Verrassende documentaire in Het uur van de wolf, over leven en werk van Gerard Fieret.
Fieret was fotograaf, woonachtig in Den Haag. Schokkend was hoe de man leefde, Frank van den Engel filmde hem in zijn laatste levensjaren.
Een volkomen verwaarloosde man.
We zetten de tv net iets te laat aan, de film was al begonnen. We zagen een zwerver zijn huis binnenstappen, de vloer achter de deur was vergaan, hij moest over een groot gat heenstappen. In de huiskamer lag een ongelooflijke bende. Een duif vloog rond, overal lag vogelzaad. De wasbak hing kapot uit de muur. De wc was onbruikbaar.
Deze foto stond afgebeeld bij de aankondiging van de film.
Fieret was niet te volgen in zijn uitspraken. Hij beweerde dat hij bestolen was, er was niets meer over van zijn werk.
Later werd het de kijker allemaal duidelijk gemaakt: hij leed aan paranoïa. Dat was ook de reden dat hij overal stempels en copyright op zette. Hij liep zelfs musea in de weg, om achteraf zijn merktekens nog aan te brengen op zijn werk.
Ziehier een mooi voorbeeld; foto Trouw.
Fieret was opgeleid aan de Kunstacademie in Den Haag, maar begon pas in 1959 met fotograferen. Alles kon en mocht, vond hij. 'Mislukte foto's bestaan niet', volgens hem. Hij deed van alles met de chemische stoffen, liet de afdrukken soms expres te lang in het licht, of stapte er bovenop.
Aanvankelijk zag ik de schoonheid vana de foto's niet in.
Vlekken en vegen
Maar hoe meer we te zien kregen, hoe meer mooie dingen ik ook zag.
Links: heel mooi; rechts ook, ondanks het donker van het gezicht.
Fieret wordt 'autonoom kunstenaar' genoemd.
Prachtig!
Hij fotografeerde veel vrouwen, zichzelf, en verder eigenlijk alles. Hij begon pas in 1959, en ontwikkelde zich als fotograaf autodidactisch.
Zelfportret
Henri van de Waal, 1910-1972
Henri van de Waal, hoogleraar kunstgeschiedenis te Leiden, was de eerste die de waarde van zijn werk inzag.
Er loopt nu een tentoonstelling in het Haags Fotomuseum van Fierets werk. Met de titel: Gerard Petrus Fieret, Mislukte foto's bestaan niet. De tentoonstelling duurt nog tot en met 10 september.
Wat schokkend was, was de ontdekking van het verborgen werk van Fieret. Toen hij zich dermate verwaarloosd had, dat het thuis niet langer ging, kwam hij in een verzorgingshuis terecht. Vrienden ontmantelden de woning, en vonden in een schuurtje, weggetimmerd achter planken, onder andere een paar plastic jerrycans vol met negatieven! Verder veel schrijfwerk van hem. Door deze vondst is de nalatenschap zo groot.
Fieret schreef ook; gedichten, brieven, de laatste vol beschuldigingen en verdachtmakingen.
Het hoeft geen betoog, dat Fieret een akelige jeugd heeft gehad, veel in tehuizen heeft gezeten, en door één tehuis weggestuurd werd naar Duitsland, in 1943, voor de Arbeitseinsatz.
Er zijn ook gedichten van hem uitgegeven, een titel is De lasso van de minnaar.
Schrijnend was het te horen, dat terwijl hij zelf omkwam in armoede en ellende, de kunstwereld duizenden dollars vroeg voor zijn werk.
Maar zo zit die wereld nu eenmaal in elkaar.
Misschien is dit een catalogus bij een expositie, ik weet het niet precies. In elk geval is er ook een expositie van Fieret in Parijs geweest.
Dit is een van de vele vrouwen die voor Fieret poseerden. Enkelen van hen keken in de film op die tijd terug.
Fieret heeft geloof ik maar een tiental jaren als fotograaf gewerkt, wel als een bezetene.
Documentairemaker Frank van den Engel.
Van de vele filmpjes op Youtube koos ik dit overzichtje van de Expositie Le Bal, augustus 2016 in Parijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten