Poster
De film is gemaakt naar het boek van James Jones, dat de Guadalcanal Campaign behandelt. De eerste uitgave daarvan was in 1962. James Jones nam deel aan de gevechten.
James Jones
Achter deze link vind je informatie over FEIT EN FICTIE VAN THE THIN RED LINE.
James Jones in de Tweede Wereldoorlog. The Thin Red line behandelt de slag om het eiland Guadalcanal, 1942-1943.
Het is een eiland, in de Stille Zuidzee, en het maakt deel uit van de Salomonseilanden. Papoea Nieuw Guinea ligt dichtbij.
De strijd van de VS tegen Japan kostte 24.000 soldaten het leven.
Terrence Mallick, regisseur. Kenmerkend voor zijn cinematografie is zijn grote aandacht voor de natuur. Dat maakt deze oorlogsfilm heel anders dan 'gewone' oorlogsfilms.
James (Jim) Caviezel, speelde ook in The Passion of the Christ. In deze film is hij soldaat Witt, en hij is de tegenpool van eerste sergeant Edward Welsh. Hij offert zich op voor de Charlie Company.
Uit Wikipedia:
Het Britse protectoraat (de Britse Salomonseilanden) dateert van 1893, toen het Verenigd Koninkrijk zich de eilanden toe-eigende. In de Tweede Wereldoorlog, tijdens de Slag om de Salomonseilanden, is er hevig gevochten op en rond de eilanden, waarbij aan beide zijden vele schepen en vliegtuigen verloren zijn gegaan. In juli 1942 landden de Japanners op het eiland Guadalcanal, waarna een bittere strijd van zes maanden met de VS volgde. Meer dan 24.000 soldaten kwamen om en de Japanners moesten zich noordwaarts terugtrekken.
Mallick in 1998. De film lag al veel langer klaar, maar het lukte niet eerder hem af te krijgen. Mallick had sinds Badlands 20 jaar gezwegen.
Rechts John Travolta. Veel grootheden wilden meedoen, maar eindigden soms in kleine rolletjes. Dat gold voor Travolta, en ook voor George Clooney.
Links Nick Nolte, als een vreselijke hoge officier.
Het eiland is schier onneembaar.
Ben Chaplin als soldaat Jack Bell.
Adrian Brody als Corporal Fife
Een voorbeeld van de mooie natuuropnames
De al genoemde soldaat Witt.
Hier dezelfde acteur in een andere grote rol: The Passion of the Christ.
Woody Harrelson als Sergeant Keck, heeft het ongeluk zichzelf op te blazen.
Hier worden de Japanners overwonnen. Tegelijk wordt daarmee het paradijs dat we in het begin zagen, verwoest.
Dit is Elias Koteas. Hij speelt de rol van captain James 'Bugger' Staros. Hij wordt door Nick Nolte ontslagen, omdat die tegen zijn bevel is ingegaan.
Een minimale rol voor deze celebrity.
Schommelende vrouw, heel mooi. Hij houdt zich staande door aan haar te blijven denken. Zij laat haar vechtende man in de steek voor een ander.
Weer zo'n onwaarschijnlijk mooi natuurbeeld.
Onder de beelden hoor je voortdurend een 'inner voice' van één van de soldaten. Het zijn allemaal bespiegelingen over de oorlog. Het maakt de film bijna poëtisch - ware het niet dat het oorlogsgeweld in volle omvang getoond wordt. Grote contrasten dus.
Als Sean Penn zegt dat er niets méér is dan deze aardkluit, kijkt Witt naar de maan...
Ook moeras op het eiland.
Trailer
Hoe prachtig de film ook is, ik vond hem óók te lang. Er kwam geen eind aan die oorlog, en ook niet aan die 'inner voices'.
Rogerebert vond de film mooi, maar ook schizofreen. De soldaten laten realisme zien, de voice-over poëzie/filosofie. Ik citeer:
The movie's schizophrenia keeps it from greatness (this film has no firm idea of what it is about), but doesn't make it bad. It is, in fact, sort of fascinating: a film in the act of becoming, a field trial, an experiment in which a dreamy poet meditates on stark reality. It's like horror seen through the detachment of drugs or dementia. The soundtrack allows us to hear the thoughts of the characters, but there is no conviction that these characters would have these thoughts. They all seem to be musing in the same voice, the voice of a man who is older, more educated, more poetic and less worldly than any of these characters seem likely to be: the voice of the director.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten