Ik heb dit boek gelezen omdat schoondochter Nienke het afdankte, wegens te weinig ruimte nog in de boekenkast. (En niet omdat ze het niet mooi vond, juist niet.)
Het leek me wel eens aardig eens een spannend boek te lezen ter afwisseling van mijn geliefde historische boeken. Maar in tegenstelling tot alle geweldige recensies vond ik er niet zo veel aan. Het ligt er vast aan dat ik geen interesse heb voor dit soort 'spannende vrouwenverhalen.' De uiteindelijke clue, een arts die gemene dingen uithaalt en injecties om ziektes te genezen vermengt met prikken om het menselijk ras te verbeteren, vond ik te gezocht. En te veel verpakt in zaken van Grote Ernst. Ik kan er niets aan doen, dan geloof ik er al niet meer in.
Maar eerlijk gezegd heb ik me ook nooit voor dit genre geïnteresseerd. Het boek is nog wel meegegaan op vakantie, maar ik was blij dat ik het uit had en het terzijde kon leggen.
Maar het kan aan mij liggen hoor.
Gisteravond gekeken op BBC-4 naar een documentaire over Tommy Cooper. De goochelaar-komiek stierf 30 jaar geleden in het harnas. Tijd om eens terug te kijken naar wie hij was.
Ton en ik schoten meteen weer in de lach bij de paar scenes van zijn optreden. Hij was echt grappig! Tons overleden broer Ed was gek op hem, daar moet ik dan direct óók weer aan denken...
Maar behalve grappen maken, onder andere door zijn trucs op een geweldige manier te laten mislukken, kon Cooperhij nog werkelijk goochelen ook, ook dat was nog te zien!
Heel veel wijzer werden we niet over de man. Behalve dat hij erg groot was, en erg grote handen en voeten had; dat hij een drankprobleem had, dat hij deelde met zijn vrouw. (Maar welke? Hij is twee keer getrouwd geweest, ik geloof dat de tweede hem wel had willen helpen af te kicken.)
Verder was hij erg onzeker of hij nou echt wel zo leuk was. Maar dergelijke verhalen hoor je wel vaker van artiesten.
Hij lachte altijd zelf het hardste om zijn grappen. Dat vond ik ook heel aanstekelijk werken.
De titel van de documentaire is wel mooi gekozen: The art of Tommy Cooper. Cooper leek onhandig, in werkelijkheid had hij heel goed over zijn optredens nagedacht. Die onhandigheid, zijn soort grappen, de typische stopwoordjes: het was heel eigen bij hem. Hij was echt uniek!
Ik heb hier een paar van zijn grappen gekopieerd van Wikepedia:
Ik vroeg een keer aan de dokter: 'Ik heb de afgelopen tijd veel pijn op diverse plekken, wat kan ik daaraan doen?' Dokter: 'Ga niet naar die plekken toe.'
Ik ging naar de dokter. Hij zei: 'Wat mankeert u?' Ik zeg: 'Ik heb elke nacht dezelfde droom, elke nacht komen prachtige jonge vrouwen op mij af rennen en ik duw ze steeds weg.' Hij zegt: 'Hoe kan ik u helpen?' Ik zeg: 'Breek mijn armen'
Ik was laatst weer bij de dokter. Ik til mijn arm op en ik zeg: 'Dokter, ik heb een verschrikkelijke pijn als ik dit doe.' Waarop hij zegt: 'Nou, doe dat dan niet.'
Ik ging een keer naar de dokter. Hij zei: 'gaat u maar even op de bank liggen,' waarop ik vroeg: 'waarom?' Hij zei: 'Ik moet nog vegen.'
Mijn vrouw vroeg laatst: 'Vind je het goed als ik mijn haar in een puntje draag? Want voor een heel brood heb ik niet genoeg'
Mijn hond beet vorige week een stuk uit mijn knie. De dokter vroeg: "Heb je er iets op gedaan?" Ik zei: "Nee, hij vond hem zo lekker genoeg."
Ik was laatst de zolder aan het opruimen met mijn vrouw. Smerig, onder het spinrag, maar ze is goed voor de kinderen.
Mijn hond zit in de kleedkamer. Hij is nogal eenkennig: bijt alleen mij.
Cooper is in de zeventiger jaren een tijdlang regelmatig op de Nederlandse televisie te zien geweest; een wekelijks terugkerend feest!
Tenslotte nog een trailer; helaas geen ondertitels.
Bij het tonen van de hoes stuiten we meteen al op een controverse die is ontstaan naar aanleiding van deze film: de producer ervan, Lemming Film, besloot een kwartier lang eruit te knippen zonder de regisseur, Rita Horst daarin te kennen. Die was zo boos daarover, dat ze haar naam niet meer onder de film wilde zetten. Met verschillende hoofdrolspelers bleef ze weg van de première in Berlijn.
Rita Horst, die zich terugtrok als regisseuse.
Ik heb de verschillende standpunten gelezen, en ik kan me bij beide iets voorstellen. Er gebeurden in de oorspronkelijke film te veel nare dingen voor kinderen van alle leeftijden: bijvoorbeeld werd Viegeltje een keer aan stukken geschoten door jagers; en ze viel door de takken van een boom, wat voor zo'n frêle wezentje niet goed kon aflopen. Ook de verwaarlozing van het vriendinnetje Loet was waarschijnlijk te verontrustend voor hele kleine kinderen, en sommige gesprekken waren te zwaar. Lemming Film had dit alles besloten na een testvoorstelling met kinderen.
Hoe dan ook, ik heb me best vermaakt, op Paaszondagmiddag met deze jeugdfilm; ook zo ingekort als hij is. Ik vond hem apart, de beide pleegouders wel leuk. Huub Stapel als een beetje een sul, wat deed hij dat goed!
Ik heb het begin gemist, maar dat deel van het verhaal krijg je dan nog wel gemakkelijk via het internet mee.
De film is naar een boek van Joke van Leeuwen.
Boekomslag
De schrijfster
Kenadie Jourdin-Bromley, het meisje met primordiale dwerggroei, een zeldzame groeistoornis, speelt Viegeltje.
Het verhaal gaat over Viegeltje, een heel klein meisje met vleugels in plaats van handen en armen. Ze wordt op een dag gevonden door Warre, een vogelspotter, en opgevoed door hem en zijn vrouw Tine.
De 'ouders' van Viegeltje.
Maar zoals dat gaat (en hier gaat het nogal vlug), vliegen kinderen ook weer uit. Viegeltje ook, en de pleegouders willen haar terug. Er volgt een achtervolging, samen met Loet, een verwaarloosd kind, en 'de redder' , die zo zijn eigen (grappige) problemen heeft.
De redder
Viegeltje, met Loet.
Alle vier de achtervolgers (of zoekers).
Tenslotte vinden ze Viegeltje (die ik niet veel meer dan 'Iep' heb horen zeggen; in het algemeen schijnt ze alleen de klinker 'ie' te kunnen uitspreken, vandaar haar naam). Dan breekt ook eindelijk het besef door dat ze haar moeten laten gaan. Pleegpapa repareert haar stukke vleugel, en daar gaat ze!
Trailer
Het meisje was zeven bij de opname, en mat toen circa 75 cm.
Zaterdagavond, nog wel de zaterdag voor Pasen... Deze keer een avondje niksen met een film zonder drama. De avonturen van Kuifje, gefilmd door Steven Spielberg, uit 2011, bood dat vermaak.
Ik ben zelf nooit zo'n Kuifje-lezer geweest, al kwamen de albums van Hergé ook vroeger in ons ouderlijk thuis. Mijn eigen kinderen lazen hem ook, hele stapels hadden we.
Al was ik nooit een stripboekenlezer, ik houd wel van Spielberg. Alles lijkt echt, de scenes volgen elkaar in flitsend tempo op. Ja, leuk. En ach, een ontspannen avondje zonder drama mag ook wel eens....
Voor deze film werd een script geschreven naar drie boeken van Hergé (pseudoniem van Georges Remi, een Belg, 1907-1983). Het zijn: Het geheim van de Eenhoorn, De krab met de gulden scharen, en De schat van Scharlaken Rackham.
Spielberg zelf zei, dat de film 85% animatie was, en 15% actie.
Jamie Bell, model voor Kuifje (Tintin)
Andy Serkis, model voor kapitein Haddock
Serkis hier in nog een heel andere disguise
En wat een verrassing was het, om hem ook zó te zien: als de door mij geliefde (!) Smeagol.
Wow!
Vooral die ogen..
Maar hier weer terug naar de duizend bommen en granaten.
De slimme Bobbie, of Snowwhite.
Lachen met Jansen en Jansen (The Thompsons).
Haddock hier weer in de film; ook hij, net als alle anderen, met een aangepaste neus. ;-)
Een deel van het avontuur speelde zich af in de woestijn.
Maar natuurlijk vooral op zee.
Met natuurlijk een echte schat. Al dat goud in het ruim van De Eenhoorn hier teruggebracht tot een schamel gesloten kistje, Voor mijn kleinkinderen had ik graag hier die zee van glimmertjes laten zien. Sorry, struikrovertjes van me, niet te vinden op het internet.... ;-)
Trailer
Hier de getekende held; de jongens-reporter.
Spielberg streefde er met zijn film naar, een jeugdversie te maken van Indiana Jones. Ik geloof wel dat dat gelukt is, al ben ik geen kenner van het avonturengenre. Ik weet wel, dat ik me vermaakt heb, vooral omdat er tal van leuke grappen in zitten. Het lijkt me vooral voor jongens een leuke film, al vond ik het hier en daar best gewelddadig.
Lachen, als Bianca Castifiore alles van glas aan splinters zingt.
Voorde Senia-leesgroep zouden we De Krimoorlog lezen, van Orlando Figes. Helaas was het boek in herdruk. Juist toen brak de crisis van 2014 uit, eerst in het westen van Oekraïne, Kiev en omstreken. De crisis sloeg over naar de Krim. Na een referendum werd dat gebied geannexeerd door Rusland.
Voor ons Senia-lezers waren die gebeurtenissen natuurlijk een reden te meer dit boek over de oorlog die woedde van 1853 - 1856 gráág te willen lezen. Al vonden sommigen het ook wel een heel dikke pil, en hadden weer anderen een beetje hun buik vol van oorlogsboeken.
Ik zelf heb van allebei die dingen geen last. Ik heb het boek dan ook inmiddels voor mijzelf gekocht (de dure uitgave is nog gewoon verkrijgbaar) en intussen ook gelezen. Als het nog op de leeslijst komt, prima: dan lees ik het nog een keer. Dat kan zeker geen kwaad, want het boek staat zo vol met informatie, dat het lang niet in één keer je bezit is.
Het boek gaat uitvoerig in op de voorgeschiedenis, de oorlog zelf, en de nasleep ervan. Het leest als een trein, ondanks de zee aan feiten.
Om een globaal overzicht te krijgen, is het misschien handig onderstaand filmpje van de Schooltelevisie even te bekijken:
Samenvatting Schooltelevsie
Van de voorgeschiedenis is vooral belangrijk te weten, dat de kern van de problemen in het Heilige Land lag: er werd - ook toen al - nogal gevochten om de plaats van Jezus' geboorte en dood. Degene die de sleutel had van de geboortekerk, en die het recht had het dak te repareren (!) van de Heilig Grafkerk had in feite de zeggenschap over de kerken.
De Russen matigden zich de rol aan van de beschermers van het christendom. Zij bestreden de Turken (Jeruzalem lag toen nog in het Ottomaanse rijk) omdat zij vonden dat die de christenen niet genoeg beschermden.
Engeland voelde zich, deels terecht, deels onterecht, bedreigd door de Russen. Onder andere dachten zij dat de Russen het op 'hun' India voorzien hadden.
Turkije was 'de zieke man van Europa', zei de tsaar. Het rijk was intern verdeeld, en moest zich verweren tegen de expansiedrift van Engeland en Frankrijk. In deze oorlog echter kozen de Fransen en Engelsen de kant van de Turken tegen de Russen. Later sloten ook de Sardiniërs zich hierbij aan. Rusland kreeg de verdachtmaking dat ze alleen maar op gebiedsuitbreiding uit waren. Vooral het bezit van de 'warme zeehavens' in de Zwarte Zee konden de Britten niet verdragen.
Het was bijzonder dat christenen (westersen) en moslims in deze oorlog zij aan zij vochten.
De volgende documentaire geeft meer informatie, maar duurt wel erg lang:
The Crimean War, full documentary, 2 uur 18 minuten.
Als Figes de gehele voorgeschiedenis behandeld heeft, komt de Krimoorlog zelf aan bod. (de Russen spreken liever van de Oosterse Oorlog, de Engelsen van de Russische Oorlog.) De eerste slag vond plaats in de Donaulanden met de inval van de Russen tegen de Turken, en de slag bij Sinop. De Turken wonnen in de Donaulanden, de Russen de zeeslag bij Sinop.
Dan volgt de slag aan de Alma. Het is een indrukwekkend stuk oorlogvoering: langs de kust vaart de geallieerde vloot, alle masten van de zeilboten samen lijken wel een varende stad, zegt een ooggetuige.
Kaart van de slag bij de Alma; het kaartje in het boek is veel duidelijker.
Het is het beste om de veldslagen te lezen met de kaartjes in het boek erbij, dan begrijp je veel beter wat er aan de hand is.
Er volgen nog de slag bij Balaklava en bij Inkerman. Het langst duurt het beleg van Sebastopol, meer dan een jaar is het, voordat Sebastopol valt. De generaals Januari en Februari moesten het meeste werk doen voor de Russen. Bedoeld was: de koude winter. Rusland teerde nog op zijn roem van de strijd tegen Napoleon, die de Russen in 1812 gewonnen hadden. En ontegenzeggelijk hadden de Fransen, maar meer nog de Engelsen, het geweldig moeilijk. Ze waren niet berekend op de kou, en werden ook niet goed bevoorraad met eten en brandstof. De Fransen wisten veel meer van dit soort zaken, ze waren beter voorzien en ook veel 'zelfredzamer': ze konden zelf koken, bouwden hutjes, legden vuren aan.
Hutjes van de troepen; de Engelsen konden veel leren van de Fransen.
Allemaal dingen waarop de Engelsen niet waren ingericht - al leerden ze gaandeweg steeds meer. In het laatste deel van de oorlog waren zij juist weer veel handiger en slimmer dan de Fransen.
In deze oorlog is Florence Nightingale heel beroemd geworden. Zij was directrice van een ziekenhuis, en werd beroemd omdat ze zoveel soldaten het leven had gered. Ze werd vereerd als een heilige, was 'de vrouw met de lamp' (die in het donker nog de patiënten naliep).
Florence Nightingale; heerste volgens Figes 'als een grootvorstin' in het ziekenhuis te Scutari.
Maar werd als een heilige vereerd, zijnde 'the lady with the lamp.'
Merkwaardig is het dan weer te lezen, dat er in haar ziekenhuis helemaal niet minder mensen omkwamen dan elders. (Zij zat in Scutari, oostelijk van Constantinopel.) Later bleek, dat het ziekenhuis gebouwd was op een beerput, dat lekte. God weet liep die rotzooi zo naar de drinkwatervoorziening....
Ziekte kwam heel veel voor, vooral cholera. Mensen dachten toen nog, dat ziektes door de lucht over waaiden, en zo besmetting veroorzaakten. Dat wist ik ook al uit het mooie boek van Auke van der Woud. Het duurde even voor men de noodzaak van hygiëne begreep.
Figes is minder enthousiast over Nightingale dan over de Russische arts Pirigov.
Nikolaj Pirigov, oorlogsgeneeskundge; portret door Ilja Repin
Hij ontwikkelde een systeem om de grote hoeveelheid slachtoffers beter te kunnen verwerken; eerst kwamen de ergst verwonden aan de beurt, dan de wat minder erge, enzovoorts. Bovendien begon hij met het gebruik van verdovende middelen, wat op een heleboel minder pijn kwam te staan van de arme gewonden. (De wonden die geslagen werden waren groot en vreselijk. Het kostte meestal meteen een arm of been.) Verder zag hij in, dat een vriendelijke, goed verzorgde en verzorgende verpleegster heel belangrijk was voor de mannen.
Voor Rusland berustte het hoogste gezag bij tsaar Nicolaas I. Hij stierf in 1855, en werd opgevolgd door zijn zoon Alexander II.
Nicolaas I
Alexander II
Beide mannen waren volgens Figes overtuigd religieus in hun opzet. In Frankrijk lag de leiding bij Lodewijk Napoleon, Keizer Napoleon III, zoals hij zichzelf noemde.
Napoleon III
In Engeland regeerde Queen Victoria, maar de macht lag bij regering en parlement, o.a. Palmerston, en lord Aberdeen. Raglan was een der generaals.
Zo mooi jong was Victoria nog in die dagen.
In Turkije had sultan Abdülmecid de macht in handen.
Sultan Abdülmecid
In 1856 werd de Vrede van Parijs getekend. Deze werd in het algemeen als een vernedering voor Rusland gezien, vooral ook door de Russen zelf. Maar de geallieerden wilden niet anders, Rusland moest een toontje lager zingen. Voor alles moesten zij uit de Zwarte Zee weg, terwijl de Engelsen er mochten blijven. Dat zette kwaad bloed.
Tolstoi heeft deelgenomen aan de Krimoorlog. Hij verwerkte zijn ervaringen in zijn dagboeken en brieven, en in zijn Sketches of Sebastopol. In romanvorm kwamen veel van zijn ervaringen terecht in zijn boek Oorlog en Vrede.
Tolstoi in 1851
De Krimoorlog had verstrekkende gevolgen. Rusland was altijd bang geweest voor Oostenrijk-Hongarije, een enorme macht die onder meer de Donaulanden in zijn bezit had; tezamen vormden zij het grote Habsburgse rijk. Het strekte zich tot en met Italië uit. Maar de macht van de Habsburgers werd juist ingeperkt, ook in de jaren na de Krimoorlog.
De afkeer van Rusland voor het westen was enorm. Zij streefden er na de Krimoorlog naar hun gebied naar het oosten toe uit te breiden. Rusland was altijd al half Europees, half Aziatisch. Men sprak van het panslavisme. Dergelijke ideeën werden populair onder intellectuelen en bestuurders. Behalve op Azië richtten die veroveringen/steungebieden zich vooral op Servië. De Russen steunden de Serven in hun streven los te komen van de Turken. Ook Bosnië en Bulgarije volgden. Vandaar ook het loskomen van het Habsburgse rijk.
Zo kwam er na de Krimoorlog toch nog de Russische gebiedsuitbreiding waar vooral de Britten zo bang voor waren geweest.
Er kwam ook een einde aan de heerschappij van het Habsburgse rijk in Italië, dat met de Krimoorlog begon aan zijn zelfstandigwording.
Verder veranderde de Europese kaart wat betreft Polen en Duitsland. Ook vonden er tal van ethnische zuiveringen plaats, bijvoorbeeld onder de Krimtataren, die grotendeels verdreven werden. Dat gold ook voor moslims op de Balkan.
Een belangrijke rol tijdens de oorlog was weggelegd voor de pers in Groot-Brittanië, met name door de verslagen van Sir William H. Russell, correspondent voor de Time. Zie HIER voor een kopie van een boek van hem. De media werden toen 'De Vierde Macht' genoemd, waar regering en parlement niet meer omheen konden.
De gruwelverhalen in deze oorlog liegen er ook niet om: talloze wreedheden, heel veel doden en gewonden, zieken, nutteloze veldslagen, verkeerde inschattingen, dodelijke twijfels van de heren generaals: alles wat de Eerste Wereldoorlog zo afschuwelijk maakte, het kwam hier al net zo hard voor.
Je merkt ook, dat de nieuwe tijd zijn intrede begint te maken. Onder andere met het Miniégeweer, dat scherper en van verder weg kon schieten dan enig ouder geweer.
Er wordt gezegd, dat dit de laatste oorlog was die volgens ridderlijke codes gevochten werd. Ik vind dat moeilijk in te zien, bij alle ellende die ik in dit boek onder ogen ben gekomen.
Thin red line, in de slag bij Balaklava; prototype voor elk standhouden met een kleine (smalle) verdediging.
Wel was opmerkelijk, dat er op enkele momenten in de oorlog een soort vriendschap aan het ontstaan was tussen de Russen en bijvoorbeeld de Fransen. Bijvoorbeeld kwam dit aan het eind van de oorlog voor, toen ze samen zelfs champagne dronken.
De oorlog heeft trouwens ook nog bijgedragen aan de volgende verandering in Rusland: de soldaten waren arme sloebers, lijfeigenen, die van niks wisten. Ze hadden ook geen enkele betekenis als mens voor de machthebbers, het was kanonnenvoer. Ze waren slecht gekleed en gevoed, slecht uitgerust, en ze werden om de haverklap gegeseld. Dergelijke straffen kwamen trouwens ook in de andere legers voor. De Krimoorlog heeft mede geholpen aan een betere behandeling van de soldaten, en trouwens in Rusland voor de emancipatie in het algemeen van de boeren.
De rol van de pers was in dit opzicht ook belangrijk: de gewone soldaat kreeg eindelijk de aandacht die hij verdiende. Meer dan de officier, die altijd wel veilig was, soms een luxe leventje leidde aan het front (!) en ook genoeg te eten had.
Een blijk van deze veranderde opvattingen was de aandacht voor de oorlogsgraven.
Ik kwam erop om naar deze documentaire te kijken doordat er op de leeslijst van volgend jaar van de Senia een boek staat van Alexander Waugh, De Wittgensteins. Dat gaat over de steenrijke en excentrieke familie Wittgenstein. Vader was grootindustrieel en kunstmecenas, drie zoons pleegden om verschillende redenen zelfmoord; zoon Paul werd een beroemde eenarmige pianist, en Ludwig een bekend filosoof.
Paul raakte in de Eerste Wereldoorlog zijn rechterarm kwijt. Desondanks wilde hij pianist worden. Hij begreep zelf dat er dan speciale werken voor hem geschreven moesten worden. Hij had geld genoeg om opdrachten te verstrekken, dus gaf hij die aan o.a. Ravel en Prokovjev. De eis die hij stelde was, dat de muziek net zo goed zou klinken als een concert met twee handen. Vooral het concert van Ravel is beroemd geworden.
Partituur Porkovjev
Wittgenstein was een heel eigenzinnige man. Hij veranderde soms het een en ander aan de voor hem gemaakte composities. Dat werd uiteraard door de componisten niet gewaardeerd.
Hij komt ook niet altijd even aardig over, bijvoorbeeld, vertelde een van zijn leerlingen, als hem iets niet beviel wat zijn leerling speelde, dan kon hij zonder commentaar zijn handen van het klavier af 'vegen'.
Aan het woord komen diverse musicologen en oud-leerlingen, en ook de dochter van Wittgenstein.
Ook andere pianisten speelden de concertos voor de linkerhand. Onder pianisten komt nog wel eens een bepaalde ziekte voor die maakt dat de rechterhand niet gebruikt kan worden. (Ik meen dat het dystonie is.)
Deze film werd vertoond op het Internationaal Filmfestival Rotterdam 2012. Een prima samenvatting vind je hier.
De jongste van de drie, 13 3/4 jaar.
Wij hebben genoten van een aantal opvallende dingen: de maker is graag buiten, en maakt daar dan ook prachtige opnames.
De film werd opgenomen in de Waalse Ardennen
De film begint met wuivend gras, naast het een of ander méé-wuivend korenveld. Prachtig, zo met de zon erop, zoals ik er zelf ook zo van genieten kan.
Samen met de maker
Lachwekkend wordt het dan weer, wanneer de drie jongens - dat zijn 'les géants', de reuzen uit de titel - met de auto van opa dwars door een maisveld rijden. Je schiet in de lach bij het ontstane spoor, dat via een shot van omhoog zichtbaar gemaakt wordt.
Gewoon lol met elkaar
Verder is er heel leuke muziek. Je weet aanvankelijk niet met wat voor film je te maken hebt, maar
aan de muziek is te horen dat het luchtig blijft. Terwijl er genoeg vervelende dingen gebeuren:
De broer van Danny zorgt voor akelig geweld
geweld, drugs, verlies van huis en haard. Maar de film blijft vooral grappig, tegen de achtergrond van alle ellende.
Onderweg
Het spel van de jongens is sterk. Ze spelen heel overtuigend zichzelf, dat komt heel authentiek over. Je leeft in alles met hun mee, ook met hun streken.Het script is spannend, grappig, en absurd.
