Poster
World's worst opera singer....
Florence Foster Jenkins was een uiterst merkwaardige vrouw, die meende dat zij zingen kon. In werkelijkheid zong zij zo vals als een kraai, en piepte en knarste haar stem, vooral als zij de hoogte in ging.
Zij leefde van 1868 tot 1944 in Amerika.
Zij was zo overtuigd van haar talent, dat zij het zelfs voor mekaar kreeg om op te treden in Carnegie Hall. Daar kreeg ze de zaal vol. Maar ook de vele kleinere concerten van haar werden goed bezocht. Mensen hielden van haar.
Een van de redenen dat het niet tot haar leek door te dringen dat ze zich belachelijk maakte, was dat haar steenrijke man, St.Clair Bayfield, ervoor zorgde dat slechte kritieken uit haar buurt bleven.
De film is hilarisch om te zien, dat komt in hoge mate door de rol van Meryl Streep. Ze laat met overtuiging het valse gezang horen, het is heel leuk om haar dat te zien durven doen!
Wat ik zielig vond in de film, was dat Florence al heel lang ziek was: haar eerste echtgenoot had haar besmet met syfillus, wat haar kaal had gemaakt, en een slecht functionerende hand had bezorgd.
St.Clair en zij hadden in werkelijkheid een 'geheim huwelijk', waarbij ze geen seksueel contact hadden. Hij hield er ook een vriendin op na, al hield die vrouw dat niet tot het einde vol met hem. St. Clair en Florence hielden wel degelijk echt van elkaar.
De film is gemaakt naar aanleiding van een biografie door Nicolas Martin en Jasper Rees.
Boekomslag, auteurs Nicolas Martin en Jasper Rees.
Nicolas Martin
Los daarvan verscheen ongeveer in hetzelfde jaar als de film de biografie van Darryl W. Bullock:
World's worst opera singer....
Ze kon niet zingen, schrijft Bullock, maar ze deed het toch, durfde zelfs de Königin der Nacht van Mozart aan. En, vervolgt de recencent van de New York Times:
Bullock deals with all this in a thoroughly readable and entertaining way. His explanation of how she got away with it is convincing: She was loved, she was magnanimous, and she brought happiness and laughter to those fortunate enough to get tickets to her concerts. Why shouldn’t one get away with something like that, if that is the sort of person one is? We all love sheer slapstick failure, particularly when it’s clothed in camp and presented as high art. Florence Foster Jenkins was Tintin’s Bianca Castafiore and Groucho Marx’s Margaret Dumont rolled into one. What’s not to love in that?
Er bestaat ook een documentaire over haar leven.
Documentaire van Donald Collup, 2007.
De echte Florence Foster Jenkins, in 1936
De ene zuiver gezongen aria in de film is met de stem van de middelste dame
Links speelt de rol van Mr. MacMoon, de pianist, vaste begeleider.
Hier echt en film naast elkaar.
Het voelt alsof je haar uitlacht, maar ik kon het toch niet laten. Geweldig, hoe Streep zich durft te laten gaan!
En wat was die St. Clair een lieverd! Mooi vertolkt door Hugh Grant.
De echte pianist, en de filmster.
Hier staat ze op het punt een van de ergste kritieken te lezen, na haar optreden in Carnegie. In haar hand het geheimzinnige tasje, waarin haar testament bleek te zitten.
Programma Carnegie Hall.
Soort huiskamer-concertje.
Plaatopname, door haarzelf verzorgd.
De echte St.Clair Bayfield.
Trailer
Regisseur Stephen Frears
Geen opmerkingen:
Een reactie posten