat voor opvattingen hij erop nahield: hij vond, dat hij Spanje was, en verdedigde. Alles moest zuiver Spaans, en katholiek en militair zijn. Tegelijk maakte me dat ook heel mies: hij heeft zo veel mensen in de ellende gestort, of gewoon vermoord. En dan te lezen dat God op zijn hand was... Het moeilijkste vond ik de periode ná de Burgeroorlog, omdat hij zich toen ten volle ontpopte als de kille, meedogenloze Caudillo.

Zijn vrouw Carmen had alle trekken die we zo goed kennen van Imelda Marcos, of de vrouw van Ceaucescue: zichzelf verrijkend, volgestopt met juwelen. Als Franco cadeaus voor zijn kleinkinderen kreeg, gaf hij die niet aan hen door, maar bewaarde alles voor zichzelf in een speciale kamer.

Mensen die hem heel trouw waren gebleven, beloonde hij soms veel te weinig. Hij gaf veel aan vleiers, of aan mensen die geestelijk boven hem stonden.

Overigens is dit niet de officiële (auto)biografie: de 'enige echte' is van Paul Preston, van 1993. Deze autobiografie (deze fictieve, van Vázquez) wordt door de NRC-recensent 'hybridisch' genoemd, omdat de auteur zijn eigen leven erdoorheen vervlecht.

Dat mag dan waar zijn, het geeft ook juist een prima belichting van het leven van de dictator, die scherp geportretteerd wordt als een vreselijke ijdeltuit. Hij heeft een paar rare stopwoordjes/zinnen: 'Er is geen kwaad of er komt wel iets goeds uit voort'; 'Wat eerst het aambeeld was, wordt later de hamer.' En irritant zijn zijn vertragingstactieken. En dit zijn dan niet eens de ergste dingen.

Ik werd dol van de hoeveelheid namen; ik had net Hugh Thomas gelezen, wat al niet te doen was voor een leek als ik ben. Dezelfde overvloed aan mensen trof ik in dit boek aan. Omdat ik de mensen niet ken, zei het me soms ook niets.

Er was één uitzonering: de priester (later kardinaal) Tarancon. Ik miste die naam bij Thomas, maar hier kwam hij een aantal malen voor. Dat maakte de film die ik over Tarancon gezien heb onverdacht!

Ik ben blij dat ik het uit heb, het heeft me zeker ook wat opgeleverd... maar het was eerlijk gezegd wel een opgave!

Ik vermeld nog, dat Vázquez verder beroemd is geworden met zijn detectives rond de figuur Pepe Carvalho. Tevens was hij dichter. Hij leefde van 1939 tot 2003. 

De auteur.