woensdag 29 augustus 2018

All About Eve, Josef L, Maniewicz, 1950.


Posters
Een klassieker die ik gezien wilde hebben; vooral vanwege mijn interesse in Bette Davis. Een leuk cadeautje was ook nog, dat Marilyn Monroe er een kleine rol in speelt.
Hier een 3 minuten durend filmpje, met alle Marilyn Monroe-scenes uit de film.
Het verhaal gaat over een oudere actrice, die eruit gewerkt wordt door een nieuwkomer - dat is Eve. Eve probeert  de faam, maar ook de mensen om Margo Channing (gespeeld door Bette Davis) heen voor zich in te palmen. 
Dat lukt maar ten dele: weliswaar neemt Eve de leidende rol in de theaterwereld over, maar de mensen om haar heen hebben uiteindelijk haar sluwe spel wel door gekregen. 
Terwijl zij nu roem oogst, zit háár opvolgster haar al op de hielen om haar uit de wereld van roem en glamour te werken.
Slot van de film, een nieuwe indringster.
Echtgenoot van Margo
Achter de schermen van de film.
Rechts de criticus Addison DeWitt, die Eve Harrington ontmaskert. 
Anne Baxter speelt Eve, hier is ze woedend omdat haar avances tegenover één van de heren rond Margo jammerlijk mislukken.

Dit is Margo met haar assistente Birdie. Birdie heeft Eve als eerste door. 





Anne Baxter

Mooie cartoon. Bette Davis heeft een rauwe stem in de film. Ze had haar stem verpest de avond vóór de opnames, in een schreeuwende ruzie met haar man. Bloedvat in de keel geknapt. Die stem vond de regisseur mooi voor de hele film. Het huwelijk liep op een echtscheiding uit. 
Joseph L. Mankiewicz, 1909-1993
De film is gebaseerd op het korte verhaal The Wisdom of Eve, van Mary Orr, dat voor het eerst gepubliceerd werd in Hearst's International Cosmopolitan, in mei 1946. 
Hierboven een exemplaar uit 1929.
Later was het ook los te koop. 
Mary Orr, . Haar short story had ze gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis, die de actrice Elisabeth Bergner overkwam.
Elisabeth Bergner, uit Wenen.
De film is met een aantal prijzen beloond. In 1970 werd er een musical van gemaakt, genaamd Applause. Lauren Bacall speelde de rol van Margo Channing.
CD-hoes musical.
Indrukwekkender dan deze film vond ik de film Whatever happened to Baby Jane. Uiteraard om de rol van Bette Davis. 
Screenshot uit Whatever Happened to Baby Jane
Trailer

zondag 19 augustus 2018

Zoals het daar lag - Rutger Kopland over Jopie Huisman, 1981.

Dit is het boek. Gek genoeg vind je op het omslag niet de titel van het essay van Rutger Kopland, dat erin staat. 
Eigenlijk is dat wel mooi: een schrijver die zichzelf wegdenkt uit het boek, dat toch bekend staat met de titel die hij gaf aan het essay dat erin staat: Zoals het daar lag.
Nou is het boek vooral een overzicht van het leven en het werk van Jopie Huisman.
Ik deed daar al verslag van in mijn blog JOPIE HUISMAN-MUSEUM, WORKUM.
Ik was erg nieuwsgierig naar wat Rutger Kopland over Huisman te zeggen had. Kopland is het schrijverspseudoniem voor de psychiater Rudi van den Hoofdakker, die leefde van 1934-2012.
Rutger Kopland, dichter. 
Kopland is de dichter met de rustige stem, die ik ken sinds mijn opleiding Nederlands. Uit de bundel Alles op de fiets heb ik, met vele anderen, dit gedicht goed onthouden: 
En dit boek las ik voor mijn lijst, Nederlands MO-A.
De poëzie van Kopland, laten we als voorbeeld Jonge Sla nemen, kenmerkt zich door het nietige onderwerp. Tegelijk heeft dat onderwerp zo'n impact. Maar het is niet 'het ego' van de schrijver dat erin weerspiegeld wordt, het is een weergave van een brokje werkelijkheid dat iets met ons doet. Ik meen, dat wat Kopland over Huisman zegt, niet zo geldt voor zijn eigen poëzie. Het is, of je als lezer (of kijker, bij een schilder) geconfronteerd wordt met een herinnering aan iets dat je eigenlijk nooit hebt meegemaakt. Daarbij is de schrijver niets. 
Huisman zelf zei ooit:
'Ik schilder het buiten, want fantasie heb ik niet en dat zou ik trouwens een grote brutaliteit van mijzelf vinden. Ik heb er niets aan toe te voegen, ik heb niets in mij en ik geloof dat ik dat mijzelf goed bewust ben.'
Dat ik heb niets in mij herhaalt Kopland een paar keer. Het is maar goed dat hij zo 'leeg' is, omdat de wereld daarbuiten goed is zoals die is. Niet door mensen vervormd. 
Kopland zegt ook, dat Huisman én de dichter, verslag doen van ontdekkingen. 'Kijk, dit is wat ik niet zag, wat ontbrak aan mijn wereld.' En als de beschouwer het mooi vindt, dan zegt hij: Inderdaad, dit is wat ontbrak aan onze wereld. Het is als een vervulling van een verlangen; een antwoord op een vraag die je nog niet had gesteld. 

Ik vind dit prachtige poëzie. En wat me zo blij maakt: Kopland geeft woorden aan mijn liefde voor Jopie Huisman. Hij probeert 'het onherhaalbare moment herhaalbaar te maken', door er een schilderij van te maken. Niet, dat zijn schilderijen ons 'de knusse functie hebben van ons een illusie te bieden', maar ze geven ons de mogelijkheid te zien wat voorbij is.  
Kopland wijdt een bladzijde aan het Zelfportret van Jopie Huisman: 
Zelfportret: 'Niet de vraag hoe zie ik het, maar hoe is het. (...)
Geen schilder, een voddenman, die even een shagje draait, voordat hij zich laat portretteren. Even met iets anders bezig. Voorgoed.'  
En: 'Ik heb niets in mij, het wonderlijke van die uitspraak is dat Jopie Huisman zich daarmee volledig toont en niets laat zien. Het is een karakterisering die je het volmaakte zelfportret van de kunstenaar kunt noemen.'

Ik zou door kunnen gaan met Kopland te citeren, ik vind het zó mooi wat hij schrijft over Huisman!
Kopland is, net als ik, getroffen door het schilderij:
Broek van een koemelker, 1975.
Men is geneigd om het het schilderij van de broek te noemen, Maar het is een schilderij van veel meer. De tijd en de ruimte die worden opgeroepen, zijn die van het armoedige vroeger waarin men ongemerkt stierf. De voor mij onuitputtelijke en herhaalbare verrassing van het schilderij is de duisternis waarin de broek hangt. Een tot in details uitgewerkt, bijna zwart vlak, dat niets laat zien, maar door de zorgvuldigheid waarmee het geschilderd is een enorme diepte krijgt. 
Jopie Huisman heeft de oude rotzooi niet opgeruimd omdat het er niet mocht zijn, maar laten liggen en geschilderd zoals het daar lag. 
Prachtig essay!

Ik besluit met een gedicht van Kopland dat mij lief is, uit Het orgeltje van Yesterday: 

IV Een lange wandeling
Wandelend met B en R mijn kinderen
wordt het weer winter, word ik langzaam
weer ingesponnen in altijd dezelfde
nevelige bosranden, modderige wegen, 
het kille schreeuwen van fazanten, 
de grond dreunt onder een drietal 
fjorden-paarden, melancholie van
licht bevroren boerenkool alom. 

Alles verandert maar keert onveranderd
terug. Neem de heiligen van deze maanden.
Een kind weet dat Sint Maarten met een
halve mantel vertrekt, hij komt met een 
nieuwe terug. Sint Nicolaas is altijd 
onder ons, al zien wij dat meestal niet.
Maria loopt met een nieuwe Jezus toch
weer in haar laatste dagen. Onze wereld
blijkt gesloten.

Zo komen wij dan ook altijd bij dezelfde 
bomen, waarin mijn dochters altijd dezelfde
takken beklimmen en zwaaiend in de toppen
zingen: zie ginds komt de stoomboot, kijk
eens hoe hoog wij zijn. En inderdaad zij
zijn buiten bereik, als zij vielen,
ik zou hen moeten laten vallen.

Wandelend door de schemer terug naar huis
bespreken wij de maan en opa's dood. 
Ze hebben een heel klein beetje te doen
met mij, omdat opa mijn vader was. (Hij
was het die destijds in gordijnen gehuld, 
een baard van geplozen touw tot op de 
knieën, een wiegelende mijter op het hoofd
voor mij door het maanlicht sloop)

Wandelend in het duister voel ik
hun koude handen, moet ik
hun dorre bloemen dragen,
hun neuzen snuiten,
hun knopen sluiten, 
hun vader zijn. 








The Shining, Stanley Kubrick, 1980.

Vrijdagavond The Shining gekeken, van Stanley Kubrick, de zaterdagochtend daarna hoor ik dat er een biografie verschenen is van Stephen King:
Geschreven door Lisa Rogak; volledig bijgewerkte uitgave, 2018. 
Jeroen Vullings over Stephen King, bij het zaterdagochtendprogramma van Max op de radio. Het laatste boek van Stephen King, The Outsider (2018), kwam ook even aan de orde. Ondanks de leeftijd en de grote productie van King schijnt het laatste boek ook nog steeds goed te zijn. 
Boek, Stephen King. 1977.
Ik heb in het verleden het boek van Stephen King ook eens gelezen. Een geweldige ervaring, ik vond het zo spannend, dat ik het in één dag uitgelezen heb (544 pagina's, in de laatste editie).
Het is voor mij te lang geleden om me nog te kunnen herinneren wat de verschillen waren tussen boek en film. Maar wie dat nog eens wil nagaan, verwijs ik naar DEZE SITE.
Het script voor de film is van Kubrick, samen met Diane Johnson. Stephen King was het er niet mee eens, hij wilde zijn naam niet op de aftiteling hebben.
Poster.
Ik vond de film dit keer niet spannend, eerder grappig hier en daar. Uiteraard is het een horror-film, met alle daarbij horende bovennatuurlijke verschijnselen - bloed uit gesloten deuren, enge kinderen met oude koppies, een vrouw die onder Jacks handen verandert van een jonge schoonheid in een oude heks - maar ik geloof dat het door het spel van Jack Nicholson maar ook door dat van Shelley Duvall komt dat ik vaak in de lach schoot. 
Hier begint het al, met dat zelfgenoegzame hoofd; in de ogen schittert al een beetje de waanzin. 
Meteen al aan het begin worden er van die smeuiïge details gegeven: de vorige beheerder sloeg zijn dochtertjes dood en schoot zichzelf een kogel door het hoofd; het hotel is gebouwd op een kerkhof van Indianen. 

Hij kan ook leuk kwaad worden.
En zij is zo lelijk in al haar angsten. 

En dit is toch eerder leuk dan eng?
Dit is pas eng!
Die Shelley Duvall kon ook best mooi zijn. 
Ze is nog een poosje vriendin van Paul Simon geweest.
Ik geloof dat ze echt veel langer was dan hij. Al is het op deze foto wel heel erg gemaakt. 
Hij ging er ten slotte met haar vriendin vandoor, met wie hij ook trouwde. 

Hier een rol die geknipt voor haar was: Olijfje, in Popeye.
In1980 was dit ook.

Met Robin Williams als Popeye.
Een laatste opmerking over Shelley Duvall: ze is nu dementerende; rechts is een recente foto tijdens een interview met Dr. Phil; controversieel, volgens sommigen. 
De titel The Shining slaat op de gave van zoon Danny: hij is telepathisch begaafd, en kan in het verleden en in de toekomst kijken. Hier spreekt hij met zijn innerlijke stem, die hem waarschuwt voor het hotel.
Zijn voorspellingen komen uit: zijn vader is helemaal veranderd, en wil hem doden aan  het eind van de film.
Dit zijn wat griezelige scenes: hier het bloed.
Eerst zo...
Dan zo: de heks uit kamer 237. (In het boek kamer 217)
De Grady-tweeling, gedood door hun vader met een bijl. Danny ziet ze als hij op zijn karretje door de gangen sjeest. 
De opnames van Danny met de camera vlak achter zich zijn beroemd. 
Zijn vader doet zich betrouwbaar voor, maar Danny weet wel beter. 
All work and no play makes Jack a dull boy. Meer heeft schrijver Jack niet geproduceerd, bladzijdenlang alleen deze zin. Daarvoor heeft hij zijn vrouw en kind geterroriseerd. Het Overlook Hotel heeft hem in zijn macht en hem betoverd. 
Hier drinkt hij aan de bar, met een barman die een spook is. In het boek is alcoholisme het grote probleem van Jack. Dit komt in de film niet zo naar voren. 
Wel de beheksing van Jack Torrance. 
Ik ga nu over naar wat de film zo bijzonder maakt: de regie van Kubrick. Opvallend is het patroon in het tapijt. 
The Shining location: the ‘Overlook Hotel’: Timberline Lodge, Mount Hood, Oregon
Dit, en de volgende plaatjes, heb ik allemaal uitgekozen vanwege het prachtige interieur. De Timberline Lodge koos Kubrick voor de buitenkant, twee anderen prachtige hotels voor de interieurs. 


Een oplettertje op internet wees erop, dat er geen wc-papier in deze badkamer is. ;-)






De verboden kamer


Ook de belichting is opvallend mooi.
Kubrick heeft iets met maskers; ik weet niet wat deze scene met dat hondenmasker te betekenen heeft. 
In Eyes Wide Shut komen ook veel maskers voor. 
Opname uit Eyes Wide Shut


Het loopt goed af met Danny en zijn moeder Wendy Torrance. Minder goed met Papa Jack: hij hoort nu bij het spookgezelschap uit 1921.
Hier heeft iemand de oorspronkelijke foto gevonden waarin Nicholson gemonteerd is. Leuk.
Diepvries.
Zie verder nog THE GUARDIAN REVIEW
Trailer
Een mooie opmerking die ik tegenkwam op het internet wil ik hier herhalen: dat The Shining van Kubrick net zo min een horrorfilm is, als Eyes Wide Shut een erotische film. 
Daar zit wat in. Ik kan niet zeggen wat voor soort film het dan wel is, maar ik voel wel dat iets me aangrijpt, en dat heeft te maken met de schoonheid in de manier van filmen. 
Er zijn ook hele onderzoeken verricht naar symboliek, bijvoorbeeld met de Apollo maanlanding. Volgens sommigen heeft Kubrick die geënsceneerd, en heeft die in werkelijkheid nooit plaatsgevonden. Ik weet daar niets van. Het viel me wel op, dat Danny een trui draagt met de Apollo-raket.
Ongetwijfeld zegt het doolhof ook iets. Het komt in het boek voor in een andere rol. 
Trui.