Filmposter
Deze film draaide in Eye, en ik kwam erop om deze te bekijken na een enthousiaste recensie in Trouw.
Woensdag jl. hadden we een voorstelling om 10.00 uur. Voor ons ook wel wat vroeg, maar ah la!
Officieel openden de deuren pas om 10.00 uur, net als het restaurant.
De geluidjes van de koeherder waren heel leuk, prettig, rustgevend.
Maar om 9.50 mochten we toch naar binnen; koffie kregen we een beetje stiekem, of we het 'niet al te opvallend op wilden drinken'.
En in de bioscoopzaal waren wij de enige twee bezoekers!!!!
Een van de beginplaatjes: de weidende koeien nemen een kijkje in Il Buco, 'het gat'.
Foto: Venice film festival
Over het algemeen gesproken krijgt Il Buco het oordeel mee 'een meditatieve film' te zijn. "Unhurried meditation on the beauties of geological time", zegt The Guardian. 
"De eerste keer dat we helemaal naar de bodem van Bifurto vielen, werden we overmand door vermoeidheid; het kostte ons 20 uur voordat we weer omhoog konden." - Woorden van Frammartino.
Ik vroeg me tijdens de film meermaals af, hoe ze het op hadden kunnen nemen. Ik las later, dat er een enorme electriciteitsskabel liep van onder naar boven. Boven zat iemand die de gebeurtenissen al als film op een scherm kon bekijken.
Hert verhaal is, dat een ploeg speleologen een toch na-maakt, die in 1961 werd ondernomen in het zuiden van Italië, in Calabrië. In 1961 werd de Bifurto ontdekt.
In de film is dat allemaal prachtig nagemaakt: de ploeg (uit Noord-Italië afkomstig) rijdt in een oude vrachtwagen; de dorpjes waar ze doorheen komen zijn arm en onontwikkeld; hun werktuigen - vooral veel touwladders en houwelen) zien er behoorlijk primitief uit; de proppen papier die ze naar beneden gooien om de diepte bij beandering te peilen, laten foto's zien van Kennedy en Nixon. Het landschap zelf is ook volkomen ongerept. Dat wordt heel erg benadrukt door de afwisseling van de scenes met Bifurto, en die met een oude koeherder.
Eigenlijk vonden we die tweede verhaallijn nog interessanter dan dat rots- en grotonderzoek. De prachtige oude man maakte lokkende geluidjes naar de koeien, die met een bel rondkiepen. 's Avonds begaf hij zich met zijn ezel naar huis. Hij had daarop twee takkenbossen verzameld voor het vuur in huis. Zijn onderkomen deelde hij met zijn twee zoons; het was niet meer dan een flinke schuur, met nog wat aanbouwsels.
De volgende dag ging hij weer het vee hoeden, de mooiste opnames waren die van de oude, verweerde man, naast een al even verweerde boomstam....
De oude koeherder bij zijn boom.
Intussen gaat het onderzoek van de grot voort. De mannen en een enkele vrouw dalen steeds dieper af, je ziet de prachtigste beelden. Maar zoals het mij vaak vergaat met grotten: op een gegeven moment weet ik het wel.
Een paar kindren voetballen over de kloof van de grot heen, totdat natuurlijk de bal ook in de diepte verdwijnt.
Een tekenaar in de groep tekent de grot, in de gang naar de diepte.
Als het eindpunt bereikt is, is inmiddels de oude man overleden: op een avond keerde hij neit terug; na een dag lang zoeken vinden de zoons hem ineengezakt. Thuisgekomen wordt een dokter geroepen, die hem zorgvuldig onderzoekt. Enige tijd later leeft hij niet meer. - Eindpunt grot, eindpunt oude man.
Na zijn dood neemt een van de zoons het vee-hoeden over... met dezelfde geluidjes.
Prachtige, prachtige film! Met schitterende ladschapsbeelden, wolkenluchten. Zwijgzaamheid.
10 jaar geleden maakte Michelangelo Frammartino zijn eerste film, Le Quatro Volte.
(© La Biennale di Venezia - Foto ASAC/Giorgio Zucchiatti)
Trailer. Je kunt hier de geluidjes terughoren van de koeherder, + de tekening zien die van de grot gemaakt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten